အေၾကာက္တရား ႏြံထဲက ရဲရင့္ျခင္းၾကာ

အရွင္ဇဝန Saturday, August 07, 2010 အထူးက႑

.retweet0အေၾကာက္ တရားကိုပဲ အရသာလို႔ သုံးေနတဲ့ အလကၤာ ဆရာတို႔ရဲ႕ “ဘယာနက” ရသက တိုင္းျပည္ကို ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပး ေနတာပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုက “အေၾကာက္ တရားမွ ကင္းေဝးျခင္း” ကို စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ လုပ္ေရးရ တာေလ။ ဒီအေၾကာက္ တရားကို လက္ကိုင္ျပဳၿပီး တတိုင္းျပည္လုံး ၿငိမ္ဝပ္ပိျပား ေနေအာင္ အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေနဝင္းက ထင္တိုင္း ႀကဲခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေၾကာက္ တရားေတြနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ေပမယ့္ ဖိရာက ႂကြရတာလည္း အရသာ တခုဆိုတာ သမိုင္းသက္ေသ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒါကပဲ အေၾကာက္တရား ႏြံထဲက ေပါက္လာတဲ့ ၾကာပန္းလို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။

အခု ႏွစ္ေပါင္း ၂၂ ႏွစ္ ၾကာလာေပမယ့္ စိတ္ပိတ္ကားထဲက ႐ုပ္ပုံကားခ်ပ္ေတြက တုန္ျခင္းမႈန္ျခင္းကင္းစြာ ခလုတ္ ႏွိပ္ လည္းေပၚ၊ ခလုတ္မႏွိပ္လည္း ေပၚေနဆဲပါ။ အဲဒီတုန္းက အခုလို ပီပီျပင္ျပင္ အတိုက္အခံဆိုတာ ရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ ရွိေနတဲ့ မေက်နပ္စိတ္ကပဲ တိုက္ပြဲႀကီး တခုလုံးကို ဦးေဆာင္သြားၾကတာ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို တေယာက္စီက တတ္ႏိုင္သမွ် ေရးၾက၊ မွတ္တမ္းျပဳ ၾကမယ္ဆိုရင္ ေႏွာင္းလူေတြကို မ႐ႈပ္ ေထြး ေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ ခုေတာင္ တင္သန္းဦးတို႔လို လူေတြက သမိုင္းကို ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လုပ္ေနၿပီ။ သူလိုရာ သူေရးေနတာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူေတြက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေနမယ္ဆိုရင္ မသိလုိက္ၾကတဲ့ သူေတြက အဟုတ္ထင္ေနၾကမယ္။ သူတို႔ မမွန္မကန္ လုပ္ေနတာကို သိသူေတြက ၿငိမ္ၿပီး ခြင့္ျပဳေပးရာ ေရာက္ေနပါတယ္။

ဦးပဥၨင္းတို႔ကေတာ့ သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တာကို ေတာ့ ႏုိင္သမွ် ေျပာျပပါမယ္။

မဆလ (ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ) ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ေတာေရာ ၿမိဳ႕ပါမက်န္လို႔ ဆိုရမယ္။ ၿမိဳ႕ကေန စာဝါပိတ္ခ်ိန္ ဦးပဥၨင္းတို႔ ျပန္ၿပီဆို မိဘေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ ညည္းညဴသံေတြက ပထမေတာ့ နားမခံႏိုင္စရာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ရင္ပါ မခံႏိုင္ ျဖစ္လာရတယ္။ လယ္သမား မိသားစုေတြရဲ႕ဘဝဟာ ေတာ္ေတာ္ ရင္နာစရာပါလား ဆိုတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္လယ္ ကိုယ္စိုက္ၿပီး ကိုယ့္စပါး ကိုယ္ျပန္ခိုးစားေနရတယ္ေလ။ တာဝန္မေက်လို႔ သြပ္ ခြာၿပီး ေရာင္းေပးရတယ္။ ဒါေတြကုိ ျမင္ေတာ့ ဇာတ္ပြဲထဲက ခ်စ္တီးေတြကို ေျပးျမင္မိခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္တပည့္ ခ်စ္တီးေတြသာ ဒီလိုလုပ္တယ္ ထင္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ...။

ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါးထဲမွာ မင္းကို ဘာလို႔ထည့္ထားတာလဲ ဆိုတာကိုပါ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ေငြ စကၠဴ ေတြ ကို တရားမဝင္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္တဲ့ ကိစၥဟာ မဆလ က ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးလုိက္ၿပီဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္က သူတို႔ သေဘာမေပါက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ငါတို႔လုပ္သမွ် လူအေတြ လူေၾကာက္ေတြက ဘာျပန္ေျပာရဲတာ မွတ္လို႔ ဆိုတဲ့အသိက သူတို႔ေခါင္းထဲ စြဲေနၾကတာေလ။ ျပည္သူဆိုတာ နလပိန္းတုံးေတြ ဆိုတဲ့ အထင္ကလည္း သူတို႔ကို ထင္ရာစိုင္းခြင့္ ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။

ဒါကေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး မတိုင္ခင္ ေတာရြာေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္ခံျမင္ကြင္း ပုံၾကမ္းေလးပါပဲ။ တကယ္ကို ေတာ သား ေတြမွာ က်ားလည္းေၾကာက္ရ၊ က်ားေခ်းလည္း ေၾကာက္ရဆိုတဲ့ ကိန္းေလ။ “ၾကက္ေၾကာက္အိတ္” လို႔ေခၚတဲ့ အိတ္ဆြဲလာသူတိုင္းဟာ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေၾကာက္ရမယ့္သူေတြပါ။ (မဆလ တံဆိပ္ပါတဲ့ လက္ဆြဲ အိတ္ကို ကိုင္ေလ့ရွိတဲ့ မဆလ ပါတီေကာင္စီဝင္ လူႀကီးမ်ားဟာ ေက်းရြာေဒသမ်ားကို ဆင္းၿပီး စီမံကိန္းမ်ားကို စစ္ေဆးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီ လူႀကီးမ်ားလာရင္ ေက်းရြာက မရွိမဲ့ ရွိမဲ့နဲ႔ အသားဟင္း တခြက္ပါေအာင္ေတာ့ ျပဳစု ေကြ်းေမြးရပါ တယ္။ ေနာင္မွာ ရြာထဲ အဲဒီလူႀကီးေတြ ဝင္လာရင္ ၾကက္ကေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ေျပးရလို႔ “ၾကက္ေၾကာက္အိတ္” လို႔ စကားတြင္ခဲ့တာပါ)

က်န္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ လူတိုင္းေျပာေနက်မို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက ဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕ ၄၂ မ်က္ႏွာ အိတ္ဖြင့္ေပးစာက လူတိုင္း တီးတိုးေျပာစရာတခု ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဦးေအာင္ႀကီး ဘာဆိုတာ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ (ဘယ္သူေတြ ဘာဆိုတာ မသိေအာင္ သမိုင္း မ်က္ျခည္ ျဖတ္ထားမႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေပါ့) အစိုးရ ဘာလုပ္လုပ္ ျပန္မေျပာရဲတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ သူ႔ကို လူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား က သတိထားရမယ့္သူ ျဖစ္လာပါတယ္။

စာရြက္စာတမ္းေတြ တိတ္တဆိတ္ ေဝတာကလည္း ဟိုနားသည္နားမွာ ေပၚလာေနပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ရသမွ် စာရြက္ စာတမ္းေတြ စုေဆာင္းၿပီး ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ အလုပ္က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တာဝန္ေပးၿပီး ေန႔စဥ္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ပါ။ ေန႔တိုင္း ထူးျခားမႈေတြကို သိရဖို႔ ည ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသူေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္။ ဒါကေတာ့ သတင္းေတြကို အေမွာင္ခ်ထားမႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္လို႔ ထင္ပါ တယ္။ ဘီဘီစီဟာ တႏုိင္ငံလုံး သတင္းငတ္ေနသူေတြအတြက္ အားကိုးရာ သတင္းဌာနႀကီးပါပဲ။ ေကာလာဟလ မ်ိဳးစုံကိုလည္း လူေတြက ေျပာေနၾကၿပီ။ လူေတြက အစိုးရသတင္းဌာနကို လုံးဝကို မယုံၾကည္ေတာ့ပါဘူး။ ပိုစတာတိုက္ပြဲမွာ ေခတ္စားေနတာကေတာ့ “ဘီဘီစီ ဟီး႐ိုး၊ ဘီဘီအက္စ္ ဇီး႐ိုး”တဲ့။

ျမန္မာ့အသံက သတင္းေၾကညာတာကို ရိတဲ့ ကာတြန္းတခုမွာ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၈ နာရီ ရွိပါၿပီ။ သတင္းမ်ားကို ေၾကညာပါေတာ့မယ္ရွင္”“တူႏွယ္ တူႏွယ္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္လိမ္”ဆိုၿပီး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အခုေျပာတဲ့ဟာက အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ့ ဟာသေတြထဲက တခုေလာက္ပါ။ မွတ္မိတာ တခုက မဆလ ပါတီ ကလည္း သူမဟန္ေတာ့တာကို သေဘာမေပါက္ႏိုင္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သေဘာေပါက္သူ တဦးကေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လူလည္ႀကီး ဦးေနဝင္းပါပဲ။

အေရးေပၚ ပါတီညီလာခံေခၚ။ သူႏုတ္ထြက္။ ဒါကေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို တာဝန္မဲ့စြာ မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္လုပ္လိုက္တာပါပဲ။ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံး တိုင္းျပည္ျဖစ္ေအာင္ သူႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ႔တဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို လူထုႀကီး ခံစားေပေရာ့လို႔ ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။

ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ ဘီဘီစီကလည္း စစ္ေၾကာေရး စခန္းေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြကို လံုထိန္းေတြက အဓမၼျပဳ က်င့္ တဲ့ အေၾကာင္းကို ထုတ္လႊင္႔ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ ေန႔မွာ လူထုႀကီးတရပ္လံုး မဆလ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ လမ္းေပၚထြက္ၾကဖို႔ ေန႔သတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။

လူအမ်ား ေမွ်ာ္လင္႔ေနတဲ႔ ၈ ရက္ေန႔က ျမင္ကြင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ မနက္ခင္းထဲက ဘာျဖစ္မလဲလို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ေတြ႔တာနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔။

ဦးပဥၨင္းတုိ႔ေနတဲ့ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္ ကန္ဘဲ့ ဘူတာ႐ံုလမ္းက ပဥၥနိကာယ သာသနာ့ ဗိမာန္မွာ သံဃာေတြအခ်င္းခ်င္း တခုခုေတာ့ ျဖစ္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ တေနရာရာကပဲ တို႔ အေရးလို႔ ေအာ္ေနသလို အသံမ်ိဳး ၀င္လာတယ္လို႔ စိတ္ကိုတပ္လွန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ခင္းမွာေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲေတြမွာ စာေတြကပ္တယ္၊ စာေတြေ၀တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကျပန္လာသူေတြဆီက ၾကားေနရတယ္။

ဦးပဥၨင္းတို႔ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ေစခ်င္တာက စာရြက္ေ၀တာ၊ စာရြက္ ကပ္တာေလာက္ မဟုတ္ဘူးေလ။ လမ္းေပၚကို လူေတြ ထြက္ေစခ်င္တာ။ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီထိုးေလာက္မွာ ေတာင္ဥကၠလာဘက္က လူေတြထြက္လာၿပီဆိုၿပီး ေက်ာင္းေအာက္က ေအာ္သံတခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မိုးေကာင္း လမ္းဆံုေရာက္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ ေျပးထြက္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္လိုပဲ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက လူေတြ လမ္းမႀကီးဆီ ေျပးထြက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရ တယ္။ မိုးေကာင္း ဘုရားနားေရာက္ေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကို ၾကည့္ေနတဲ႔ လူအုပ္ႀကီးက လမ္းေဘး အျပည့္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဦးပဥၨင္း လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ မေတြ႔ရေသးဘူး။ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ လာေနၿပီလို႔ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ဦးပဥၨင္းလည္း လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။

သံလမ္းဘက္ကေန အလံတခု ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတဲ႔ လူတစုကို ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အလံကိုင္ထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းခ်င္စိတ္က တအားကို ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဘယ္စိတ္က ႏႈိးေဆာ္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ ဦးပဥၨင္း လမ္းမ အလယ္ေခါင္ ေရာက္ေနတယ္။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ညႊတ္ေနေအာင္ရွိတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို အသံကုန္ဟစ္ၿပီးေတာ့ ေအာ္လိုက္တယ္။

“ဘာရပ္ၾကည့္ေနၾကတာလဲ။ ငါတို႔ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမယ္။ အခု ဟိုကလာေနတဲ့ လူေတြကို ရပ္ၾကည့္ေန႐ံုနဲ႔ မရဘူး၊ အတူ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေရးကိုယ္ လုပ္ရမယ္။ အားလံုး ပါ၀င္ၾကပါ”

လမ္းလယ္ေခါင္က ရပ္ၿပီး ဦးပဥၨင္းေအာ္လိုက္ေတာ့ လူေရာဘုန္းႀကီးပါ အေယာက္၂၀ ေလာက္က ဟုတ္တယ္၊ ဟိုလူေတြကို သြားႀကိဳၾကမယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခ်လာတယ္။ အလံကိုင္တဲ့ လူေတြနားေရာက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာ လူအေယာက္ ၃၀ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဦးပဥၨင္းတုိ႔ သြားႀကိဳတဲ့ လူအုပ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကို ထြက္လာ ခဲ့ၾက တယ္။ ဦးပဥၨင္းလည္း အလံကိုင္တဲ့ ေဘးကေန လမ္းေဘးကလူေတြကို ေအာ္တယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာရပ္ေနၾကတာလဲ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးအတြက္ ကိုယ့္အေရး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမယ္။ ထြက္ခဲ့ၾက”

ပထမေတာ့ ကိုယ္ကႀကိဳသူ။ အခုေတာ့ အလံကိုင္ေဘးမွာ ေဆာ္ၾသသူျဖစ္ေနတာကို သတိေတာင္ မထားမိဘူး။ ဦးပဥၨင္းတို႔ လူအုပ္ႀကီး ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရပ္လို္က္ၾကတယ္။ ေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြဟာ ဦးပဥၨင္းတို႔နဲ႔ အတူပါလာတာကို သိလိုက္ရတယ္။ လူလည္း အေယာက္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနတယ္။

“ဘုန္းဘုန္း ဘယ္လမ္းက သြားမလဲ စီစဥ္ပါဘုရား”လို႔ ၀ိုင္းၿပီး ဦးပဥၨင္းကို စီစဥ္ခိုင္းတယ္။ ဦးပဥၨင္းလည္း ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားရတယ္။ လမ္းနီေလးဘက္ ထြက္ရင္ အစိုးရ႐ံုးေတြခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ကေန လိုက္ထြက္လာမယ့္ လူမရွိဘူး။ ငါတို႔ ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္းဘက္က သြားမယ္လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးလည္း ဘာေႂကြးေၾကာ္သံ တိုင္လို႔ တိုင္ရမွန္း မသိဘူး။ ပါးစပ္ထဲေပၚတာေတြ ေကာက္ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကလည္း အခု ျပန္ၾကည့္ ရင္ ရယ္စရာ … ။

“ဆန္တျပည္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ စိန္လြင့္ေခါင္းကို ခြဲ”

“ဆန္တျပည္ ဆယ္ျပား ေအာင္ႀကီးလာမွ စား”

“အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမယ္”

“ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တို႔အေရး”

ေနာက္ကေန လိုက္ေအာ္တဲ့ အသံေတြက ေခါင္းခြဲတာေတြေရာ စံုေနတာပဲ။

ဘာပဲေျပာေျပာ လူအုပ္ႀကီးကေတာ့ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေရႊဂံုတိုင္အေရာက္မွာ လူပင္လယ္ႀကီးထဲ ဦးပဥၨင္းတို႔ ရန္ကင္း ေတာင္ဥကၠလာ အုပ္စုက ေရာပါသြားၾကတယ္။ တာေမြကေန သိမ္ျဖဴလမ္း အတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲကို လူအုပ္ႀကီးက စီးေမ်ာေနတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္သံ ေပါင္းစံုကလည္း ဆူညံေနတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ကားေတြကလည္း တစီးမွ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဦးပဥၨင္းတို႔ ဆူးေလဘုရားေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ။ လူလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။ ေက်ာင္းကို ျပန္ခ်င္ေနတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္ သြားမယ့္ က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ကားတစီးေပၚ အတင္း တိုးတက္ၿပီး ရန္ကင္းကို ျပန္ခဲ႔တယ္။ လမ္းနီေလးကေန ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ စစ္သား ေတြက “ဦးပဥၨင္းၿမိဳ႕ထဲက ျပန္လာတာလား” လို႔ ေမးတယ္။

ဦးပဥၨင္းက ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ သူတို႔လည္း ဦးပဥၨင္းတို႔နဲ႔ တသေဘာတည္းရွိေၾကာင္း အမူအရာနဲ႔ျပတယ္။ ေက်ာင္း ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ သံဃာေတြက ဝိုင္းၿပီး ေမးၾကတယ္။ သူတို႔လည္း အားေတြတက္လာ ၾကတယ္။ ညေနခင္းႀကီးကို ၿမိဳ႕ထဲဆက္ထြက္ေနသူေတြ ရွိတုန္းပဲ ထိုသူေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းတိုက္က ဘုန္းႀကီးေတြ

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္သြားၾကတယ္။

ဒါကေတာ့ ၈ ရက္ေန႔ျမင္ကြင္း တစိတ္တပိုင္းေလးပါ။ ဒီေနာက္ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တေန႔အေၾကာင္းအရာကို စာတပုဒ္ ေရးရင္ေတာင္ ေလာက္ငမွာ မဟုတ္ဘူး။ သိတဲ့သူေတြက ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ ကိုယ္လိုရာဆြဲ ေရးသူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္ထဲက ေရအျဖစ္ကေန သက္သာရာ ရလိမ့္မယ္။ အေၾကာက္တရားေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ထိုအေၾကာက္တရားေတြကို တြန္းလွန္ရျခင္းဟာ ကိုယ့္ လြတ္ေျမာက္ေရး ကိုယ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။ အေၾကာက္တရားႏြံထဲက ရဲရင့္ျခင္း ၾကာပန္းမ်ား ဖူးပြင့္ႏိုင္ၾကပါေစ။

အရွင္ဇဝနသည္ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖြဲ႔၊ မဲေဆာက္႐ံုး၏ တာဝန္ခံ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။