ေက်ာက္ဆည္ဆင္ဆုိတာ သိတယ္မို႔လား။ အလႉေတြ၊ ပြဲေတာ္ေတြမွာ အခ်ဳိးက်က် လွလွပပ-“က”တဲ့ ဆင္ေလ။ အခ်ဳိးအစားကလည္းက်န၊ အျခယ္အသအမြမ္းအမံကလည္း ခမ္းနားတဲ့အျပင္ ဟန္ပန္ ကႀကိဳးကကြက္ကလည္း ေျပာင္ေျမာက္တာမို႔ “ေက်ာက္ဆည္ဆင္က” ကို ေတြ႔ျမင္ရသူတုိင္း ရင္သပ္႐ႈေမာ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးလို႔ မဆုံးၾကဘူး။
ဒီဆင္က လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာဆင္ရယ္လို႔ ေက်ာ္ၾကားေနခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ႀကီးတေကာင္ ေပၚထြက္လာပါတယ္။
ဒီေနာက္ဆုံးေပၚ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ႀကီးဟာ အလုံးအထည္ကလည္း ပြေယာင္းထြားက်ဳိင္း၊ အသားအေရကလည္း နက္ၾကဳတ္ၾကမ္းေထာ္၊ အစြယ္ႀကီးေတြကလည္း ၀ဖီးရွည္ထြက္၊ ႏွာေမာင္းႀကီးကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚျဖစ္သလုိ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြကလည္း ဧရာနႏၲနဲ႔ သံခြာတပ္ထားသလုိ မာေၾကာမဲေျပာင္လို႔။
ဒီေကာင္ႀကီးဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေအးၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏုံသလုိ ေတာ္ေတာ္လည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ကို ေပါက္ေခါင္းသားႀကီးတေကာင္က ေကာက္ယူေမြးစားခဲ့တာပါ။ သူ႔ေမြးစားအေဖ ေပါက္ေခါင္းသားဟာ “ဆင္အိတ္စပတ္” ျဖစ္ၿပီး ‘ဆင္ေမြး’တဲ့ဘက္မွာ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းသူျဖစ္ပါတယ္။ သူေမြးထားတဲ့ ဆင္ေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ “ေက်ာက္ဆည္ဆင္”လည္း ပါတာေပါ႔။
“ေက်ာက္ဆည္ဆင္”က ထားရာမွာေန၊ ေစရာသြား၊ ခုိင္းသမွ်ကို အသံတခ်က္မထြက္ဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္လုပ္တတ္တဲ့ ဆင္လိမၼာမို႔ ေပါက္ေခါင္းသားႀကီးရဲ႕ “လက္သပ္ေမြးဆင္ ” တေကာင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ေပါက္ေခါင္းသားႀကီးဟာ ဆင္တေကာင္ကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခန္႔ၿပီး တျခားဆင္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းထားပါတယ္။ အဲဒီဆင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေနာက္မွာလည္း တဗုိလ္မေကာင္းတဗိုလ္ ေျပာင္းႏုိင္ဖုိ႔ ဆင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေလးေတြကို အစဥ္လုိက္ တန္းစီေပးထားပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ “ေက်ာက္ဆည္ဆင္” ႀကီးလည္း အစဥ္လိုက္တန္းထဲ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း၊ ခိုင္းသမွ် မညည္းမညဴလုပ္ေနလုိက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ဆင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တေကာင္ပဲ ရွိတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီမွာတင္ စကားတလုံးမွမေျပာဘဲ သိတ္ေသြးေအးတဲ့ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ဟာ သူ႔ေရွ႕က ဆင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို ဆင္႐ူးလုိ႔ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ဆင္သခ်ဳႋင္းပုိ႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ငါကြ၊ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ကြ။ ဆင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီေဟ့”
ေက်းဇူးသိတတ္လြန္းတဲ့ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ဟာ အဲသလုိ ထိပ္ဆုံးေနရာကိုေရာက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သူ႔ေမြးစားအေဖ ေက်းဇူရွင္ ေပါက္ေခါင္းသား အေဖႀကီးကိုပါ ေက်ာေပၚကဆြဲခ်ၿပီး လည္မ်ဳိနင္းလုိက္ျပန္ပါေရာ။
အခုဆုိရင္ ဆင္မွန္သမွ် သူ႔လက္ေအာက္ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ သူခုိင္းတာလုပ္ၾကရသလုိ သူထားတဲ့ေနရာမွာ ေနၾကရပါတယ္။ ေပကပ္ကပ္လုပ္တာနဲ႔ သြားေပေရာ ဆင္သခၤ်ဳိင္္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ေက်ာက္ဆည္ဆင္ႀကီး”ကုိ အားလုံးက အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ပုိၿပီးေၾကာက္ကုန္တာကေတာ့ “ေက်ာက္ဆည္ဆင္ရဲ႕ေနာက္က အၿမဲကပ္လုိက္ခြင့္ရတဲ့ ” ေက်ာက္တန္းဆင္ကို “ဆင္သခၤ်ဳိင္း” ပို႔လုိက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာပါပဲ။
ေက်ာက္ဆည္ဆင္ႀကီးဟာ ႏွာေမာင္းႀကီး ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္လုိ႔ မၿပီးႏုိင္ေအာင္ဘဲ။
“ ငါကြ…တေကာင္တည္းပဲ…ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ေဟ့ ”
---x---x----x----x----x----x----x----x-----
တေကာင္ထဲ “အေကာင္”လုပ္လာလိုိက္တာ၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆယ္စု ႏွစ္စုေတာင္ ကုန္ေတာ့မယ္။ တျဖည္းျဖည္း “ဆင္သက္တမ္္း”ကုန္ဖုိ႔ကလည္း နီးသထက္နီးလာခ်ိန္မွာ ‘ဆင္ႀကံႀကံ’ပါေလေရာ။ ဇာတ္သိမ္းလွလွေလးနဲ႔ ကန္႔လန္႔ကာခ်ႏုိင္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ေလ။
စဥ္းစားၾကည့္မိျပန္ေတာ့…
“ငါဂိမ္းသြားရင္” ‘ေက်ာက္ေအးဆင္’ တုိ႔၊ ‘ေက်ာက္မန္းဆင္’ တုိ႔က အေကာင္တက္လုပ္ၿပီး ငါ႔ကို… ငါ႔ကို…”
ဒီလုိနဲ႔ ဘာမွမၾကာခင္၊ ဘယ္သူမွ ‘ဆင္ေျခတက္ခြင့္ မရလုိက္ၾကေတာ့ဘဲ…
“အမိန္႔ေတာ္မွတ္မယ္၊ အမိန္႔ေတာ္မွတ္မယ္၊ ကဲနာခံၾက “ဆုိပါလား”
ယင္းအမိန္႔ေတာ္သည္ကား…
---x---x----x----x----x----x----x----x-----
“အသင့္ျပင္ ၊ ၀မ္း… တူး…သရီး…”
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ေက်ာက္ဆည္ဆင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဆင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအားလုံး၊ အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ နက္တဲ့ ဆင္သခၤ်ဳိင္းေခ်ာက္ကမ္းပါးေစာက္ႀကီးထဲကုိ တၿပိဳင္နက္ခုန္ဆင္း “ဆူဆိုက္” လုပ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten