ရက္ကန္းသံေတြညံစီေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးသို႔မဟုတ္အိုက္ေဇာ

ဇာနည္မာန္ Saturday, May 22, 2010

ညိဳ႕မိႈင္းမႈိင္းေတာင္ေတြ၊အပင္ေတြက်ိဳးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ေတာင္ပူစာေတြတလံုးျပီးတလံုးကိုဆက္သြယ္ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္အဆင္းအတက္လမ္းေတြရဲ႕ေခ်ာက္ကမ္းပါးဘက္ေတြမွာ ကပ္တြယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္အိမ္ေလးေတြဆီကေဂ်ာက္ဂ်က္ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႔ ရက္ကန္းခတ္သံေတြ ညံစီေနပါတယ္။

ဒီေနရာေလးကေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ထိစပ္ေနတဲ့အိႏၵိယႏိုင္ငံအေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း၊မီဇိုရမ္ျပည္နယ္ အိုက္ေဇာျမိဳ႕ကို အလုပ္လာလုပ္ ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြေနထိုင္ၾကတဲ့ေဇာင္းတြီ ဆိုတဲ့ေနရာေလးပါပဲ။

ျမိဳ႕အစြန္ဘက္က ဒီေနရာေလးဟာ အိုက္ေဇာျမိဳ႕ရဲ႕ စက္မႈဇုန္ေလးဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒီေနရာမွာကေတာ့ အမ်ားစုက ရက္ကန္း႐ံုေတြပဲ ျဖစ္ျပီး ရက္ကန္းလုပ္သားေတြ အားလံုးလိုလိုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြပါ။

                                             အေ၀းကျမင္ရတဲ့ အိုက္ေဇာျမိဳ႕ (ဓာတ္ပုံ - ဇာနည္မာန္)

ရက္ကန္း႐ံုေတြ ပတ္၀န္းက်င္က ေတာင္ေစာင္းေတြ၊ လမ္းေတြေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ေတြ႔ရသလို သြပ္မိုးသြပ္ကာ သစ္႐ိုင္း ေဒါက္တိုင္ ပ်ဥ္ခင္း ေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးတခုထဲ ေရာက္ သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အျပင္က ေနအရွိန္နဲ႔ ပူေလာင္ေနျပီး ရက္ကန္းခတ္သံေတြနဲ႔အတူ အိမ္ေလးဟာ ယိမ္းႏြဲ႔လႈပ္ရွားေနတာကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။

အဆင္စံုအေရာင္အေသြးစံုအထည္ေတြရက္လုပ္ေနတဲ့ရက္ကန္းစင္ေတြအျပည့္နဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့သူတို႔ေတြအိပ္စက္ရာခုတင္ငယ္ေလးေတြ၊အ၀တ္အထည္ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္စရာ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ စီတန္း ထားတဲ့ စင္ေလးေတြနဲ႔ က်ပ္ညပ္ေနပါတယ္။

“ဒီမွာကေတာ့ငါးေသတၱာဘူးထဲအထည့္ခံထားရသလိုပါပဲ၊ဒါေပမယ့္လည္းက်မတို႔ေနတတ္ပါတယ္၊ တေန႔လံုးစားခ်ိန္နဲ႔အိပ္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ရက္ကန္းစင္ေပၚက ဆင္းတာမဟုတ္ေတာ့ေလ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ့္ရပ္ရြာကအိမ္ေနရာက်ယ္က်ယ္ကိုသတိရတာေပါ့”လို႔ ေဒၚျမင့္က ရက္ကန္းရက္ရင္း ေျပာျပပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အရပ္ေဒသအစံုက အိုက္ေဇာကို ေရာက္လာတဲ့ သူေတြထဲမွာ မုံရြာက အသက္ ၅၀ အရြယ္ ေဒၚျမင့္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ပါပဲ။ သူဟာ ဒီရက္ကန္းအိမ္ေလးထဲမွာ အျခား အလုပ္သမား ၃၀ ေလာက္နဲ႔ အတူတူေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ေတြဟာတပတ္မွာတနဂၤေႏြတရက္နားရက္ရၾကပါတယ္။ဒီလိုနားရက္ရေပမယ့္လည္း ၀မ္းေရးအတြက္ အထည္ေတြပို ထြက္ေအာင္ဆိုျပီး အနားမယူဘဲ ရက္ကန္းခတ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ရက္ကန္း႐ံုပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ တပတ္တခါ စေနေန႔တိုင္း ရက္လုပ္ျပီးတဲ့ အထည္ေတြကို လာသိမ္းရင္း လုပ္အားခေငြေတြ လာေပးေလ့ရွိတယ္လို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။

သူက“တပတ္ကို အနည္းဆံုး ငါးရာ ေျခာက္ရာကေန တေထာင္ ေလာက္အထိ ရတတ္တယ္၊ အိမ္ကလည္း လခမေပးရဘူး ဆိုေတာ့ စားစရိတ္ တပတ္ကို တရာ ႏွစ္ရာ ေလာက္ဖယ္လိုက္ရင္ က်န္တာက စုလို႔ရတယ္၊ ဗမာျပည္မွာတုန္းကဆို ဘယ္ ေလာက္ လုပ္လုပ္ အဲ့ဒီေလာက္အထိ မရေတာ့ ဒီမွာ ခဏ အပင္ပန္းခံရက်ိဳးနပ္တာေပါ့”လို႔ ေျပာပါတယ္။

သူတို႔ အမ်ားစု ရက္ၾကတာကေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၀တ္ ႐ိုးရာလံုခ်ည္ေတြျဖစ္ၾကျပီး လံုျခည္ တကြင္းအတြက္ ရက္လုပ္ခ ႐ူပီး ၁၅၀ ခန္႔ရၾကပါတယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ လဲလွယ္မယ္ဆိုရင္ ေငြလဲႏႈန္းက တ႐ူပီးကို ၂၀ က်ပ္ ၀န္းက်င္ရွိတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္ လုပ္တာထက္စာရင္ ေငြပိုရတယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာၾကတာပါ။

“ေရာက္ခါစကေတာ့မခတ္တတ္ဘူးေပါ့၊ဒီေရာက္မွသင္လိုက္ေတာ့လည္း၁ လေလာက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းတတ္သြားတယ္၊႐ိုး႐ိုးအဆင္ဆိုရင္ ခတ္ရတာ ျမန္ေတာ့ တရက္တည္းနဲ႔၂ကြင္းျပီးတာ ရွိသလိုအဆင္ဆန္းတယ္ဆိုရင္တကြင္းတည္းကို၂ရက္ရက္ရတာလည္းရွိတယ္”လို႔ေဒၚျမင့္က ေျပာျပပါတယ္။

ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကို သတိရတယ္လို႔ သူေျပာေနေပမယ့္ မျပန္ခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုလာျပန္ပါတယ္။ သူမျပန္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္း ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ တစံုတခု ေျပာင္းလဲလာမယ္လို႔ သူမေမွ်ာ္လင့္လို႔ပါတဲ့။

“ေရြးေကာက္ပြဲသာ ေျပာေနတာ အဲ့ဒါၾကီး ျပီးသြားလည္း အေဒၚတို႔ ဆင္းရဲသားေတြကေတာ့ ဒီထက္ပိုျပီး ခ်မ္းသာလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီထက္ပိုဆိုးခ်င္ဆိုးမွာ၊ေဒၚစုကိုမွျပန္မလႊတ္ေပးဘဲ၊ႏွစ္ေတြၾကာလွျပီေလ၊ဘာမွ ပိုထူးလာမွာ မဟုတ္ေတာ့ ျပန္လည္း မထူးပါဘူးကြယ္”လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းတြားေနပါေတာ့တယ္။

မီဇုိရမ္လိုအိႏၵိယႏိုင္ငံအေရွ႕ေျမာက္ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့မဏီပူရ္ျပည္နယ္နဲ႔အာသံျပည္နယ္ စတဲ့ေဒသေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟာလံုခ်ည္ကို၀တ္ေလ့ရွိတာမို႔ရက္ကန္းထည္ေတြဟာ ဒီျပည္နယ္ေတြရဲ႕ အ၀တ္အထည္ လိုအပ္ခ်က္ကို တနည္းတဖံု ျဖည့္ ဆည္း ေပးေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရက္ကန္း႐ံုပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ အိုက္ေဇာျမိဳ႕ထဲမွာပဲ ေနထိုင္ၾကျပီး ရက္ကန္း႐ံုေတြကို ဦးစီးဖို႔ ႐ံုထဲက တေယာက္ေယာက္ကိုပဲ လစာႏႈန္းထားသပ္သပ္နဲ႔ ခန္႔အပ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေဇာင္းတြီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြခ်ည္း သီးသန္႔ေနၾကတဲ့ ေနရာေလး တခုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

အိမ္ေတြရဲ႕ေနာက္ေက်ာေတာင္ေစာင္းေတြ၊ အေရွ႕ဘက္ ေျမကြက္လပ္ေတြမွာ တပိုင္တႏိုင္စိုက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္ေလးေတြ ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သူ အဆင္ေျပသူတခ်ိဳ႕က ေမြးထားတဲ့ ၀က္ျခံတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

ခရစ္ယာန္ ဘာသာ အမ်ားစု ကိုးကြယ္တဲ့ နယ္ေျမျဖစ္ေလေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ရက္ကန္းသမားေတြအဖို႔ ေပ်ာ္ပါးစရာပြဲေတာ္ဟာသႀကၤန္နဲ႔ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္အခ်ိန္ကာလပဲျဖစ္တယ္လို႔သူတို႔က ေျပာျပၾကပါတယ္။

တႏွစ္ပတ္လံုး လက္ခတ္သံ စီညံေနတတ္တဲ့ ေဇာင္းတြီက လက္ခတ္သံေတြဟာ သႀကၤန္တြင္း တပတ္လံုးမွာ ထူးထူးျခားျခား ဆိတ္ျငိမ္ေနျပီး အခ်င္းခ်င္း ေရပက္ကစားၾကရင္း၊ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ ျပင္ဆင္စားေသာက္ရင္း စေနာက္ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ သာ စည္ကားေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ရက္ကန္း႐ံုေတြ အားလံုး ညီတူညာတူ အလုပ္ေတြ ရပ္ျပီး တႏွစ္မွတခါ ေပ်ာ္ပါးၾကရတာမို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း တစံုတရာ ေျပာဆိုေလ့ မရွိၾကပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူနည္းစု ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ ေဒသခံေတြက ႏွိမ္တာ၊ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာေတြကို ခံစားေနၾကရေပမယ့္ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႔ကိုယ္ စုစည္းေနထိုင္ရင္း ဘ၀အေမာေတြကို ၾကိဳးစားေျဖေဖ်ာက္ေနၾကတာကို သူတို႔ေတြရဲ႕ မ်က္၀န္း ေတြထဲမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ေသာက္သံုးေရ ရွားပါးတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးမွာ ေႏြရာသီ ေရာက္လာျပီဆိုရင္ျဖင့္ အမ်ားနည္းတူ ေဇာင္းတြီက ရက္ကန္းသမား ေတြအဖို႔ ရင္ေမာၾကရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ ေရေပးေ၀ေရးက ေရမလာလို႔ ရက္ကန္း႐ံုေတြနားက အမ်ားပိုင္ လက္ႏွိပ္ေရတြင္းမွာ လက္ ဆြဲ ေရပံုးေတြ အစီအရီတင္ထားတဲ့ လွည္းကေလးေတြ တန္းစီေနခ်ိန္မွာေတာ့ ရက္ကန္းသမတစု သူတို႔ေရပံုးေလးေတြနားမွာ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ထိုင္ေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ေရမလာဘူးလား။ ေရခပ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာလားလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သနပ္ခါး အေဖြးသားနဲ႔ ရက္ကန္းသမေလး တေယာက္က “က်မတို႔က တပံုး ၅ ႐ူပီးနဲ႔ ၀ယ္ရမွာ၊ သူတို႔က ဗမာဆို လာမခပ္နဲ႔ ၀ယ္လို႔ ေျပာလို႔ သူတို႔ပံုးေတြ ျပည့္သြားတဲ့အထိ ေစာင့္ေနၾက တာ”လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ဒီေရတြင္းကေရေတြဟာဒီပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြအတြက္အခမဲ့လိုရာသံုးဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ေရတြင္းပါပဲ။ တခါ တေလမွာေတာ့ အခမဲ့ ေရခပ္ခြင့္ရေလ့ရွိတယ္လို႔ သူတို႔ကေျပာျပပါတယ္။

ဒါဆိုေႏြရာသီေရရွားေတာ့သႀကၤန္တုန္းကေရမပက္ျဖစ္ဘူးလားလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က“ဘယ္အလြတ္ခံပါ့မလဲ၊ ၀ယ္ ပက္တာေပါ့”လို႔ ရယ္ၾကဲၾကဲနဲ႔ ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။

လူမ်ိဳးစြဲ ေဒသစြဲၾကီးမားတဲ့ ဒီေဒသေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ေဒသခံေတြက မၾကည္ျဖဴၾကတဲ့ အေၾကာင္းခ်က္ေတြထဲမွာ လူငယ္ခ်င္း စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ ပါေလ့ရွိသလို အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။

“တေလာက လူငယ္ခ်င္း စကားမ်ားၾကတာမွာ မီဇို လူငယ္ေလး တေယာက္ အ႐ိုက္ခံရတယ္ေပါ့၊ ႐ိုက္လိုက္တဲ့သူက နီးရာ ရက္ကန္း႐ံုထဲ ေျပး၀င္ေတာ့ ဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားပဲ ဆိုျပီး မီဇိုလူငယ္ေတြက အဲ့ဒီ ရက္ကန္း႐ံုကလူေတြကို ၀င္႐ိုက္တာေတြ၊ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ႐ိုက္တာေတြ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွ အဲ့ဒီလူငယ္ေလးဟာ ေဒသခံ လူငယ္ ေလးျဖစ္္ေနေတာ့ ျပႆနာ ရွင္းသြားတယ္”လို႔ ျမန္မာ့ လူမႈေရးအသင္းက ကိုေထြးက ေျပာျပပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းကလည္း မီဇိုမိန္းကေလးငယ္တေယာက္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားလို႔ ယူဆရတဲ့ သူတေယာက္က မုဒိန္းက်င့္ လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြေနာက္မွာလည္း ဖိႏွိပ္မႈမ်ိဳးစံုကို ခံစားၾကရဖူးတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

သူက“အမႈမွန္ မေပၚေသးခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ေတြက လူနည္းစုျဖစ္ေတာ့ အထင္လြဲတာေတြ ခံရတာေပါ့ေလ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ေျပလည္သြားၾကတာပါပဲ၊ ကိုယ္ေတြဘက္ကလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနေနရတာဆိုေတာ့ ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့ေလ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြေပါ့”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ျပႆနာ တစံုတရာ ျဖစ္လာခဲ့လို႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းတာေတြ ခံရျပီဆိုရင္ျဖင့္ တျခား အမႈကိစၥေတြမွာ ေျပလည္သြားခဲ့ေပမယ့္ ဒီလူေတြဟာ တရားမ၀င္ ႏိုင္ငံျခားသား ျပစ္မႈနဲ႔ အမႈေတြ ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အမႈ ရင္ဆိုင္ၾကရတဲ့အခါမွာ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရတာေတြ ရွိသလို ခ်န္ဖိုင္း ဆိုတဲ့ မီဇိုရမ္-ျမန္မာနယ္စပ္ကေန ေနရပ္ျပန္ပို႔တာေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

“ဒီမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရေပမယ့္ ျမိဳ႕ထဲသြားရင္ေတာ့ ဗမာလို ေျပာလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္း သိရင္ ႏွိမ္ၾကတာထက္ ဖမ္းသြားမွာကို ေၾကာက္တာ”လို႔ ရက္ကန္းသမ တေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။

ရက္ကန္းစင္ေတြနားမွာလာေဆာ့ေနတဲ့၄ႏွစ္န႔ဲ၅ ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို“လာေဆာ့ရင္ ရဲန႔ဲတိုင္မွာေနာ္၊ YMA႐ံုးကို ပို႔လိုက္မွာေနာ္”လို႔ အေဒၚလုပ္သူက ေျပာေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔တဲ့အရိပ္ေတြျဖတ္သန္းသြားျပီး ေခ်ာင္ေလးတခုမွာ ကုပ္ကုပ္ကေလး သြားထိုင္ေနၾကတာကို စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

YMAဆိုတဲ့ေဒသလံုျခံဳေရးနဲ႔ေဒသအက်ိဳးအတြက္ ဖြဲ႔စည္းလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ မီဇိုးလူငယ္အစည္းအ႐ံုးကေတာ့ ဒီေဒသမွာအာဏာပိုင္ေတြနည္းတူ ၾသဇာတိကၠမ ၾကီးမားတဲ့ လူငယ္အဖြဲ႔တခုပါ။ ရပ္ကြက္တြင္း အခ်င္းမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းရာက အစ အစိုးရကို တင္ျပေတာင္းဆိုသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

အိုက္ေဇာက ေက်ာင္းတခ်ိဳ႕ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကေလးငယ္ေတြကို ေက်ာင္းတက္ခြင့္ေပးတယ္လို႔ သိထားရေလေတာ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမထားဘူးလား ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

“ဒီမွာေတာ့ မထားပါဘူး။ အိမ္မွာပဲ သင္ေပးမယ္ေလ”လို႔ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျဖတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူဟာ မ်က္ႏွာ ညိႇဳးႏြမ္းသြားျပီး ေလအေ၀ွ႔မွာ ယိမ္းခါေနၿပီး ေကာက္ေကြးလိမ္ေနတဲ့ သြပ္ျပား ျပတင္းတခါးကို ေငးၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေနရပ္ျပန္ပို႔တာေတြ၊ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာေတြကို ခံေနရေပမယ့္လည္း တစတစ တိုးပြားလာေနတဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ လူဦးေရနဲ႔ အလ်င္မီေအာင္ ရက္လုပ္ေနရတဲ့ အိႏၵိယ အေရွ႕ေျမာက္ျပည္နယ္ေတြက ရက္ကန္းလုပ္ငန္းေတြရဲ႕လုပ္သား လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကလာျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြကလည္း တိုးလာေနပါတယ္။

ေဇာင္းတြီမွာရွိတဲ့ရက္ကန္း႐ံုေတြအျပင္အိုက္ေဇာျမိဳ႕ေပၚကေမွာင္ပိန္းေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြမွာလည္း ရက္ကန္းစင္ ေတြေပၚ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြခင္းျပီး ခုတင္လို သေဘာထားလို႔ ၀မ္းေၾကာင္းေနရတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

အိုက္ေဇာျမိဳ႕ကို ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြထဲမွာ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းအျပင္ ျမန္မာျပည္က တတ္ေျမာက္လာတဲ့ ပန္းထိမ္ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးသူ၊ လက္သမားလုပ္ေနသူ၊ ေျမတူးတဲ့အလုပ္နဲ႔ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ လုပ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။

အိုက္ေဇာျမိဳ႕ေစ်းထဲမွာျမန္မာျပည္ကလာတဲ့လက္ဖက္၊ဆီတိုဟူး၊ေခါက္ဆြဲစတဲ့ စားေသာက္ကုန္ေတြေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားေတြ၊ ကြမ္းယာေရာင္းေနတဲ့သူေတြ၊ အထည္ေရာင္းေနတဲ့သူေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ရဲ႕မ်က္၀န္းေတြမွာေတာ့ ကုိယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အရိပ္ကို ေတြ႔ရသလို၊ မယံုသကၤာ စိတ္၊ စိတ္မခ်တဲ့ အရိပ္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ၾကျပီး ဓာတ္ပံု ႐ိုက္မွာစိုးလို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္တာေတြကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။

အရင္တုန္းက သတင္းဌာနတခုက ႐ုပ္သံသတင္းမွာ ပန္းထိမ္ဆရာေတြရဲ႕အေၾကာင္း ပါလာျပီးတဲ့ေနာက္ အဲ့ဒီ ပန္းထိမ္ဆရာေတြ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို ျပန္တဲ့အခါမွာ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြက ေမးျမန္းတာေတြေၾကာင့္ စိုးရြံ႕ေနၾကတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

အိုက္ေဇာမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းကေန ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး အဲ့ဒီကေနမွ တဆင့္ မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိသလို လူသစ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာျပၾကပါတယ္။

အိုက္ေဇာမွာ အေျခစိုက္တဲ့ ျမန္မာ့လူမူေရးအဖြဲ႔ရဲ႕အဆိုအရ အိုက္ေဇာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၅ ေသာင္း ၀န္းက်င္ ရွိေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ရက္ကန္းသမားေတြအဖို႔ ဘာသာစကား အခက္အခဲ အျပင္ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေလ၀င္ေလထြက္မေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရေတာ့ အေညာင္းထိုင္တာေတြ၊ မ်က္စိေ၀ဒနာ ခံစားရတာေတြ၊ ေသာက္သံုးေရ ရွားပါးတဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားဆံုးပဲလို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။

ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ အိမ္ေလးေတြ အစီအရီနဲ႔ တည္ထားတဲ့ အိုက္ေဇာျမိဳ႕ဟာ မိုးတြင္းမွာ မိုးေရခ်ိန္မ်ားလို႔ ေျမျပိဳျပီး ေနအိမ္ေတြ ျပိဳတာ၊ လူေတြ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာေတြ ရွိေနေပမယ့္ ျမန္မာလုပ္သားေတြေနတဲ့ ေဇာင္းတြီမွာေတာ့ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳဖူးေသး ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ကိုေထြးက“အမွန္ေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို သူတို႔ ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အားနာတတ္တယ္၊ မေျပာရဲၾကဘူး၊ အျငိဳအျငင္ မခံခ်င္ၾကဘူး၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘာေနေန အဆင္ေျပျပီးေရာ၊ ေနလို႔ရျပီးေရာ ဆိုေတာ့ အခုလို က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့ မခိုင္မခန္႔နဲ႔ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေနေနရေတာ့တာပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေတာင္ေပၚေလႏုေအးေတြ တိုက္ခတ္ေနေပမယ့္ ေႏြေနပူပူေအာက္က သြပ္အိမ္ေလးေတြ၊ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ အခန္းေလးေတြထဲက ေတာ့ ခ်ည္ေတြ၊ လြန္းေတြ၊ ရက္ကန္းစင္ေတြၾကားက ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ရက္ကန္းသမားေတြ၊ ေနပူထဲမွာ ေျမတူးေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ ေစ်းထဲက ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြဟာ သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာအတြက္ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ မနားတမ္း လြန္းထိုး ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာဟာ ရက္ကန္းစင္ေပၚက ယက္ေဖာက္လြန္းေလးေတြနဲ႔ အလားသ႑ာန္ တူေနပါေတာ့တယ္။