“စစ္တပ္ဆုိေတာ့ သက္ေသလုိက္မေပးရဲၾကဘူး ...”

ဧရာဝတီ Friday, September 10, 2010 အင္တာဗ်ဴး

.ၿပီးခဲ့သည့္စက္တင္ဘာ၄ရက္ေန႔ညကပဲခူးၿမိဳ႕ ဇိုင္းဂႏိုင္း ေတာင္ပိုင္း ရပ္ကြက္ ျမလမ္းရွိ ကယ္လီဖိုးနီးယား စားေသာက္ဆိုင္မွ ထြက္လာေသာ ခလရ ၅၉ မွ စစ္တပ္အရာရွိႏွင့္ အရပ္သား လူငယ္မ်ား ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားရာ စစ္တပ္က ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေမာင္ေအာင္သူဟိန္း (၂၃ ႏွစ္) ႏွင့္ ေမာင္စိုးပိုင္ေဇာ္(၁၉ႏွစ္)လူငယ္ႏွစ္ဦး ေသနတ္ဒဏ္ရာ အသီးသီး ျဖင့္ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးမႈျဖစ္ပြားခဲ့ရသည္။

စစ္တပ္က ပစ္သတ္လုိ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ လူငယ္ ႏွစ္ဦးရဲ႕ စ်ာပန အခမ္းအနား (ဓာတ္ပုံ - ဧရာ၀တီ)

ယင္းျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမာင္ေအာင္သူဟိန္း၏ အေဒၚျဖစ္သူအား ဧရာဝတီ သတင္းေထာက္ မင္းႏုိင္သူက ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

ေမး။ ။ အာဏာပုိင္ေတြက ေနာက္ထပ္လာၿပီး ညႇိႏႈိင္းတာမ်ဳိး ရွိပါေသးလား။

ေျဖ။ ။ မရွိေသးပါဘူး။ ၇ ရက္ေန႔က အသုဘခ်တယ္။ ဒီေန႔အထိေတာ့ တေခါက္မွ မလာေသးဘူး။

ေမး။ ။ က်ပ္ ၁၀ သိန္းထပ္ေပးတယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ေနတယ္၊ ဟုတ္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ေပးတယ္။ က်မတုိ႔ဘက္က လုံးဝလက္မခံႏုိင္ဘူးေလ။ ဟုိဘက္က စုိးပုိင္ေဇာ္တုိ႔ မိဘေတြ ကေတာ့ ယူလုိက္တယ္။ အခုခ်ိန္အထိ ဘာတျပားမွမယူဘူး။ အေခါင္းကလည္း က်မတုိ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ ၀ယ္တယ္။ က်မတုိ႔ တူေလးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးမုိ႔ က်မတို႔ဘာသာပဲ လုပ္ပါရေစဆုိၿပီး ေမတၱာရပ္ခံလုိက္တယ္ေလ။ ပထမေတာ့ သူတုိ႔က အားလုံး သူတုိ႔ပဲ စီစဥ္ခ်င္တယ္။ က်မတုိ႔ဘက္က လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဟုိဘက္က ကေလးအေဖကလည္း ေညာင္ေလးပင္ -ရန္ကုန္ ကားေမာင္းေတာ့ ကားဂိတ္ အဖြဲ႔အစည္း အားလုံးက ကူညီပါတယ္။

ေမး။ ။ စ်ာပနေန႔က ဘုန္းႀကီး ငါး ပါးပဲ ပင့္ခြင့္ရတယ္လုိ႔ ၾကားပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ အာဏာပုိင္ေတြကပဲ ပင့္ေဆာင္ေပး တာလား။

ေျဖ။ ။ ဒီလုိပါ၊ သုသာန္မွာက ဇရပ္ကလည္း က်ဥ္းေတာ့ ေနရာထုိင္ခင္း အခက္အခဲျဖစ္မွာစုိးတဲ့အတြက္ ငါး ပါးေလာက္ပဲ ပင့္ပါ လုိ႔ သူတုိ႔က အႀကံေပးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဘုန္းႀကီး ငါး ပါးနဲ႔ပဲ သရဏဂုံ တင္တယ္။ ကေလး ဘဝကူး ေကာင္းေအာင္ေပါ့။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိမွေတာ့ က်မတုိ႔က သေဘာမထားေတာ့ပါဘူး။

ဒီဘုန္းႀကီးေတြက ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကတည္းက က်မတုိ႔ ကုိးကြယ္ထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြပါ။ က်မတုိ႔ လမ္းထိပ္က ေလး၊ ငါး အိမ္ေက်ာ္က ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ သံဃာေတြပါ။ အာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီး ဦးသုံကို ပင့္ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါကို က်မတုိ႔ ဘက္က လက္မခံခဲ့ဘူး။ က်မတုိ႔ကပဲေတာင္းဆုိတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း လက္ခံသြားပါတယ္။

ေမး။ ။ စ်ာပနေန႔က ေမာင္စုိးပုိင္ေဇာ္ရဲ႕ အစ္ကုိဝမ္းကြဲ တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ ဒီအေလာင္းေတြကုိ ၾကည့္႐ႈခြင့္ မရခဲ့ဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာသိထားပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ သူတို႔ဘက္ကေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်မတုိ႔ဘက္ကေတာ့ ေသြးခ်င္းေတြ၊ ႏွစ္ဝမ္းကြဲေတြ၊ သုံးဝမ္းကြဲေတြ အကုန္ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ က်မတုိ႔ဘက္က ေမာင္ဝမ္းကြဲေလးေတြက အသုဘမခ်ခင္ ႀကိဳၿပီးေတာ့ ႐ြာက ဆုိင္ကယ္နဲ႔ တက္လာတယ္။ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ သြားတာ။ ေပးၾကည့္တယ္၊ အကုန္ေပးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က စစ္ေဆးတာေတာ့ရွိတယ္။ ဘာေတာ္လဲ။ အေဖဘက္ကလား၊ အေမဘက္ကလား။ ေသသြားတဲ့ ေအာင္သူဟိန္းနဲ႔ ဘယ္လုိေတာ္သလဲ။ အဲဒီလုိေမးတယ္။

ေမး။ ။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကေန စစ္ေဆးတာလဲ။

ေျဖ။ ။ အဲဒါကေတာ့ က်မလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ က်မတို႔လည္း မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ စ်ာပနေန႔ကေတာ့ စစ္တပ္က လုံးဝမလာေတာ့ဘူး။ က်မတုိ႔အေမကလည္း ေျပာထားတယ္ေလ။ စစ္တပ္လုံးဝမပါရဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ က်မတုိ႔က ဒီကိစၥနဲ႔ ခံစားထားရတာေလ။ စစ္တပ္ေတာ့မျမင္ဘူး။ ရဲေတြေတာ့ျမင္တယ္။

ေမး။ ။ အစုိးရထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ FM ေတြမွာ လူငယ္ေတြက ေသနတ္ကိုဝင္လုလုိ႔ ပစ္ရပါတယ္ဆုိၿပီး ေျပာတာတြ ႐ွိတယ္။ တကယ့္တကယ္ ဘယ္လုိဘယ္နည္းနဲ႔ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရသလဲ သိပါရေစ။

ေျဖ။ ။ ကယ္လီဖုိးနီယား စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေသာက္ၾကတာ၊ သူတို႔လည္းေသာက္၊ ကေလးေတြလည္း ေသာက္ၾကတာ။ ေသာက္ၿပီးအထြက္မွာ သူတုိ႔ဆုိင္ကယ္နဲ႔ က်မတုိ႔ကေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးစီးလာတဲ့ တုတ္တုတ္လို႔ေခၚတဲ့ သုံးဘီး ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ အဲဒါနဲ႔ ၿငိၾကတာ။ အဲဒီမွာ ၿငိေတာ့ ထုိးၾကႀကိတ္ၾက ဆဲၾကဆုိၾက အဲဒီမွာ ျဖစ္ၿပီးျပန္လာမွ နာရီဝက္၊ ၄၅ မိနစ္ တနာရီေလာက္ ၾကာၿပီးေတာ့မွ ဒီဘက္ရပ္ကြက္ထဲကို လိုက္လာတာ။ အဲဒီ ကယ္လီဖုိးနီးယားဆုိင္နဲ႔ ပစ္သတ္တဲ့ေနရာနဲ႔ ေဝးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လာရတာ။ အဲဒီမွာပဲ ပစ္သတ္သြားတာ။

ေမး။ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အပစ္ခံရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကအျပင္မွာပဲ ႐ွိေနတာလား၊ အိမ္ထဲကုိျပန္မေရာက္ခင္ ေတြ႕သြားတာလား။

ေျဖ။ ။ ဒီျပႆနာမျဖစ္ခင္မွာ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ၊ သူတို႔ လမ္းထိပ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ဂစ္တာထုိင္တီးေနတာ။ သီခ်င္းေတာင္ သုံးပုဒ္ဆုိသြားတာ။ သူတုိ႔ဟာသူတုိ႔ ထုိင္တီးေနတာ။ ေနာက္က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကထၿပီး ကုိႀကီး ေအာင္သူဟိန္း ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့မွာမုိ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကရေအာင္ ဆုိၿပီး သြားၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ျဖစ္ဘဲနဲ႔ အရက္ေသာက္တယ္လုိ႔ ၾကားတယ္။ က်မတုိ႔က အိပ္မလုိ႔ လုပ္ေနၾကတာ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ၊ ေသနတ္ေတြ ပစ္ေဖာက္သံၾကားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ တူေလးအသံ မၾကားမိဘူး။ ေယာက္်ားေလး အသံေတြေတာ့ ၾကားမိ တယ္။ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆုိေနတဲ့အသံေတြေၾကာင့္မုိ႔လည္း ဂ႐ုမစုိက္လုိက္ဘူးေပါ့။ တကယ္လုိ႔ က်မ တူရဲ႕အသံသာ ၾကားမိရင္ အတင္း၀င္ဆြဲမိမွာပဲ။ က်မတုိ႔က အၿမဲတမ္း ဆင္းဆင္းၿပီး ထိန္းသိမ္းတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ က်မတူက လြန္လုိ႔ သူမ်ားကုိ ထုိးမိရင္လည္း သူမ်ားမိဘေတြကို ေတာင္းပန္တာမ်ိဳး လုပ္ေပးတာပါ။ က်မတူကလည္း အဲဒီေလာက္ ဆုိးဆိုးရြားရြားႀကီး မဟုတ္ပါ ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္တူရဲ႕အသံမၾကားေတာ့အိမ္မွာပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တာေပါ့ေလ။ ေသနတ္ေဖာက္သံၾကားေတာ့ ပုိေၾကာက္တာေပါ့။ က်မတုိ႔လည္းေျပးဆင္းသြားေရာ က်မတုိ႔ ေ႐ွ႕အိမ္မွာ အေမေသလို႔ မုံ႐ြာမွာ တာ၀န္က်ရာကေန ျပန္လာတဲ့ ဒု ရဲအုပ္ေလး တေယာက္ ေရာက္ေနတယ္။ သူက က်မတို႔ကို မဆင္းနဲ႔၊ ဒါ ေဗ်ာက္ေဖာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေနတာဆုိေတာ့ က်မတုိ႔လည္း ေလွကားမွာပဲ ထုိင္ေနလုိက္ၾကရတာေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ ဆက္တုိက္ပါပဲ ဒက္ဒက္ ဒက္ဒက္နဲ႔ ေဆာ္ခ်သြားတာ။

ေမး။ ။ အဲဒါဆုိ ေမာင္ေအာင္သူဟိန္းတုိ႔က ပထမ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားတဲ့ ေနရာကေန အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာ ၿပီးေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး ၿပီးသြားၿပီလို႔ ထင္ေနတဲ့အတြက္ ဂစ္တာေတြ ဘာေတြ တီးေနၾကတာလား။

ေျဖ။ ။ ဂစ္တာေတာ့ မတီးေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အုတ္ခုံမွာ ထုိင္ေနတယ္။ ထုိင္ေနလုိက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ ျမလမ္းထဲမွာ သူတုိ႔ အဘုိးအဘြားအိမ္ ျပန္အိပ္မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ကေလးေတြက ထၿပီးအထြက္ ျမလမ္းထဲမွာ ဟုိဘက္ထိပ္က ႏွစ္ေယာက္ ဒီဘက္ထိပ္ က တေယာက္ ႏွစ္ဘက္ကို ညႇပ္ၿပီး ေဆာ္ခ်လိုက္တာ။

ေမး။ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ျမင္သက္ေသေတြေရာ ႐ွိေနလား။

ေျဖ။ ။ မ်က္ျမင္သက္ေသကေတာ့ တပုိင္းလုံးပဲ။ အဲဒီနားမွာ ရွိေနတဲ့ အိမ္ေတြကေတာ့ ဒီကေလးေတြျဖစ္ေနတာကုိ သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္တဘက္က စစ္တပ္ဆုိေတာ့ သက္ေသလုိက္မေပးရဲၾကဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း က်မတုိ႔ မိသားစုကုိ ကူညီခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္ အကူအညီေပးရဲမလဲ။ သူတုိ႔လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ေတြကို သိေနေတာ့ ဘယ္သူမွ ေျပာေပးတဲ့ လူမ႐ွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ မီးေမွာင္ ခ်ၿပီး ေတာ့ သူတုိ႔အခင္းျဖစ္တာကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြရွိပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္ကုိ အဲဒီအပုိင္းက လူေတြက အတိအက် သိတာေပါ့။ သူတို႔ ေတြက က်မတုိ႔ထက္ ပုိသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ကသြားေခၚၿပီး အမႈလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ လိုက္ေပးတဲ့ လူမ႐ွိဘူး။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်မတုိ႔ အေမကလည္း က်မတုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေန၊ သူတို႔လူႀကီးေတြ သက္ဆုိင္ရာနဲ႔ လုပ္မယ္လုိ႔ ကတိ ခံထားၿပီးၿပီ။ ညည္းတုိ႔ဘာမွ လုပ္ဖုိ႔မလုိဘူးလုိ႔ က်မတုိ႔ကုိေျပာထားတာ။

ေမး။ ။ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူတုိ႔စစ္တပ္ဘက္က အင္အား ဘယ္ေလာက္ ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ က်မ ၾကားတာကေတာ့ သူတုိ႔ လႊတ္လိုက္တာက ၈ ေယာက္ေပါ့။ ၅ ေယာက္ကေတာ့ အေပၚေထာင္ ေျခာက္လွန္႔ ပစ္တာ။ ပစ္ၿပီးေတာ့ ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့လမ္းနဲ႔ဆုိ တလမ္းေက်ာ္၊ ပုလဲလမ္းကေန ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ ၃ ေယာက္က မျပန္ဘဲနဲ႔ လုိက္ပစ္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအပိုင္းက အတိအက် သိတဲ့လူေတြေျပာတာက ေသနတ္နဲ႔လူကိုခ်ိန္ၿပီးေတာ့ကုိ ဆင္းလာတာတဲ့။ ျမင္တဲ့လူေတြက ေျပာတာေနာ္။

ေမး။ ။ ေအာင္သူဟိန္းတုိ႔၊ စုိးပုိင္ေဇာ္တုိ႔ ေသနတ္အပစ္ ခံလုိက္ရၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ ေနရာကုိ သယ္သြားတာလဲ။

ေျဖ။ ။ ရင္ခြဲရုံကုိ ရဲေတြက သယ္သြားတာ။ သယ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မတုိ႔ ကာယကံရွင္ေတြ လုိက္ခ်င္ရင္ လုိက္ခဲ့ဆုိလုိ႔ က်မလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက လုိက္သြားတယ္ေပါ့ေလ။ ကေလးေတြကို အုတ္ခုံေပၚကို တင္ဖို႔အတြက္ က်မ တူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၆ ေယာက္၊ ၇ ေယာက္ေလာက္ လိုက္သြားတယ္။ လုိက္သြားၿပီးေတာ့ အဲဒီ ရင္ခြဲရုံ က အုတ္ခုံေပၚမွာ တင္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ထြက္ လာရတယ္။ သူတုိ႔ တံခါးပိတ္ပစ္လုိ္က္တယ္။

ေမး။ ။ ရဲေတြက ေအာင္သူဟိန္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို လာသယ္တယ္ဆုိေတာ့ စစ္တပ္ကေန ပစ္သတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ေလာက္မွာ လာသယ္တာလဲ။

ေျဖ။ ။ စစ္တပ္က ပစ္သတ္လုိက္ၿပီးေတာ့ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ဘယ္သူမွ မလာေသးဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က်မွ က်မ စိတ္ထင္ ၁၁ နာရီ ၁၅ ေလာက္႐ွိမယ္။ ရဲေတြအကုန္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မီးေတြထုိးၿပီး ဝင္လာတာ။ ဆုိင္ကယ္မီးေတြနဲ႔ ဝင္လာၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ ျမလမ္းကုိ မီးေမွာင္ခ်လုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လမ္းက်ေတာ့ မီးမေမွာင္ဘူး။

ေမး။ ။ အဲဒီ ၄၅ မိနစ္အေတာအတြင္းမွာ အစ္မတုိ႔က သူတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆြဲထူတာမ်ိဳး မလုပ္ဘူးလား။ ရပ္ကြက္က လူေတြကလည္း မလုပ္ၾကဘူးလား။

ေျဖ။ ။ မလုပ္ၾကဘူး။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကဘူး။ က်မက ဘယ္လုိသိလုိက္လဲ ဆုိေတာ့ ကေလး ၂ ေယာက္၊ ၃ ေယာက္က ေျပးၿပီးေတာ့ ၾကည့္လို္က္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဟာ ကိုေအာင္သူဟိန္းပဲ။ ပြဲခ်င္းၿပီးသြားၿပီ။ ရင္ဘတ္ေတြလည္း ပြင့္ထြက္သြားၿပီ ေအာ္လုိက္ လို႔ က်မလည္း ေျပးဆင္းသြားတယ္။ ေျပးဆင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေတာ့ ႐ွိတယ္။ ဘယ္သူေတြလည္း မသိဘူး ေပါ့၊ ရဲေတြလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီလုိ က်မက ဝင္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေပးမဝင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာဟာ သာမန္ နယ္ေျမ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေသနတ္ပစ္လုိ႔ ေသထားတဲ့အတြက္ ကန္႔သတ္နယ္ေျမ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ က်မက က်မ အေဒၚ အရင္း ပါ၊ က်မကုိေပးၾကည့္ပါလို႔ ေျပာေတာ့၊ အစ္မရယ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီးမဝင္ပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံတယ္ေလ။

ေမး။ ။ ရင္ခြဲ႐ုံကိုသယ္ေတာ့ ဘယ္လို သယ္လဲ။

ေျဖ။ ။ ဆုိက္ကားနဲ႔ပဲသယ္တာ။ ကားေတြ ငွားမရေတာ့ဘူးတဲ့။ က်မတုိ႔က ကားငွားေပးပါ၊ က်မတုိ႔ ကေလးေတြကို ဒီလုိမ်ဳိး ပုိးဆုိး ပက္စက္ႀကီးလည္း မတင္ခ်င္ဘူးေပါ့။ က်မက အဲဒီလုိေျပာတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ စစ္ေဆးရတာေလ။ ၁၁ ခြဲ မွာ ပစ္သတ္လိုက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရင္ခြဲ႐ုံကိုတင္တာ မနက္ ႏွစ္ခ်က္ခြဲႀကီးမွ တင္တာ၊ ဆုိက္ကားနဲ႔။

ေမး။ ။ ဒီပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ပြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ရပ္ကြက္က တာဝန္႐ွိတဲ့လူေတြက ထြက္လာတာတုိ႔၊ အေရးယူ ေဆာင္႐ြက္တာတုိ႔ မ႐ွိဘူးလား ခင္ဗ်။

ေျဖ။ ။ အဲဒါေတာ့ မ႐ွိဘူး။ ရဲေတြလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ရပ္ကြက္က ရယက အဖြဲ႕ေတြပါလာတယ္ေလ။ က်မတို႔ အိမ္ကပဲ ဖုန္းဆက္ခြင့္ ေပးပါဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္သြားေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ ဥကၠ႒ကုိ က်မက ေျပာတယ္၊ က်မ တူေလးကုိ အျပင္ကုိ ထုတ္ၿပီးေတာ့ စစ္ေဆး ခြင့္ ေပးပါ။ အျပင္ေဆးရုံကုိ တင္ခြင့္ေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ သူက စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ေတာ့တဲ့၊ တူေလးက ေလာေလာဆယ္ ဒဏ္ရာ အႀကီး ၄ ခ်က္ေလာက္ ေတြ႔ထားတယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မစစ္ေဆးရေသးဘူးေပါ့။ တူေလးေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီးသြားၿပီ၊ ေနာက္ တေယာက္ ကေတာ့ ဘယ္သူ႔သားလဲ မသိဘူး။ အဲဒီ ကေလးလည္း ပြဲခ်င္းၿပီးသြားၿပီလုိ႔ေျပာပါတယ္။

ေမး။ ။ ေအာင္သူဟိန္းက ဒီ ပစ္ခတ္မႈေတြ မျဖစ္ေသးခင္အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္တုိ႔က အစ္ကိုတုိ႔ ဘယ္သူမွန္း မသိလုိ႔ ျဖစ္သြား တာပါ၊ က်ေနာ္တို႔မွာ အျပစ္႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းေခၚသြားပါလုိ႔ ေျပာေသးတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္။ ဟုတ္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ဒူးေထာက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္တယ္။ အဲဒါ မနက္ျဖန္လုိ စ်ာပန ခ်မယ္ဆုိ ဒီေန႔ညလို အဲဒီအပိုင္းထဲက မ်က္ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ကေလးက လာေျပာျပတာ။ အေသအခ်ာကို ဒူးေထာက္ၿပီးေတာင္းပန္တယ္။ အစ္ကိုတုိ႔က စစ္တပ္လား၊ ရဲလား က်ေနာ္တို႔ မသိလို႔ပါ၊ အရာရွိေတြမွန္း မသိလုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ မွားပါတယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ၊ စစ္တပ္ဆုိလည္း စစ္တပ္ထဲကို ေခၚသြားပါ။ ရဲဆုိလည္း ႀကိဳက္တဲ့ေနရာကို ေခၚသြားပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို အျပစ္ေပးပါ၊ က်ေနာ္တို႔ မွားသြားပါတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ၿပီး ေတာင္းပန္တာ။ အဲဒါကုိမွ တည့္တည့္ကိုခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္တာတဲ့။ က်မ တူေလးက ထိသြားၿပီ၊ ထိသြားၿပီ ညီေလး မင္းေျပးေတာ့၊ ေျပးေတာ့ ဆုိၿပီးေျပာေတာ့ ဟုိကေလးက မေျပးဘဲနဲ႔ ထၿပီးနပန္းလုံးတာတဲ့။ အဲဒီ မ်က္ျမင္ကေလးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးကလည္း တရား၀င္ေျပာ ဆုိရင္ ေျပာရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါႀကီးေတြကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကေလး မိဘေတြကလည္း ျပႆနာျဖစ္မွာေၾကာက္လုိ႔ သေဘာတူၿပီးေတာ့ ေျပာခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တျခား အဖဲြ႔စည္းနဲ႔ဆုိရင္ သူတုိ႔ လုိက္ရဲတယ္။ ဥပမာ ရဲနဲ႔ျဖစ္ရင္ကုိ လုိက္ရဲဦးမယ္။ စစ္တပ္ဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဒီအဖြဲ႔ အစည္း က လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွကို သူတုိ႔ လုိက္ႏုိင္မယ့္ အေနအထား မ႐ွိၾကဘူး။ ကေလးေတြကေတာ့ မခံမရပ္ႏုိင္တာေတာ့ မခံရပ္ႏုိင္တာေပါ့ေနာ္။ က်မတုိ႔ကုိလည္း ေသြးမေအးဖုိ႔ သူတုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ အေန အထား ကလည္း ဘယ္လုိမွကို မတတ္ႏုိင္တဲ့အေနအထားေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔ကလည္း မၿခိမ္းေျခာက္ပါဘူး ။က်မတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔လုပ္ေပးတာကုိ မခံဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း အခုအခ်ိန္ သူတုိ႔မွားသြားေတာ့ အကုန္လုပ္ေပးခ်င္ေနတယ္။

ေမး။ ။ ဘယ္သူက ပစ္ခတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့တယ္လို႔ ၾကားထားမိလဲဗ်။

ေျဖ။ ။ အစ္မရဲ႕တူေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ေျပာတယ္။ ဟုိဟာေလ၊ ဘုရားသုံးဆူ သားလုိ႔လည္းေျပာတယ္။ က်န္တာေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က အသုဘ နာေရးလာတဲ့ သူေတြက ေျပာတယ္၊ သတင္းဌာနေတြမွာ ပါသြားတာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး သိဒၶိစုိး၊ သတ္လုိက္တာက တပ္သား ေမာင္ထြန္းတဲ့။ ေမာင္ထြန္းတဦးတည္း ပစ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ပစ္တာေတာ့ ၃ ဦး ပဲ။ အတိအက်ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က တဦးတည္းပဲ နာမည္ ထည့္ထားတယ္။

ေမး။ ။ ပစ္ခတ္မႈေတြ အၿပီးမွာ ရပ္ကြက္လူထုက က်ည္ခြံေတြ ဘာေတြ ေကာက္ယူထားလုိက္တာ၊ သိမ္းဆည္းထားလုိက္တာ ႐ွိလား။

ေျဖ။ ။ အဲဒါလည္း ေကာက္ရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ က်ည္ဆန္ခြံေပါ့။ ရဲအခ်င္းခ်င္း ေျပာေနသံ ၾကားတာေတာ့ က်ည္ဆန္ခြံ ၉ ခု ေလာက္ ရတယ္လုိ႔ ၾကားလုိုက္တယ္။

ေမး။ ။ အပစ္ခံရသူေတြနဲ႔ အတူတူပါတဲ့ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ဖမ္းထားတယ္ၾကားတယ္။ သူတုိ႔ကိုေကာ ျပန္လႊတ္ ေပးလုိက္ၿပီ လား။

ေျဖ။ ။ က်မတုိ႔ အေမနဲ႔ က်မတုိ႔ ဦးေလးက ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္ေလ။ က်မတုိ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ေသသြားၿပီ။ ဒီ က်န္တဲ့ ကေလးေတြကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ဖုိ႔ ထုတ္ေပးဖုိ႔ဘာညာ လူႀကီးေတြကို ေတာင္းဆုိခဲ့လုိ႔ ရဲခ်ဳပ္ ခင္ရီ ကုိယ္တုိင္ ညဘက္ ၁၁ နာရီထုိးမွာ ေခၚေတြ႔ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ အခု ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။

ေမး။ ။ အခု အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္မႈေတြ ဘာေတြေရာ ရွိေနေသးလား။

ေျဖ။ ။ ဘာမွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္သိမ္းသြားၿပီ။ အဲဒီျဖစ္တဲ့ေန႔ကစၿပီး အသုဘမခ်ခင္ေန႔ အထိကေတာ့ အဖြဲ႔လုိက္ အဖြဲ႔လုိက္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ လမ္းထဲက တဲေတြထဲမွာေရာ ဘာေရာ အကုန္လုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ အိမ္ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ မရွိဘူး။ က်မတုိ႔အိမ္ ရဲ့ ၃၊ ၄ အိမ္ေက်ာ္မွာတုိ႔၊ မ်က္ေစာင္းထုိးတုိ႔ ေလာက္မွာေနၿပီး အရပ္ဝတ္အရပ္စားေတြနဲ႔ ခ်ၿပီးေတာ့ အဝင္အထြက္ ဧည့္သည္ ဘယ္ေလာက္ လာသလဲ၊ အၿမဲတမ္း သူတုိ႔က ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သတင္းပုိ႔ေနၾကတာ။