(ေဗလုဝႏွင့္ စကားစျမည္)
နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ သံခ်ပ္မရွိလွ်င္ သႀကၤန္ရွိမည္ မဟုတ္ဟူ၍ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ သံခ်ပ္တင္ဆက္မႈ၌ အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးသူ စြယ္စံုအႏုပညာရွင္ ေဗလုဝ ေျပာဆိုသည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွစ၍ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ရန္ကုုန္ အတာသႀကၤန္ သံခ်ပ္ထိုးၿပိဳင္ပြဲမ်ား၌ သူ၏ “ေမာင္ေမာင္ဆိုေလ ထီး႐ိုးရွည္”သံခ်ပ္အဖဲြ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရာ ပထမဆုအပါအဝင္ ဆုတံဆိပ္မ်ား ရရွိခဲ့ေသးသည္။ အကိုျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ေန၀င္း(ခ)ဂႏၳ၀င္ေမာင္၀ိုင္းအက်ဥ္းက်စဥ္ ေဗလုဝက သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေဗလုဝ(ခ)ဦးေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအာင္သည္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေခြမ်ား၌ ဒါ႐ိုက္တာ၊ ဗီဒီယိုဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္။ ဗီဒီယိုဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ “မယားပါ ေဆြမ်ဳိးမ်ား”မွ စတင္ခဲ့သည္။ သူ၏ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈအေပၚ ပရိသတ္မ်ား တေသာေသာပဲြက်ခဲ့သည့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးမွာ စာေရးဆရာ အၾကည္ေတာ္ ေရးသားၿပီး၊ ဒါ႐ိုက္တာ မီးပြား႐ိုက္ကူးသည့္ “ဘီလူး” ဇာတ္ကား ျဖစ္သည္။
သူ၏ တေခတ္တခါမွစ၍ ယေန႔အထိ အစိုးရအဆက္ဆက္အေနျဖင့္ မလိုမလား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ သံခ်ပ္အေပၚ သေဘာထား၊ သံခ်ပ္ႏွင့္အတူ ျဖတ္သန္းမႈ၊ တင္ျပခ်င္သည့္ သံခ်ပ္အပိုင္းအစမ်ား၊ ေမွးမွိန္လာသည့္ သံခ်ပ္ ထုတ္ေဖာ္မႈမ်ားအေပၚ သူ၏ ရင္ဘတ္အသံမ်ားကို မဇၥ်ိမသတင္းေထာက္ ထြန္းထြန္းက ေမးျမန္းထားပါသည္။
ဒါ႐ိုုက္တာေမာင္၀ဏၰ၏အသုဘတြင္ေတြ႔ရသည့္ေဗလုု၀(ဓာတ္ပံုု-myanmarcelebrity.com)
ဦးေဗအေနနဲ႔သႀကၤန္မွာ သံခ်ပ္ေတြ လုပ္ဖူးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔လည္း ပါ၀င္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္တုန္းကစၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာလဲ။
“က်ေနာ္က“ေမာင္ေမာင္ဆိုေလထီး႐ိုးရွည္”မွာသ႐ုပ္ေဆာင္ေပါ့ေနာ္။အဲဒါၾကာပါၿပီ။သ႐ုပ္ေဆာင္ကေနၿပီးေတာ့ သူ (ေမာင္ေမာင္ေန၀င္း (ခ)ဂႏၳ၀င္ေမာင္၀ိုင္း)သူ မထုတ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ ထြက္ရတာေပါ့။ ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၇၄ ေလာက္က ျဖစ္လိမ့္မယ္”
သႀကၤန္သံခ်ပ္ေတြမွာ ဦးေဗအေနနဲ႔ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကေန ဝင္ပါခဲ့သလဲ။
“အဲဒီမွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ စြယ္စံုဆိုၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ စြယ္စံုေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။ သံခ်ပ္လည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ တိုင္ေပါ့။ သံခ်ပ္အတုိင္ေပါ့။ သ႐ုပ္ျပလည္း ကုိယ္က ညႊန္ၾကားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက ငယ္လည္း ငယ္ေသးေတာ့ ကိုယ္က သိပ္ေခတ္မမီေသးဘူးေလ။ ေနာက္ ေငြေရးေၾကးေရးကသိပ္မစုိက္ထုတ္ႏုိင္ေတာ့နည္းနည္းေတာ့…ဟိုသံခ်ပ္တတိယေလာက္၊ ဒုတိယေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့ဗ်ာ”
သံခ်ပ္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုစိတ္ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ခဲ့ျဖစ္တာလဲ။
“စလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ က်ေနာ္က သႀကၤန္ကို ခ်စ္လုိ႔ပါပဲ။ ဘယ္လိုေခၚမလဲ… မျပည့္မစံုနဲ႔ ထြက္ရတဲ့ ဘဝေတြေပါ့ဗ်ာ။ မျပည့္မစံုဘဲ ထြက္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ အားနည္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ ရွိသမွ်နဲ႔ေတာ့ ၀င္ၿပိဳင္ရတာေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိး၊ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္တုန္းကေပါ့”
အဲဒီေခတ္ကသံခ်ပ္ထုိးရင္သံခ်ပ္စာသားေတြကိုသက္ဆုိင္ရာအာဏာပိုင္ေတြကိုဘယ္လို တင္ျပရသလဲ။
“အဲဒီတုန္းကမလြတ္လပ္ပါဘူး။ဆင္ဆာဆုိတာရွိတယ္။ျမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီ႐ံုးေပါ့။ မဆလေခတ္မွာေပါ့။ ဆင္ဆာဆုိတာ ရွိတာေပါ့။ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ေကာင္စီက ဆင္ဆာစစ္ၿပီးေတာ့မွ။ ဆင္ဆာကေတာ့ ရွိေနတာပဲ။ မလြတ္လပ္ပါဘူး။ မလြတ္လပ္တဲ့ၾကားထဲက ေခတ္ကို သေရာ္တာတို႔၊ သမ(သမ၀ါယမ)တို႔၊ လိုင္းကားတို႔ သေရာ္တာတို႔။ အဲဒါမ်ဳိး သေရာ္တာၾကေပါ့”
အဲဒီလို သံခ်ပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာရွိလဲ။
“အခက္အခဲကေတာ့စြယ္စံုပဲ။ လူစုရတာကလည္း အသင္းသားတေယာက္ကုိ ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္ေလာက္ သတ္မွတ္ေပမယ့္လည္း ရခ်င္မွလည္း ရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ္က ကြက္စိပ္ေပါ့။ ကြက္စိပ္ဆုိေတာ့ မရွိရွိတာ ေရႊ၊ ေငြ ေရာင္းခ်ေပါ့။ အိမ္ဂရံေပါင္။ အဲဒီလို ထြက္ခဲ့ရတာ။ အဖက္ဖက္က ဘာမွ မျပည့္မစံုေပါ့”
သံခ်ပ္လုပ္လုိ႔ တားျမစ္ခံရတာေကာ ရွိလား။
ေဗလုုဝ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ဘီလူး” ဇာတ္ကား
“သူတို႔က တခါထဲတင္။ ဆင္ဆာက ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးမွာတင္။ သူ႔ဟာသူ ဒါ ပယ္တာဆုိရင္ အဲဒါပယ္ၿပီးေတာ့ က်န္တာေျပာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ပယ္တာပဲေလ။ တားျမစ္တာတို႔၊ ဘာတို႔ေတာ့ မရွိဘူး။ သူတို႔က အဲဒီဆင္ဆာ႐ံုးကေနၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္တံဆိပ္တုံး႐ိုက္ၿပီးမွ သံခ်ပ္ၿပိဳင္လို႔ ရတာ။ အဲဒါရရင္ ဆက္ၿပိဳင္ေပါ့။ အကိုတို႔ ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္က တံဆိပ္တံုးေလး ႏွိပ္လိုက္ရင္ ဒါ ခြင့္ျပဳခ်က္ အမိန္႔ေပါ့”
ဦးေဗတို႔ ေခတ္တုန္းက သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေတြမွာ ဘယ္သံအခ်ပ္အဖြဲ႔ကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ။
“ဦးေဗတို႔ေခတ္တုန္းကေခတ္ၿပိဳင္ေတြကအမ်ားႀကီးပါ။ဒဲ့ဒိုးတုိ႔၊ဒုိးဒုိးေဒါက္ေဒါက္၊ၿပီးပါၿပီတို႔၊အနႏၱစြမ္းအားရွင္တို႔၊ ယဥ္ေက်းေမာင္တုိ႔။ ဒါေတြက ေခတ္ၿပိဳင္ေတြေပါ့။ ေနာက္ အျပာရဲ႕ အနီတို႔။ ဒါေတြက ေခတ္ၿပိဳင္ သံခ်ပ္အသင္းေတြေပါ့။ စြယ္စံုအသင္းေတြပါသလို သံခ်ပ္အသင္းေတြလည္း ပါပါတယ္။ သံခ်ပ္ခ်ည္းပဲ သီးျခားၿပိဳင္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ ရွိသလို စြယ္စံု အလွ၊ အက၊ သဘာ၀၊ ဟာသ၊ သံခ်ပ္ဆုိတဲ့ စြယ္စံုေပါ့။ အဂၤါရပ္နဲ႔ညီေအာင္ ၿပိဳင္တဲ့ အသင္းႀကီးေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္ေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ အရမ္းနာမည္ႀကီးတာကေတာ့ ယဥ္ေက်းေမာင္ ကိုခင္ေမာင္ေဆြတို႔၊ ေနာက္ အနႏၱစြမ္းအားရွင္ဆိုတာ လမ္းမေတာ္ဘက္က ထြက္တာ။ သူတို႔ကေတာ့ အရမ္းနာမည္ႀကီးခဲ့တယ္ေပါ့၊ အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ့”
“ဦးေဗတို႔ကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ နာမည္မႀကီးခဲ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ့ စြယ္စံုအေနနဲ႔ ရန္ကုန္တုိင္းမွာ အမ်ားဆံုးရတဲ့ အသင္းေတြေပါ့။ ဦးေဗတို႔က်ေတာ့ သံခ်ပ္ ပထမေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမွာ ၇၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ စြယ္စံု နည္းနည္းပါးပါးေလး ရလာတယ္ေပါ့။ အသင္းလည္း အႀကီးႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ ပထမ စလာခါစက အသင္းေလးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အသင္းႀကီး ျဖစ္လာတယ္ေပါ့”
“တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဦးေဗတုိ႔က ႏွစ္စဥ္ထြက္တဲ့အသင္းဆုိေတာ့ တစတစနဲ႔ လူေကာင္းေတြ ရလာတယ္။ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေခတ္ကုိလည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္လာတယ္။ အျမင္က်ယ္လာတယ္ေပါ့။ အျမင္က်ယ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ နည္းနည္းဆန္းသစ္လာတယ္ေပါ့”
အဲဒီေခတ္တုန္းက ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာကို သံခ်ပ္ထုိးေလ့ရွိသလဲ။
“ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားတယ္၊ သမ၀ါယမေတြ မ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက ႏုိင္ငံေရးဆိုတာေတာင္ သူက ဒဲ့ေတာ့ ေျပာလုိ႔မရဘူးဗ်။ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ဘာညာဆိုရင္ အေပၚက ေဆာင့္ေနတာေတြလည္း ေျပာလို႔ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လွည့္ပတ္ေျပာၾကရတာပဲ။ အဓိကကေတာ့ သမ၀ါယမအေၾကာင္းနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အဲဒါေတြ အမ်ားဆံုး အေျပာမ်ားၾကပါတယ္”
“အဲဒီတုန္းကေျပာသမွ်ေတြ၊ေရးသမွ်ေတြကိုနယ္ႏွင္တယ္ေပါ့ေလ။နယ္ႏွင္လို႔ရွိရင္အဲဒီမွာ တခ်ဳိ႕အသင္းေတြဆိုရင္ျခင္ေထာင္ႀကီးကိုမေအကငိုတယ္။ျခင္ေထာင္ႀကီးဖြင့္ေတာ့မွ တိုးနယားမွန္း သိတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြေပါ့။ ေခတ္ရဲ႕ တႏွစ္လံုးမွာ ဘယ္ဟာ ထူးျခားမႈ အျဖစ္ဆံုးလဲ။ အဲဒါကို လိုက္ၿပီး ေျပာၾက၊ ဆိုၾကရတယ္။ ကိုယ့္နည္းကုိယ္ဟန္၊ ကိုယ့္အုိင္ဒီယာနဲ႔ေပါ့”
ေတာင္ဒဂံုုရွိHIV/AIDSေဂဟာတြင္ေနထိုင္သူမ်ားကုိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်အလွဴေငြပးအပ္ေနသည့္ စြယ္စံုုအႏုုပညာရွင္ေဗလု၀(ဓာတ္ပံုု-www.mmcybermedia.com)
အဲဒီတုန္းက တုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သံခ်ပ္ကေလးေတြကေကာ မွတ္မိရင္ ေျပာျပပါဦး။
“သားေရ…မွတ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းကလည္း အစိတ္၊ သံုးဆယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီဆုိေတာ့။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွလည္း မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ ဂီတဘက္လည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒါ သႀကၤန္ရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ အခက္အခဲရွိခဲ့တယ္၊ အဲဒါေတြေလာက္ပဲ ေျပာလို႔႔ရတယ္။ သံခ်ပ္ေတြက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မိပါ့ေတာ့မလဲ။ ေမ့ကုန္ၿပီ။ အခုပဲ ၅၀ ေက်ာ္သြားၿပီေလ”
ဒီႏွစ္မွာေကာ သံခ်ပ္လုပ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိေသးလား။
“ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ လုပ္လို႔လည္း မရပါဘူး”
ဒီအခ်ိန္ သံခ်ပ္ေရးရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုကိစၥေတြကို သံခ်ပ္အေနနဲ႔ ေရးခ်င္သလဲ။
“သံခ်ပ္ေရးခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးေပါ့ေနာ္။ သံခ်ပ္ဆိုတာ သေရာ္တာပဲေလ။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က အေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ ေျပာတာပဲေလ။ တဖက္က အဆိုးျမင္သြားရင္ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ အေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ သႀကၤန္သမားဆိုေတာ့ သႀကၤန္သမားစိတ္ရွိတဲ့၊ သႀကၤန္ဆိုလည္း သြားပ်က္တာပဲေပါ့။ ေခတ္ကို သေရာ္ခ်င္ သေရာ္မယ္ေပါ့။ ယဥ္ေက်းမႈကို သေရာ္ခ်င္ သေရာ္မယ္ေပါ့။ ကမၻာႀကီးကိုလည္း သေရာ္ခ်င္ သေရာ္မယ္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေတြလည္း အျမင္ေတြလည္း ၾကည္ကုန္ၾကပါၿပီ အားလံုးက။ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ ေကာင္းတဲ့ေခတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆုိရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့”
ဥပမာအေနနဲ႔ တခုေလာက္ တိုင္ျပေပးပါဦးလား။
“ကမၻာႀကီးက ဒုကၡေတြနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဘာေဘး၊ ညာေဘး၊ ကပ္ဆုိးေဘးေတြ ႀကံဳေနၾကတယ္ေပါ့ေလ။ သဘာ၀ တရားႀကီးကပဲ ႏွိပ္စက္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြကပဲ ေမာဟစနစ္ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္တာလား။ ဒါေတြဟာ စဥ္းစားစရာ၊ ေတြးေ၀စရာ၊ ေငးေမာစရာ၊ အေျဖရွာစရာေတြေပါ့။ ကမၻာႀကီးက စစ္မက္ေတြနဲ႔၊ ယမ္းေငြ႔ေတြနဲ႔ သြားေနၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ အျဖဴေရာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ညဳိ႕ညိဳ႕မႈိင္းေနတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြေပ့ါေလ။ သံခ်ပ္ထိုးျဖစ္ရင္ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ထုိးျဖစ္မွာ”
ဦးေဗအေနနဲ႔ဆိုရင္ သံခ်ပ္ဆုိတာကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္သလဲ။
“သံခ်ပ္ဆုိတာကေတာ့သႀကၤန္ရွိရင္သံခ်ပ္ဆိုတာရွိေနမွာပဲ။သႀကၤန္လို႔ေျပာရင္ေတာ့သံခ်ပ္ဆိုတာ သူ႔ဟာသူ Automatic (အလိုအေလ်ာက္) ေပၚလာတာပဲ။ သႀကၤန္သံခ်ပ္ဆိုတာကလည္း ခုနကေျပာသလို ငါ့ညီနဲ႔ ငါနဲ႔ စကားေျပာရင္းကလည္း အသံထြက္ရင္ သံခ်ပ္ေတြပဲဗ်။ သံခ်ပ္ဆိုတာကေတာ့ ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ ေၾကးမံုျပင္ပဲ။ ရွိကို ရွိေနရမယ္”
“ဟိုေခတ္ကလည္း ရွိခဲ့တာပဲ။ ဂ်ပန္ႀကီးက တုိက်ဳိျပန္၊ ဗိုက္တလံုးနဲ႔က်န္… ဒါေတြကလည္း သံခ်ပ္ေတြပဲ။ ဂ်ပန္ေျပးတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေပါ့။ သူတို႔က သေရာ္ၾကတာေပါ့ေလ။ သေရာ္တယ္ရဲ႕ အစေပါ့။ အဲဒါေတြ၊ သံခ်ပ္ေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာၾကတာ”
သံခ်ပ္ေတြက ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးမလဲ။
“အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ေလာက္ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ေလာက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ရွိကို ရွိသင့္ပါတယ္။ လူေတြက တအိမ္ေထာင္ခ်င္း လိုက္ေျပာလို႔ မရဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ စင္ျမင့္ေပၚကေနၿပီးေတာ့ သံခ်ပ္ေလးနဲ႔ ထိုးေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ အသံေလး ထည့္ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူေတြက ပိုၿပီးေတာ့ နားထဲကို ပိုေရာက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ သံခ်ပ္က ရွိကို ရွိသင့္ပါတယ္လို႔ သႀကၤန္မွာ”
အခုဆုိရင္ သံခ်ပ္ေတြက တိမ္ေကာလာတဲ့အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ဳိးမ်ား သံခ်ပ္ထိုးလိုက္ခ်င္ပါသလဲ။
“အစဥ္အလာလက္ဆင့္ကမ္းၿပီးသယ္ေဆာင္လာတဲ့သႀကၤန္သံခ်ပ္ေတြ…မ်ဳိးျပဳန္းသလို ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီေပါ့။ သံခ်ပ္ေတြကို သြားၾကည့္ရင္ မဒမ္ဇီးကြက္ျပတိုက္ထဲမွာပဲ ၾကည့္ရမလား… ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ျပတိုက္မွာ သြားၾကည့္ရမွန္းမသိတဲ့ သံခ်ပ္အသံေတြေပါ့ေလ။ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာကေတာ့ ဦးေႏွာက္ပါတဲ့လူတုိင္း စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါ…။ အဲဒီလိုပဲ သံခ်ပ္ထိုးမိမွာေပါ့”
ျပည္တြင္းျပည္ပမွာသံခ်ပ္ကိုေရွး႐ိုးမပ်က္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့သူေတြကိုေကာဘယ္လိုမ်ဳိး အားေပးစကားေျပာခ်င္ေသးလဲ။
“သံခ်ပ္ေလးထိုးေန၊ နားေထာင္ေနရင္ ဦးေဗတို႔ကေတာ့ ေက်နပ္ေန၊ ၾကည္ႏူးေနတာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆိုပါပဲ။ သႀကၤန္ေရာက္ရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္မွာပဲေနေန၊ ဘယ္တိုင္းျပည္ေရာက္ေရာက္ေပါ့။ သႀကၤန္သံခ်ပ္ဆိုတာ သႀကၤန္မွာသံခ်ပ္ဆိုတာေလးသူတို႔ရင္ထဲမွာ ရွိေနသေရြ႕ ကာလပတ္လံုး သႀကၤန္မေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့ပါဘူး။ သႀကၤန္သံခ်ပ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္မွာ မဆိုရ႐ံုနဲ႔ တျခားတုိင္းျပည္မွာ ဆိုရင္ ဆိုေနၾကမွာေပါ့။ ကိုယ္လည္း မျမင္ရတဲ့ ကိစၥေတြ။ အဲဒီေတာ့ သံခ်ပ္ ထာ၀ရ ရွင္သန္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္”
သံခ်ပ္ကို အၿမဲနားေသာတဆင္ေနတဲ့ သံခ်ပ္၀ါသနာအုိးေတြကိုေကာ ဘာမ်ား မွာခ်င္ေသးလဲ။
“ခင္ဗ်ားတို႔မေသေသးခင္ေပါ့။တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ခင္ဗ်ားတို႔နားေထာင္ခ်င္တဲ့သံခ်ပ္ေတြထုတ္ခြင့္ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္၊ ယူဆမိပါတယ္ေပါ့။ အဲဒီလို အားေပးခ်င္ပါတယ္”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten