ဦးမ်ဳိး (ဥပေဒ) ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဇူလုိင္လ ၀၆ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၅၆ မိနစ္ .
ေမေမေကြ်းတဲ့ထမင္းကိုဗိုက္ကားေအာင္မနက္ေစာေစာစားၿပီးေက်ာင္းသြားေနက်။ေန႔လည္စာအတြက္၅ျပားပဲရလို႔မနက္စာကိုအဝႀကိတ္ၿပီးေက်ာင္းလာတာပါ။ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ကတမုိင္ေလာက္သြားရတယ္။လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဝင္ေခၚရေသးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေမာင္တင္ေအာင္၊ေမာင္တင္လွနဲ႔က်ေနာ္ဟာရဲသုံးေဖာ္ေပါ့။ေရွ႕ဆုံးတန္းမွာထိုင္တဲ့စံျပ ေက်ာင္းသားေလးေတြလို႔ဆုိရပါမယ္။က်ေနာ္တုိ႔သုံးေယာက္ကစာေမးပြဲဆိုပထမ၊ဒုတိယ၊တတိယ၃ ေနရာစလုံးယူၿပီးေအာင္ျမင္ေနက်။ေက်ာင္းတက္တရက္မွအပ်က္မခံ။ေနမေကာင္းလည္းေက်ာင္းက တက္လိုက္ေသး။ အဲဒီလိုေက်ာင္းခ်စ္၊ေက်ာင္းစဲြ၊ေက်ာင္းပ်က္ မခံရဲသူေတြ။ အဲဒီလိုထဲကမွ ေန႔တေန႔ကို
ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနတယ္။
“ေဟ့ေကာင္… ငပု၊မင္းေက်ာင္းမသြားနဲ႔ေတာ့။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္တယ္”
က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္စလုံးက “ ေက်ာင္းသြားမယ္” လို႔ ၿပိဳင္တူ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။
“တကၠသိုလ္ဒို႔ေက်ာင္းတေနရာအုတ္ျမစ္စုလ်က္ပုံလ်က္ေနျပန္တာ”အစခ်ီတဲ့သမဂၢသီခ်င္းတပုဒ္ကုိစဆိုပါေတာ့တယ္။ အိမ္မွာမမဆိုတဲ့”တဝဂူ”သီခ်င္းအလိုက္အတုိင္းဆိုသံကိုၾကားေနက်မို႔ပိုလို႔ေကာင္းေနပါ တယ္။က်ေနာ့္ေဘးကအကိုကဗ်ာဆရာကငိုပါေလေရာလား။တျခား ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလည္း ငုိေနၾကၿပီေလ။
“မသြားပါနဲ႔ညီေလးတုိ႔ရာ။ဒီေန႔ဟာဆဲဗင္းဇူလုိင္ေန႔ေလ။တကၠသုိလ္က ငါတို႔ ေက်ာင္းသား အကိုႀကီးေတြကို
ေနဝင္း စစ္တပ္က ပစ္သတ္လို႔ ေက်ာင္းသား တရာေက်ာ္ေသတဲ့ေန႔ေလ။ ငါတို႔နဲ႔အတူ လုိက္ခဲ့ပါကြာ”
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေခ်ာ့ေခၚေနသူေတြအထဲမွာက်ေနာ့္ အကိုဝမ္းကြဲေတြ၊ အမဝမ္းကြဲေတြ ပါေနပါတယ္။
အကိုေတြ၊အမေတြကက်ေနာ့္နားကပ္လာၿပီးခ်ီပါေလေရာလား။သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔က်ေနာ့္ကိုေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။က်ေနာ္က႐ုန္းကန္ၿပီးအကို႔ရင္ခြင္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းေတြဆီထြက္ေျပးတယ္။အကိုေတြ၊အမေတြကက်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ေခၚပါတယ္။
ဆရာမ ေဒၚခင္ႀကီးက ျပန္ၾကမယ္ေလ ေျပာမွ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔မူလတန္းေက်ာင္းႏွင့္အိမ္အၾကားတြင္အထက္တန္းေက်ာင္းရွိေနတယ္။ရြာထဲျဖစ္လုိ႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာလူေတြအမ်ားႀကီးစုေဝးေနၾကတယ္။ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းမဟုတ္။လူထုေတြပါ လာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ သြားၾကည့္ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ သီခ်င္းသံ အက်ယ္ႀကီးထြက္လာတယ္။ ေဟာ … မမမိငယ္အသံပါလား။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေနတဲ့ ကုိယ့္အမေၾကာင့္ေျပာတာမဟုတ္ပါ။မမမိငယ္မွာ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြထက္ေခ်ာလွၿပီး၊ အသံလည္း အင္မတန္သာယာပါတယ္။“တကၠသိုလ္ ဒို႔ေက်ာင္းတေနရာ အုတ္ျမစ္ စုလ်က္ပုံလ်က္ေနျပန္တာ” အစခ်ီတဲ့ သမဂၢသီခ်င္းတပုဒ္ကုိစဆိုပါေတာ့တယ္။အိမ္မွာမမဆိုတဲ့“တဝဂူ”သီခ်င္းအလိုက္အတုိင္း ဆိုသံကို ၾကားေနက်မို႔ ပိုလို႔ ေကာင္းေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးက အကို ကဗ်ာဆရာက ငိုပါေလေရာလား။
တျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလည္းငုိေနၾကၿပီေလ။က်ေနာ့္မွာရႈိက္လို႔သာေနပါေတာ့တယ္။ ရင္ဘတ္မွာႏွင္းဆီပန္းအနီေတြနဲ႔ခ်ည္းေက်ာင္းသားၾကီးေတြငုိေနေလၿပီေလ။က်ေနာ္ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘဝ အစပါ။
၁၉၆၂ ဇူလုိင္၇ရက္ကိုသစ္ပုတ္ပင္ေအာက္ထုိင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားဝိုင္း ဖြဲ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က တကၠသိုလ္ ေရႊရတုသဘင္ (၁၉၇ဝ)က်င္းပေနတဲ့ ဒုတိယေန႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီအတုိင္း ထုိင္ေနၾကမလားေပါ့။ ဘာလုပ္ၾကမလဲေဆြးေႏြးေနစဥ္မွာေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ကေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပကုန္ၿပီလို႔ခ်က္ခ်င္း သတင္းေရာက္လာပါတယ္။ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားေနာက္က်သြားေလၿပီ။တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းေတြပိတ္ေၾကာင္းခ်က္ခ်င္းေၾကညာပါတယ္။ေက်ာင္းေတြပိတ္၊လူစုခြဲတဲ့နည္းကို ဖက္ဆစ္ေနဝင္းတသက္လုံး က်င့္သုံးခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ညမွာပဲ လွည္းတန္းအဝုိင္းႀကီးကို စဖ်က္ပါေတာ့တယ္။ မဟာဝိဇၨာ တက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အကုိႀကီးက သမိုင္းကို သူၾကံဳခဲ့ရတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တို႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းဝန္းရံထားတဲ့သံတိုင္ေတြ၊က်ည္ဆံမွန္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြကိုတေခ်ာင္းခ်င္း လိုက္ျပပါတယ္။သံတုိင္တေခ်ာင္းကိုက်ည္တဝက္မွန္ထားေပမယ့္က်ဳိးမသြားပါ။သံတိုင္ေပါင္းရာခ်ီမက ေတြ႔ရပါတယ္။ အမွတ္အသား သက္ေသခံခ်က္ၾကီးေတြပါလား။
က်ေနာ္စစ္ကုိင္းေဆာင္နဲ႔ အင္းဝေဆာင္မွာေနခဲ့ဖူးပါတယ္။အဓိပတိလမ္းဝင္တို္င္းမုခ္ဦးအုတ္တုိင္ေပၚက က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔သမဂၢအေဆာက္အအံုဝင္းၾကီးကိုအျမဲသတိထားမိပါတယ္။ဦးသန္႔အေရးအခင္း ေရာက္ေတာ့မွသမဂၢ အလံတုိင္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္သပ္ေလ့လာဖူးပါတယ္။ အလံတုိင္မွာ ျခကုိက္ပိုးထိုး ျဖစ္ေနပါၿပီ။၁၉၇ဝခုႏွစ္တကၠသုိလ္ေရႊရတုသဘင္ကာလကသမုိင္းဝင္ျဖစ္ရပ္ဓာတ္ပုံမ်ားစာအုပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ျမင္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္းျပန္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ၾကီးတဦးက ျပသလုိ႔ ျမင္ဖူးလိုက္တာပါ။
က်ေနာ္၁၉၇၄၊၇၅ခုႏွစ္ဇြန္၆အေထြေထြအလုပ္သမားသပိတ္ေၾကာင့္ေထာင္ဒဏ္၇ႏွစ္က်ၿပီး ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝကေက်ာင္းတက္ခ်င္လြန္းတဲ့က်ေနာ္မွာ ေက်ာင္းကုိျပန္လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ဒါေပမဲ့ေထာင္ကထြက္တဲ့ေန႔မွာဆရာျဖစ္သူဖခင္ၾကီးရဲ႕ က်ဳံးသြင္းေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ အင္းဝေဆာင္ေနတုန္း အကိုၾကီးတဦးတကၠသိုလ္ေဆး႐ုံ လာတက္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး၊ ရန္ကုန္
ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္တကသေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ရဲေဘာ္ၾကီးဦးဥာဏ္ဝင္းကို ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္စကားေျပာဖူးပါတယ္္။က်ေနာ္တုိ႔မ်က္ႏွာကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ ဂ႐ုဏာသက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ စကား ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာျပတာကို က်ေနာ့္တသက္ မေမ့ပါ။
ေက်ာင္းဝင္းထဲကုိဒီတၾကိမ္ပဲျပန္ေရာက္တာပါတဲ့။ေနာက္လာျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။အကိုၾကီးရဲ႕သ႑ာန္ကိုျပန္သြားတဲ့အထိလုိက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။အင္မတန္ ၾကည္ညိဳေလးစားစရာေကာင္းပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ကိုဥာဏ္ဝင္းနဲ႔ကိုတင္ေမာင္ဝင္းတို႔ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံးေတာ္လွန္ေရးတေနရာမွာတာဝန္ၿပီးဆုံးသြားၿပီလို႔သိလုိက္ရပါတယ္။က်ေနာ့္္မွာကိုရဲဝင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္ျဖစ္လုိ႔ကတေၾကာင္း၊ကုိယ့္ေက်ာင္းသားေနာင္ေတာ္ရဲေဘာ္ၾကီးေတြျဖစ္လုိ႔က တေၾကာင္းမို႔လို႔ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ အကိုၾကီးေတြ မရွိၾကေတာ့ၿပီ။
အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ညီေလး (ရခုိင္လို ညီေခ်)လုိ႔ တျမင္ကပင္ လွမ္းေအာ္ေနတဲ့ အကုိၾကီး ကုိသန္းေရႊလည္း
ေထာင္ထဲမွာ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။ ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီးေတြ မနည္းေတာ့ၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အာ႐ုံကား က်ေနာ္တို႔မွာ အေသြးအသား ျဖစ္က်န္ရစ္ပါၿပီ။ အကိုၾကီးေတြ မေသပါ။
က်ေနာ္၁၉၇၄၊၇၅ ခုႏွစ္ဇြန္၆အေထြေထြ အလုပ္သမားသပိတ္ေၾကာင့္ေထာင္ဒဏ္၇ႏွစ္က်ၿပီး ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝက ေက်ာင္းတက္ခ်င္လြန္းတဲ့ က်ေနာ္မွာေက်ာင္းကုိ ျပန္လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ဒါေပမဲ့ေထာင္ကထြက္တဲ့ေန႔မွာဆရာျဖစ္သူဖခင္ၾကီးရဲ႕ က်ဳံးသြင္းေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္း ျပန္ေရာက္တိုင္း နဂိုအတိုင္း ေသြးသား
ျပန္ေပၚပါတယ္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းဝင္းျပန္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။၈ေလးလုံးေရာက္ပါၿပီ။နဂို အေသြးအသား အတုိင္းႏုပ်ဳိျမစ္ဆဲ၊လန္းဆန္းဆဲပါ။တူ၊တူမအရြယ္ကုိပင္ညီေလး၊ ညီမေလး ေခၚၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ႏုပ်ဳိေနၾကၿပီ။ ဘာလုိေသးလုိ႔လဲ။ ရဲေဘာ္ေတြ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ရွိၿပီ။
Geen opmerkingen:
Een reactie posten