ကိုေပါက္ တနလၤာေန႔၊ ဇူလုိင္လ ၀၄ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၂၀ မိနစ္ .
အေနမဆန္းျပားခဲ့
ေျခလွမ္းမမွားတဲ့
ေရႊမန္းသားအစစ္ေတြ
က်ဳံးေရကို ပစ္ခြာ
နာရီစင္နဲ႔ေဝးကြာ
ခုေတာ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ…။
ကဗ်ာဆရာျမတ္ထက္ကသူရဲ႕‘ျမနႏၵာ ရွာပံုေတာ္’ထဲမွာနန္းၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းမႏၲေလးကိုလြမ္းတသသ၊ တမ္းတကာရယ္နဲ႔ ခံစားေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း မႏၲေလးသားပါပဲ။
ၿမိဳ႕ရြာအစဲြရယ္ကျမန္မာေတြၾကားအေတာ္အတန္ၾကီးမားလွတဲ့အထဲမွာမွရပ္ရြာေဒသအိမ္ခင္ၾကတဲ့ မႏၲေလးသားေတြက အကဲပိုတယ္လို႔ ဆိုရမလားပင္။
မႏၲေလးမွာႏွစ္ေပါင္း၃ဝေက်ာ္ေနလာတဲ့လူထုဦးလွကိုေတာင္မွ‘မႏၲေလးသား’လို႔မေျပာၾကဘဲ‘ေဒၚအမာ့ ယာက္်ား’လို႔ပဲသာမည လက္ခံထားၾကေၾကာင္း ကြယ္လြန္သူ သမုိင္းပညာရွင္ၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကပါ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုခ်က္ျမႇဳပ္ဇာတိကိုအၿမဲဂုဏ္ယူၾက၊စဲြလန္းခ်စ္ခင္ၾကေပမယ့္ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာဆိုတာကလည္း ရွိေနရတုန္းပါ။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ေစာေၾကာခ်င္စရာ။
ထြန္တံုးတို႔၊ေအာင္သာယာတို႔၊ကန္သာယာတို႔၊ေအာင္ပင္လယ္တို႔၊ျမရည္နႏၵာတို႔ေနာက္ခ်ဲ႕တဲ့ၿမိဳ႕သစ္ေတြက ဗမာေတြ ေနဖို႔ ခ်ဲ႕ေပးသလိျဖစ္ေနတာ
“ၿမိဳ႕ထဲကတခ်ဳိ႕လမ္းထဲကတျပေပါက္မွာဗမာအိမ္၂အိမ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္တို႔ဘာတို႔ေပါ့။ထြန္တံုးတို႔၊ ာင္သာ ာတို႔၊ကန္သာယာတို႔၊ေအာင္ပင္လယ္တို႔၊ ျမရည္နႏၵာတို႔ ေနာက္ခ်ဲ႕တဲ့ၿမိဳ႕သစ္ေတြကဗမာေတြေနဖို႔ ခ်ဲ႕ေပးသလို ျဖစ္ေနတာ” လို႔ မႏၲေလးက စာေရးဆရာတဦးလည္း မဇၥ်ိမကို ေျပာပါတယ္။
မူဆယ္၊နမ့္ခမ္း၊လားရိႈးလမ္းေတြကေနစီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာက်ရာမႏၲေလးဆီကူးေျပာင္းလာၿပီး၊ စီးပြားေရးအရအင္အားသာအသာစီးရေနျပီးအိမ္ေကာင္းၿခံေကာင္း၊ေနရာေကာင္းေတြ ပိုင္ဆိုင္ေနတာလည္း မျမင္ခ်င္အဆံုးျမင္ေနရတာပါ။
အိမ္ျခံပြဲစားေတြကို ပြဲခအျပင္ အပိုေၾကး ၿမိဳးၿမိဳးမ်က္မ်က္ေလး အပိုေဆာင္းေပးလို႔ လူမ်ဳိးျခားေတြကိုမွ ရွာေဖြ
ေရာင္းခ်ခ်င္သူကလည္း အမ်ားသား။ အခုေနာက္ပိုင္းဆို ဆင္ေျခဖံုးေတြအထိပါ ေစ်းကစားမႈေတြက ခ်ဲ႕ထြင္လာပါၿပီ။ အရင္တုန္းက က်ပ္သိန္းဆယ္ဂဏန္း၊ ရာဂဏန္းေလာက္ ေစ်းတန္ခဲ့တာေတြ အခုမ်ားဆို ေထာင္ပိုင္းေတြ၊ေထာင္ႀကီးပိုင္းေတြထိ ေခၚၿပီးေတာ့ အေရာင္းသြက္၊ အဝယ္လိုက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ အရင္ႏွစ္ထဲသိန္း၂ေထာင္ေစ်းေပါက္ရာကဒီႏွစ္မွာ၄ေထာင့္၅ရာနဲ႔ေပးေခ်မယ့္သူကမရွား။ အပိုေဆာင္းေပးဖို႔ကလည္း မခဲယဥ္း။
ဒီလိုဝယ္ႏိုင္ျခမ္းႏိုင္တာဟာေဖာင္းပြေနတဲ့ျမန္မာက်ပ္ေငြကိုယြမ္နဲ႔လဲလွယ္ၿပီးတ႐ုတ္ျပည္ႀကီးမွာ သူေ႒းေလးျဖစ္ရာမွ ျမန္မာျပည္ထဲက် သူေ႒းႀကီး ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
“ဒီဘက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ အလံုးအခဲနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဗမာေတြကလည္း အေမြေတြခြဲၾက၊ အိမ္ေတြ
ေရာင္းၾကနဲ႔သူတို႔ကဝယ္ၾကတာ။လာကတည္းကိုကအထုပ္နဲ႔အထည္နဲ႔လာၾကတာကိုး”ဟု လင္းလက္ စာအုပ္တိုက္ ပိုင္ရွင္ ဦးတင္ေအာင္မိုးက ဆိုပါတယ္။
တကယ္ေတာ့မႏၲေလးမွာဟိုအရင္ေခတ္ေတြကတည္းကတ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြဝင္ေရာက္အေျခခ်ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။အဲသလိုေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္နဲ႔ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနလာၾကတဲ့တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားေတြနဲ႔ ေနာက္ေပါက္ေတြ မတူၾကဘူးလို႔ ကဲြကဲြျပားျပား ျမင္ၾကရပါတယ္။
“သူတို႔နဲ႔က်ေနာ္တို႔နဲ႔ကယဥ္ေက်းမႈလည္းကြာတယ္။ေတာ္ေတာ္ကြာျခားတယ္ဗ်။အရင္တုန္းကတ႐ုတ္ေတြက
ၿမိဳ႕ခံအိမ္ရွင္ေတြအေပၚမွာေလးစားသမႈရွိတယ္။ခပ္ယို႔ယို႔ပဲေနတယ္။ပပလႊားလႊားသိပ္မရွိဘူး။ အခုလူေတြကေတာ့ၿမိဳ႕ခံေတြကိုသိပ္လူမထင္ေတာ့ဘူး”လို႔တ႐ုတ္လူမ်ဳိးျဖစ္သူဥတၱရလြင္ျပင္ စာအုပ္တိုက္က ဦးသန္းေ႒းက ဆိုပါရဲ႕။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္မဆလေခတ္တုန္းကလူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးက႑တင္းက်ပ္ခဲ့ေပမယ့္၁၉၈၈-၉ဝ ေနာက္ပိုင္းျပည္ႀကီးသားေတြအဝင္စိတ္လာပါတယ္။သူတို႔မႏၲေလးမွာဘယ္လိုမ်ားႏိုင္ငံသား ျဖစ္လာပါလိမ့္။
ဦးသန္းေ႒းက“နယ္စပ္လဝက ကကဒ္ျပားေတြလိႈင္လိႈင္ထုတ္ေပးတာပဲဗ်ာ။သူတို႔ကမွတ္ပံုတင္ကို နယ္စပ္ကေနယူလာတာ။ႏိုင္ငံသားကို မဟုတ္ဘူး။တိုင္းရင္းသားဗ်။ရွမ္း၊ ရွမ္းတ႐ုတ္၊ဝ၊ကိုးကန္႔တို႔ေပါ့။ ပိုၿပီးေတာ့ရင္းျမစ္က်တယ္။နယ္စပ္မွာကဘိန္းနဲ႔ေမွာင္ခိုနဲ႔ခ်မ္းသာၾကေတာ့တခ်ဳိ႕ဆိုမွတ္ပံုတင္ ႏွစ္ခုသံုးခုေတာင္ ရွိတယ္။ ဝင္လို႔ထြက္လို႔၊ ေပးလို႔ကမ္းလို႔ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကာလပဲဗ်” လို႔ ေျဖပါတယ္။
ေနာက္ေပါက္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြကို တ႐ုတ္ႀကီး ဦးသန္းေ႒းက “သူတို႔ … သူတို႔” လို႔ပဲ နာမ္စားသံုးပါတယ္။
အရင္ႏွစ္ထဲသိန္း၂ေထာင္ေစ်းေပါက္ရာကဒီႏွစ္မွာ၄ေထာင့္၅ရာနဲ႔ေပးေခ်မယ့္သူကမရွား။ အပိုေဆာင္းေပးဖို႔ကလည္း မခဲယဥ္း။
မႏၲေလးသားစာေရးဆရာက“ဒီမွာေမြးတဲ့ဌာေနတ႐ုတ္ေတြနဲ႔သူတို႔နဲ႔ကခ်မ္းသာပံုခ်င္း၊ပိုင္ဆိုင္ပံုခ်င္းလံုးဝ ကြဲပါတယ္။၁၉၉ဝဒီဘက္ပိုင္း ေရာက္တဲ့ ေမာင္ေတြေပါ့။ေတာ္ေတာ္ ေျခလွမ္းသြက္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အုပ္စိုးတဲ့လူေတြကိုပိုင္ႏိုင္၊ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္တာကၽြမ္းက်င္တယ္ဗ်။ဒီလိုအတတ္ပညာေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကြယ္ဝတဲ့ လူေတြပါ။ မကင္းတရားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
သူက“အခါအားေလ်ာ္စြာဗမာေတြနဲ႔ေရာဖို႔ၾကိဳးစားတာေတာ့ရွိပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူတို႔မွာပိုက္ဆံရွိတယ္၊ တသီးတျခား ေနလိုတဲ့ ဆႏၵရွိတဲ့ လကၡဏာက မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အထင္ေသးၿပီးေတာ့ မရွိခိုးႏိုးေပါ့၊
ေတာင္းမယ္ရမ္းမယ္၊ေခ်းမယ္ငွားမယ္ဆိုၿပီးက်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးကိုႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံလိုစိတ္ေတြ ရွိၾကပါတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔ေလသံထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေက်မလည္နဲ႔ မ်ဳိသိပ္လာဟန္က ေပၚေနပါတယ္။
ဦးသန္းေ႒းကေတာ့“ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္လာေတာ့လုပ္ငန္းေတြၾကီးလာတယ္။လႊမ္းမိုးမႈက မ်ားမ်ားလာတယ္။အခုေတာ့လက္ညွိဳးထိုးမလြဲေပါ့ဗ်ာ”လို႔ဆိုလိုက္တာကစိန္ေရႊေက်ာက္မ်က္ကအစ ေဆာက္လုပ္ေရး၊သစ္စက္၊ဟိုတယ္၊စားေသာက္ဆိုင္အလယ္မုန္႔ဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္ေတြအဆံုး ရည္ညႊန္းျခင္းပါ။
ဒီတ႐ုတ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြဟာ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးေတြေတာင္ ျဖစ္လာၾကၿပီလို႔ မူလေဒသခံေတြၾကား အဆိုရွိပါတယ္။
“ဥပမာအာဏာပိုင္ေတြကိုခ်ဥ္းကပ္တာမ်ဳိးဆိုအလံုးအရင္းနဲ႔အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ရဲရဲတင္းတင္းဝင္ထြက္ၿပီးေတာ့ အခြင့္အေရးေတြရေအာင္ယူႏိုင္တာမ်ဳိးေတြ ရွိတာေပါ့။ေတာ္ေတာ္တန္တန္က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြ သိပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမရွိဘူး။အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကပုဂၢိဳလ္တေယာက္ေယာက္အေျပာင္းအလဲ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ခ်က္ခ်င္းသြားလိုက္တာပဲ။အဲဒါမ်ဳိးေတြကအစေပါ့။လုပ္ငန္းတခုခုခ်ဲ႕မယ္ဆို တိုင္းမႉးကို၁ဝသိန္းေလာက္ေပးလိုက္တာမ်ဳိးေတြကအစေပါ့။ ေပးဖို႔ကမ္းဖို႔လည္းဝန္မေလးဘူး”လို႔ တ႐ုတ္ၾကီး ဦးသန္းေ႒းက ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ထုတ္ျပပါတယ္။
ရာထူးအာဏာၾကီးသူေတြကို အပိုင္ကိုင္ထားလို႔ ရပ္ကြက္အဆင့္ရွိသူေတြေလာက္ေတာ့ အဖက္မလုပ္ပါဘူး။
“ၿမိဳ႕ထဲမွာတိုက္ၾကီးတာၾကီးေတြေဆာက္ေနၾကတယ္။ဘယ္လူမ်ဳိးမွန္းလည္းမသိ၊ညာမွန္းလည္းမသိေပါ့။ေဘးမွာ ဗမာမိသားစုေတြေနၾကတယ္ေပါ့။႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ျဖစ္ၾကၿပီေဟ့ဆိုရင္ဧည့္စာရင္းစစ္ၾကၿပီေပါ့ဗ်ာ။အဲလို စစ္ၿပီေဟ့ဆိုဗမာအိမ္ေလာက္ပဲစစ္တယ္ဗ်ာ။တိုက္ၾကီးက်ေတာ့ေခၚမႏိႈးဘူးဗ်။တာဝန္ရွိသူမ်ားက ေခၚႏိႈးလည္း တံခါးဖြင့္မေပးဘူးဗ်ာ” လို႔ ဦးသန္းေ႒းက ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာ ေျပာပါတယ္။
စီးပြားလာဘ္လာဘအတြက္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔အလြမ္းသင့္တာမို႔အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးအလုပ္နဲ႔ ခပ္ကင္းကင္း ခပ္ခြါခြါ ေနၾကတာလည္း သဘာဝက်လွပါတယ္။
“အရင္၈ဝေက်ာ္၊၇ဝေက်ာ္ကာလေတြတုန္းက သူတို႔ကလည္း လက္လုပ္လက္စား ႐ိုး႐ိုးသားသားေတြပဲေလ။ သူတို႔လည္းအဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားထဲပါတာ။ကုန္သည္ေတြသူေ႒းေတြမဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ အဖိုးၾကီးေတြကသိပ္ၾကီးပြားခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဗ်။အခုလူသစ္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ကင္းတယ္ဗ်။ အလြန္ဆံုး သာေရးနာေရးအသင္း၊ ျဗဟၼစိုရ္တို႔ဘာတို႔ကို ေငြလႉတာေလာက္ပဲ လုပ္တာ”လို႔ ဦးတင္ေအာင္မိုးက ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ထဲကမွလမ္း၈ဝ-၈၄လမ္းအတြင္း၊၇၇လမ္းကေနလမ္း၃ဝအတြင္းအေနမ်ားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာမ်ဳိးနဲ႔ ၿမိဳ႕သစ္ေတြမွာခမ္းနားထည္ဝါလွတဲ့အိမ္ၾကီးၿခံၾကီးေတြနဲ႔ေနၾကတာပါ။ထီးနန္းက်ခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးတမွ်ေဆာက္လုပ္ထားၾကတာပါ။
ေဒသခံေတြနဲ႔ အေျခအေနခ်င္း ကြာဟေနလို႔ မၾကာေသးခင္က ေက်ာက္ဝိုင္း ခိုက္ရန္ပဲြမ်ဳိး မ်က္ဝါးထင္ထင္
ျမင္ရေပမယ့္ ေအာင့္အည္းသည္းခံရမႈေတြက အစိုင္အခဲမ်ား ရွိႏိုင္မလားပဲ။
ဦးတင္ေအာင္မိုးက“သူလည္းကုန္သည္ကိုယ္လည္းကုန္သည္မို႔ထိပ္တိုက္ျဖစ္တာ။တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္း အမ်ားစုမွာကဗမာက အလုပ္သမားဗ်၊သူတို႔ကအလုပ္ရွင္။ပိုင္ရွင္သူေ႒းဆိုေတာ့မျဖစ္ျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာက္ဝိုင္းလိုဟာမ်ဳိးက်သူတင္ကိုယ္တင္ကိုး။ၿငိစရာရွိရင္အဲဒါမ်ဳိးတေၾကာကၿငိၾကတယ္”လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
သူဆက္ေျပာတာက “သရက္တို႔၊ ဖရဲတို႔၊ သခြားေမႊးတို႔ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ သြားေရာင္းတယ္ဆိုရင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး
ေစ်းႏွိမ္ခံေနရတာပဲ။တခ်ဳိ႕ဆိုျပန္မသယ္ႏိုင္လို႔ရသေလာက္နဲ႔ထိုးေရာင္းရတယ္။တခ်ဳိ႕က်လွည့္ကို မၾကည့္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါမ်ဳိးမွာလည္း ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ေစ်းကစားမႈကလည္း သူတို႔လက္ထဲမွာပဲ ရွိတာ။ ဒီလိုပဲ ငံု႔ခံလာခဲ့ၾကရတာေပါ့” ဆိုတာပါပဲ။
ဒီလိုေစ်းကြက္ေတြမွာအုပ္စီးမိေအာင္က်ားကန္ေပးထားတဲ့အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးအနက္ ျခစားလာဘ္စားတဲ့ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးနဲ႔လုပ္ငန္းလုပ္ခြင့္ေပးႏိုင္တဲ့ေဒသခံအရာရွိေတြေၾကာင့္လည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔လံုၿခံဳေရး အကာအကြယ္ေပးဖို႔တ႐ုတ္အစိုးရက ျမန္မာအစိုးရကို ေျပာထားတာေတြလည္း ရွိေနတယ္။
အျပင္က်ားကန္မႈသာမကက သူတို႔ခ်င္း အတြင္းက်ိတ္ အင္အားေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။
“သူတို႔အခ်င္းခ်င္းကလူအင္အားသာနည္းတာစည္းလံုးမႈကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။မိသားစုတခု အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္စီးပြားပ်က္တယ္ဆိုရင္ဘံုေက်ာင္းကေနမတည္ေပးတဲ့ပံုစံမ်ဳိးေတြ ႔ရတယ္။ အလုပ္လည္း ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါ သူတို႔ကို အတုယူစရာတခုေပါ့။ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမွာက စီးပြားေရးမွာ တဦးနဲ႔တဦး အားေပးမႈက ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္”လို႔ မႏၲေလးအေျခစိုက္ဝံသာႏုNLDပါတီကအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ေဒၚနန္းေရႊၾကာက သံုးသပ္ပါတယ္။
“သူတို႔နဲ႔က်ေနာ္တို႔နဲ႔ကယဥ္ေက်းမႈလည္းကြာတယ္။ေတာ္ေတာ္ကြာျခားတယ္ဗ်။အရင္တုန္းကတ႐ုတ္ေတြကၿမိဳ႕ခံအိမ္ရွင္ေတြ အေပၚမွာေလးစားသမႈရွိတယ္။ခပ္ယို႔ယို႔ပဲေနတယ္။ပပလႊားလႊားသိပ္မရွိဘူး။အခုလူေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ခံေတြကို သိပ္လူ မထင္ေတာ့ဘူး”
ဒီအခ်က္ကိုဌာေနတ႐ုတ္ၾကီးဦးသန္းေ႒းကလည္းသေဘာတူပါတယ္။“သူတို႔ကအလုပ္မေရြးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဇြဲခတ္ၿပီးေတာ့ေအာက္ေျခကေနစၿပီးလုပ္တတ္တဲ့ဟာေလးေတြကလည္းရွိေတာ့ တက္တက္လာတာေတြ႔ေနရတာပဲဗ်”
စာေရးဆရာၾကီးက“ေဆြမ်ဳိးထဲကသူေ႒းအၾကီးေတြ၊အဖြဲ႔အစည္း(ဘံုေက်ာင္း)ေတြရွိရင္သူတို႔ခ်င္းဝံသာႏု ၾကပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္” လို႔ ႐ႈျမင္ထားပါတယ္။
ဘံုေက်ာင္းေတြဆိုတာပင္လယ္ရပ္ျခားတ႐ုတ္မ်ားရွိတဲ့ေနရာတိုင္းမွာထူေထာင္ထားၿပီးသာေရးနာေရး ကိစၥေတြကိုအဓိကလုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ရည္ရြယ္ထားတာပါ။ဒါထက္မကစီးပြားေရးအရခက္ခဲေနရင္ ေျမေထာင္ေျမႇာက္ရာေနရာဌာနအျဖစ္ ပါဝင္လာေလ့ရွိပါတယ္။
“က်မတို႔နဲ႔ေစ်းထဲမွာယွဥ္ၿပီးေတာ့လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ တ႐ုတ္မိသားစု တစုဆိုရင္ အရင္က အေပါင္ဆိုင္လုပ္တာ။ မီးေလာင္ေတာ့ ဘံုေက်ာင္းကေန စိုက္ထုတ္ မတည္ေပးတယ္” လို႔ ေဒၚနန္းေရႊၾကာက ဥပမာေပးပါတယ္။
ဦးသန္းေ႒းက“ဘံုေက်ာင္းေတြက တရပ္တရြာမွာ အားမငယ္ေအာင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္တြဲတဲ့ သေဘာပါ။လူမ်ဳိးအလိုက္ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ဝမ္၊က်င္စသျဖင့္အမ်ားႀကီးေပါ့။ သာေရးနာေရးအဓိကပါ။လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလိုေပါ့။အလုပ္မရွိလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနရင္တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြက သူတို႔အလုပ္႐ံုပြဲ႐ံုေတြမွာအလုပ္ေပးထားတာတို႔စသျဖင့္ေပါ့။ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဆိုပိုက္ဆံေပးတာတို႔။ စီးပြားေရးမွာက်ေတာ့ အမ်ဳိးတူတဲ့ သူအခ်င္းခ်င္းဆိုကူညီတာမ်ားတယ္။ ေငြေတြဘာေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ မွန္မွန္သာ သြင္းရင္ ျပန္ရတယ္” လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။
ေဒၚနန္းေရႊၾကာက“က်မလည္းကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ဆင္းရဲတဲ့ဗမာေတြ မ်ားမ်ားဝယ္ႏိုင္ေအာင္ အရင္းႏွီးႏွီးေစ်းနဲ႔ေရာင္းပါတယ္။ဒါေပမဲ့က်မရင္းႏွီးႏိုင္တာနဲ႔သူတို႔ရင္းႏွီးႏိုင္တာနဲ႔မတူေတာ့ ရရွိတဲ့အျမတ္လည္းမတူႏိုင္ဘူး။သူတို႔ကေငြအင္အားနဲ႔လႊမ္းမိုးႏိုင္ေတာ့ယွဥ္လို႔မရတဲ့အပိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံႏိုင္မႈအားအေပၚမွာလည္းမူတည္ပါတယ္”လို႔ စီးပြားေရးတြက္ကိန္း ထုတ္လာပါတယ္။
အရင္းနည္းတဲ့သူေတြအျပင္အရင္းမဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ၿမိဳ႕သစ္ေတြကေနၿမိဳ႕ထဲအလုပ္႐ံုေတြဆီ ေနထြက္မွသည္ေနဝင္တဲ့အထိ လာလုပ္ရပါတယ္။
“တေန႔လုပ္မွတေန႔စားေတြ။စက္ဘီးကိုတေန႔၂ဝဝနဲ႔ငွါးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ လာအလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ အလုပ္ကျပန္မွ
ေစ်းဝယ္ၿပီး ခ်က္စားၾကတဲ့သူ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်က္ၿပီးသားေလး ဝယ္စားၾကျပဳၾကတဲ့ လူတန္းစားေတြေပါ့” လို႔ စာေရးဆရာၾကီးက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး မႏၲေလး ကဗ်ာဆရာေတြ တင္စားေလ့ရွိတဲ့ ‘ေနလံုးကို ေက်ာပိုး’ ေနၾကရတယ္ဆိုတာလည္း
ဆရာၾကီး ရွင္းျပလို႔ နားလည္ခြင့္ ရလိုက္ပါတယ္။
“သူတို႔အခ်င္းခ်င္းကလူအင္အားသာနည္းတာစည္းလံုးမႈကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။မိသားစုတခု အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္တယ္ဆိုရင္ ဘံုေက်ာင္းကေန မတည္ေပးတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတြေတြ႔ရတယ္။
“အေရွ႕ဘက္ကေနအေနာက္ဘက္ကိုလာၾကရတာဆိုေတာ့ေနလံုးကိုေက်ာပိုးၿပီးလာၾကရတယ္။ျပန္ေတာ့လည္း
ေနလံုးကို ေက်ာပိုးၿပီးျပန္တယ္လို႔ ဖြဲ႔ၾကတာေပါ့ဗ်ာ”ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေနလံုးကို ေက်ာပိုးထားရသူ ေရႊမန္းသား
ေတြအဖို႔ က်ဳံးေရကို ျပန္ေသာက္၊ နာရီစင္ေအာက္ျပန္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ အေတာ္လံုးပန္းရဖြယ္ ရွိပါတယ္။
ေထာင္က်ခဲ့ဖူးတဲ့စာေရးဆရာၾကီးက“က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲမွာေျပာေနက်စကားတခုရွိတယ္ဗ်။ေငြမ်ား တရားႏိုင္တဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ။ေငြနည္းတရားရံႈးတဲ့ေခတ္ေရာက္ၿပီလို႔။အနည္းနဲ႔အမ်ား ေပးေနၾကတာ။သူတို႔ကပိုမ်ားမ်ားေပးႏိုင္ၾကတယ္။အဲဒီေတာ့ဥပေဒကိုေက်ာ္လႊားဖို႔အေျခအေနက ေပးေနတာကိုး” လို႔ ဥပေဒစိုးမိုးေရးကို တ႐ိုးတမယ္ဖဲြ႔ျပပါတယ္။
ဒီအေျခအေနေတြကိုကာကြယ္ရဖို႔ကဥပေဒလား၊ဝံသာႏုစိတ္ထားလား၊အဓိက႐ုဏ္းနည္းလားဆိုတာ စဥ္းစားၾကေပမယ့္အဓိက႐ုဏ္းကေတာ့ျပႆနာေပါင္းစံုကိုမေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့အစိုးရအတြက္ ျပည္သူကို အာ႐ံုေျပာင္းဖို႔ အၾကိဳက္ေတြ႔သြားမယ္လို႔ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအဝိုင္းက သံုးသပ္ပါတယ္။
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ကိုယ့္အေျခ ခုိင္ရဖို႔အေရး စာေရးဆရာ ညီပုေလးနဲ႔ မိုးမိုး (အင္းလ်ား) တို႔ အပါအဝင္ စာေပနယ္ပယ္က အဦးအဆြကတည္းက သတိေပးစာေပေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုလို အထင္အရွား ရင့္သန္လာတဲ့အခါ အျမင္လြယ္သေလာက္ ေျဖရွင္းရမွာက အလြယ္တကူ မဟုတ္ပါဘူး။
အမ်ားနည္းတူရွာေဖြၾကတဲ့အထဲမွာဆရာဝန္ကဗ်ာဆရာ ျမတ္ထက္က သူ႔ကေလာင္စြမ္းနဲ႔ ဝံသာႏုလိုက္ပါရဲ႕ …။
ေမြးေျမ မႏၲေလး
တုတ္ေကြး လိႈက္စား
ႏံုးခ်ည့္ မသြားမီ
အဆီအႏွစ္မ်ား
အရည္ ျဖစ္မသြားဖို႔
စီဗစ္တျပားေတာ့ တိုက္ထားမွ…။ ။
Geen opmerkingen:
Een reactie posten