ျမင့္ေမာင္
တနလၤာေန႔၊ေမလ၃၁ရက္၂၀၁၀ခုႏွစ္၁၅နာရီ၃၂မိနစ္ .
(ဦးတင္ဦး ျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲယင္း အေတြ႔အႀကံဳ )
နယူးေဒလီ(မဇၥ်ိမ)။ ။ဒီပဲယင္း အၾကမ္းဖက္မႈသည္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ပါတီ ဒုဥကၠ႒ဦးတင္ဦးႏွင့္ပါတီဝင္မ်ားစည္း႐ံုးေရးခရီးထြက္ေနစဥ္စစ္ကိုင္းတိုင္းဒီပဲယင္းၿမိဳ႕အနီး က်ည္ရြာတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ၇ ႏွစ္ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
၂ဝဝ၃ခုႏွစ္ေမလ၆ရက္ေန႔တြင္ပါတီစည္း႐ံုးေရးအတြက္ရန္ကုန္မွေန၍ထြက္ခြာလာခဲ့ရာ အထက္ျမန္မာျပည္ ခရီးစဥ္ျဖစ္သည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ၾကီးနားႏွင့္ ကသာ၊မႏၲေလးတုိင္း မိုးကုတ္ႏွင့္ မႏၲေလး၊စစ္ကိုင္းတိုင္းမံုရြာၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္ျပည္သူမ်ားကေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ၾကိဳဆိုေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ ဒီပဲယင္း က်ည္ရြာအနီးသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္ စစ္အစိုးရဖြဲ႔ထားေသာ ျပည္ေထာင္စု ၾကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီဝင္မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္မ်ားက အၾကမ္းဖက္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့သည္ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳ ခဲ့ၾကရသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္အတြင္း ပါတီအဖြဲ႔ဝင္မ်ားႏွင့္ ေထာက္ခံအားေပးသူ ဦးေရ ၇ဝ ထက္မနည္း ေသဆုံးခဲ့ကာ၊ အေျမာက္အျမား ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေၾကာင္း အတိုက္အခံမ်ားက ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရက လူ ၄ ဦး ေသဆံုးကာ၊ ၅ဝ ခန္႔ ဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။
အဆိုပါ ျဖစ္ရပ္ဆိုးတြင္ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠ႒ ဦးတင္ဦးက ျပန္လည္ေျပာဆိုခ်က္မ်ား တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ဦးတင္ဦး ျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲရင္း လုပ္ႀကံမႈ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၂ဝဝ၃ခုႏွစ္ကစၿပီး စည္း႐ံုးေရးထြက္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အတားအဆီး၊ အပိတ္အပင္ေတြ လုပ္တာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာက် ပိုၿပီးေတာ့ လုပ္လာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘယ္မွာမ်ားလဲ ဆိုေတာ့။ စတာက ျမစ္ၾကီးနားက စၿပီးေတာ့ စြမ္းအားရွင္တို႔၊ ၾကံ႕ဖြံ႔တို႔၊ ဘာတို႔က ကားေနာက္ကေန လိုက္ေအာ္တာတို႔၊ ကိုယ္ကို ထိတာပုတ္တာတို႔ကေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဗန္းေမာ္ဝင္တုန္းကလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ေနာက္ မိုးကုတ္ဝင္ေတာ့ကာ သိပ္ၿပီး လိုက္လာတာ မေတြ႔ရဘူး။ မိုးကုတ္ေရာက္ေတာ့ မိုးကုတ္သူ မိုးကုတ္သားေတြက တခဲနက္ၾကိဳဆိုၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းၾကတယ္။ အဲဒီလို ေအာင္ျမင္ၿပီးေတာ့ လာတာကို တားစီးခ်င္တဲ့၊ ပိတ္ဆို႔ခ်င္တဲ့ သေဘာေတြက ျပင္းထန္လာတဲ့ သေဘာေတြ ရွိတယ္။
ဘယ္မွာစျဖစ္လဲဆိုေတာ့ မိုးကုတ္ကေန သပိတ္က်င္းကို ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလး ညေနပိုင္း ေစာင္းသြားေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုကို လာၿပီး ၾကိဳဆိုတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကလည္း မ်ားတယ္။
သတင္းေတြကေတာ့ ရတယ္။ စာရြက္ေတြနဲ႔လည္း ရတယ္၊ လူကိုယ္တိုင္လာၿပီး သတင္းပို႔တာေတြလည္း ရတယ္။ ၾကံ႕ဖံြ႔ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ဒုတ္ေတြ၊ ဓားေတြ၊ ေလာက္ေလး (ဘတ္ခြ) ေတြနဲ႔ လာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ရွိတယ္။ လမ္းမွာ လာတဲ့ လူေတြကေတာ့ ေလာက္ေလးေတြနဲ႔ ပစ္တာခတ္ေတြေတာ့ စၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ လာတဲ့ လူေတြက လမ္းမွာ စစ္တာေဆးတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစည္းအေဝးက ညေနပိုင္းမွာ လူ ၄ဝဝဝ၊ ၅ဝဝဝ ေလာက္ရွိတယ္။ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႔က အဲဒီကေန ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ ထြက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာ ဒိုင္နာကားၾကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကားကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္နဲ႔ ပိတ္ၾကီးေတာ့ အေပၚမွာရွိတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ ၄ ခုေလာက္ တပ္ထားၿပီးေတာ့၊ အၾကီးအက်ယ္ ေအာ္ၿပီးေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕အားကိုး ပုဆိန္႐ိုး၊ အဆိုးျမင္ဝါဒ ကန္႔ကြက္ၾက၊ ျပည္ဖ်က္မ စုၾကည္ ဆိုတာေတြ ဘာေတြကို ေအာ္တယ္။ အဲဒီမွာ လံုၿခံဳေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ရဲမႉးၾကီး၊ တပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ အၾကပ္ေတြလည္း ရွိတယ္။
သူတို႔ကၾကံ႕ဖြတ္တို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔ လုပ္တာကို မေျပာရဲဘူး။ သူတို႔ ေၾကာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကားေတြကို အတင္းပဲသြားပါသြားပါ ေျပာတယ္။သူတို႔ကသြားပါသြားပါေျပာေပမယ့္ေရွ႕ကပိတ္ထားေတာ့ ဘယ္လိုသြားလို႔ ရမလဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ေမွာင္သြားၿပီ။ အဲဒီကေန ထြက္လာေတာ့ စဥ့္ကူးကို ဝင္သြားၿပီ။ အဲဒီကားၾကီးေတြကလည္းေနာက္ကေနေအာ္ရင္းလိုက္တယ္။ စဥ့္ကူး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ စည္း႐ံုးေရး အဖြ႔ဲဝင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာလူငယ္ဖြဲ႔စည္းေရး လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ည ၈ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ အိမ္ကို ေလာက္ေလးေတြနဲ႔ ပစ္တယ္။ ေခါင္မိုးေတြကိုလည္း မွန္တယ္။
ပစ္လိုက္တဲ့ ေလာက္ေလးဆံက က်ေနာ္တို႔နားလည္း က်တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ရဲစခန္းကို အမႈဖြင့္ဖို႔ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္သြားၿပီးေတာ့ အမႈဖြင့္တယ္။ အမႈဖြင့္တာကို ရဲစခန္းက လက္မခံဘူး။ လက္မခံတဲ့အခါက်ေတာ့က်ေနာ္ကေျပာတာကပထမFIRလာၿပီးဖြင့္ရင္ တိုင္တဲ့ဟာကို လက္ခံရမယ္၊ လက္မခံရင္ တရားစြဲႏိုင္တယ္လို႔။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ေကာင္းၿပီဆိုၿပီး လူၾကီးေတြကိုေျပာေတာ့ လက္ခံမယ္ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ရဲစခန္းမႉးေတြက လုိက္လာၿပီးေတာ့ အမႈဖြင့္တယ္။
အမႈဖြင့္ေနစဥ္အတြင္းမွာကားတစီးဝင္လာတယ္။ကားေပၚမွာ ပတ္တီးစည္းထားတဲ့ လူတေယာက္ပါတယ္လို႔ ရဲတေယာက္က လာေျပာေတာ့ ျပာျပာသလဲ ထသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ျပာျပာသလဲ ထသြားလဲဆိုေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့လူက ၾကံ႕ဖြတ္ထဲတေယာက္ ေလာက္ေလးခြမွန္လို႔ ပတ္တီးစည္းၿပီးေတာ့ လာတိုင္တာ။ ဒီမွာ တိုင္ေနတဲ့ တိုင္ခ်က္က မၿပီးေသးဘူး၊ ကမန္းကတန္း ထသြားၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္က တိုင္ခ်က္သြားဖြင့္တာတို႔၊ ဘာတို႔ လုပ္တယ္။
ဒီဘက္မွာကတိုင္ခ်က္ဖြင့္တာကိုေတာ့က်န္တဲ့လူနဲ႔ၿပီးေအာင္လုပ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ဆိုလိုတာက ဘာေျပာခ်င္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းက ၾကံ႕ဖြတ္တို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔ဆိုရင္ ဝန္ထမ္းေလာက၊ အထူးသျဖင့္ ရဲတို႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းက လူေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာက္တဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ ဒီကိစၥကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္စုၾကည္ကို ၾကိဳဆိုတဲ့လူေတြကို သူတို႔က ကားနဲ႔ ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ အေပၚကေနၿပီးေတာ့မွ ေလာက္ေလးခြေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္တယ္။ ေအာက္ကေကာင္ေတြက မခံခ်င္တာနဲ႔ ေနရာမွာရွိတဲ့ လမ္းေဘးက ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြနဲ႔ ျပန္ပစ္လို႔ မွန္သြားတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္ကို ေမွာင္သြားေတာ့ ဘဘကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိုးရိမ္တယ္။ စဥ့္ကူးအထြက္နဲ႔ ေျခေတာက္ေပါက္ အသြားမွာ လမ္းမွာ ႐ိုက္ၾကမလားဆိုၿပီးေတာ့ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔လုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြက ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ စဥ့္ကူးမွာရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔ေတြေရာ၊ ေယာက်္ားတခ်ဳိ႕ကေရာ၊ သံဃာေတာ္ကေရာ ေျခေထာက္ေပါက္ကို သန္းေခါင္အခ်ိန္ေလာက္မွာ လိုက္ပို႔ၾကတယ္။
ေျခေထာက္ေပါက္မွာ တရားပြဲ လုပ္ေတာ့လည္း လူေတြက အုပ္လိုက္လာၾကတာပဲ။ အဲဒီလာတဲ့အခါမွာ တားတာဆီးတာ၊ ခရာေတြမႈတ္ ဘာေတြမႈတ္နဲ႔၊ လူထုက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဘဘတို႔ ေျပာရတယ္၊ လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အက်ယ္ၾကီး ေပးထားတာပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကားေတြက မသြားဘဲ၊ မလာဘဲနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔ခရာမႈတ္ေနရတာလဲလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွခရာသံတိပ္သြားတယ္။ တရားပြဲေတြဘာေတြ လုပ္ၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ မတၱရာကို ထြက္လာတယ္။ မတၱရာထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အလားတူပဲ ျဖစ္တယ္။ မတၱရာ လမ္းမွာေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ မရွိဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြက ေနာက္ကေန တပါထဲ ပါလာခဲ့တယ္။ မတၱရာေရာက္ေတာ့ ေနလည္စာ စားၿပီးေတာ့ လူအုပ္ၾကီးက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၾကိဳဆိုတဲ့ တိုက္ေရွ႕မွာ ၿခံဝင္းၾကီး ရွိတယ္။ ၿခံဝင္းထဲမွာ လူေတြက ျပည့္ေနတယ္။ ခုနတုန္းက လိုက္လာတဲ့ လူေတြက အဲဒီလူအုပ္ထဲ ဝင္ၿပီးေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ ဖြင့္တယ္၊ သံပံုးေတြ တီးၿပီးေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို ေၾကြးေၾကာ္တယ္။ လူေတြက မေက်နပ္ဘဲ သူတို႔နဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီနားမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြက သံဃာေတာ္ေတြ၊ ဘုန္းၾကီးေတြ ဆင္းလာၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို လုိက္တားတယ္။ ေထာ္လာခ်ီကားေပၚက ဘုန္းၾကီးေတြကို ေလာက္ေလးခြနဲ႔ လိုက္ပစ္တယ္။
ေအာ္တဲ့လူေတြက ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔လည္း အကုန္လံုး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ မတၱရာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ တလမ္းလံုးက အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ မႏၲေလးရာက္ေတာ့ တရက္၊ ၂ ရက္ေနေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မႏၲေလးက ထြက္တဲ့အခ်ိန္ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ မံုရြာဘက္ကို ထြက္တယ္။ မံုရြာဘက္ကို ထြက္ေတာ့ ျမင္းမူအေရာက္မွာ သတင္းရတယ္။
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ မံုရြာဘက္မွာ လူတစု စုၿပီးေတာ့ ႐ိုက္မယ္ျပဳမယ္နဲ႔ လူစုေနၾကတယ္လို႔ အဲဒီလို ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ဒီသတင္းရတယ္။ ဘဘက ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊကို ေခၚတယ္၊ ဦးေအာင္ေရႊကလည္း ဘဘကို ေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆံုတယ္။ ခုနကေျပာသလို သတင္းရတယ္။ သတင္းရတဲ့အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ အၾကီးအကဲေတြကိုေတာ့ သတင္းပို႔ထားၿပီးၿပီ။ ခင္ဗ်ာတို႔ သြားတဲ့အခါ သတိထားသြားပါ၊ စသျဖင့္ အဲဒီလို ေျပာတယ္။
ဘဘကလည္း ဒီမွာရွိတဲ့ လံုၿခံဳေရး အသိုင္းအဝိုင္းကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးၿပီ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လံုၿခံဳေရးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေျပာထားတယ္။ အဲဒီလိုေျပာၿပီးေတာ့ ျမင္းမူကေန စထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီကေန စထြက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ေအာ္တာေတြ ဘာေတြလည္း ပါတယ္။ မံုရြာမေရာက္ခင္ ၿမိဳ႕ဝင္မွာကတည္းက လူအုပ္က အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီ။
ေနရာတေနရာမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေအာ္မယ့္သူေရာ၊ ေအာ္႐ံုတင္မကဘူး ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ လူ ၄-၅-၆ဝ ေလာက္က လမ္းအေကြ႔ေလးနားမွာ ဆန္႔က်င္ဖို႔၊ ျပဳဖို႔ နည္းနည္းေလး အၾကမ္းဖက္ခ်င္တဲ့သေဘာ သူတို႔ အမူအရာေတြက မေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္သူက ေစာင့္ေရွာက္လဲဆိုေတာ့ မံုရြာက လူငယ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လူထုလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ မံုရြာက သံဃာေတာ္ေတြေရာ၊ မႏၲေလးဘက္က လိုက္လာတဲ့ သံဃာေတြလည္း ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ဝိုင္းဝန္းၿပီးေတာ့ အတားအဆီး အပိတ္အပင္လုပ္လိုက္တဲ့အခါ ဘာမွ မျဖစ္သြားဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ အဲဒီကေန လာလိုက္တာ ဆိုင္းဘုတ္တင္မယ့္ ေနရာကို ည ၈ နာရီ နီးပါးေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ခရီးစဥ္မွာ လူထုက လာေရာက္ေထာက္ခံၾကိဳဆိုတဲ့ အထဲမွာ မိုးကုတ္နဲ႔ မံုရြာက အမ်ားဆံုး ျဖစ္တယ္။ မံုရြာအဝင္မွာ ေမွာင္ေနတဲ့အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္ေတြထြန္းၿပီး လိုက္ၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးေရာက္တယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ ဆိုင္းဘုတ္တင္ၿပီးေတာ့ကာ မံုရြာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က စည္း႐ံုးေရး ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဖမ္းခ်ဳပ္တယ္။ ေခၚၿပီးေတာ့ ေမးတယ္။ ဗဟိုကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အမိန္႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္က သက္ဆိုင္ရာ မယကကို ခြင့္မေတာင္းဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ဖမ္းခ်ဳပ္တယ္။
အဲဒီဟာေတြကို ရွင္းရလင္းရတာ လုပ္ၿပီးေတာ့၊ ေျပလည္ေတာ့ သြားတယ္။ ဘဘတို႔က ဗဟိုက အမိန္႔စာနဲ႔ လာတဲ့အတြက္ ေျပာလည္ေတာ့ သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာစၿပီး ပဋိပကၡေလးေတာ့ ရွိေနၾကၿပီ။ တည္းတဲ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ အဲဒီမွာ လူငယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအရ လူငယ္ဖြဲ႔စည္းေရး လုပ္တယ္။
လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္မွာက သကၤန္းဝတ္တခ်ဳိ႕က တကာမၾကီး ေတြ႔ခ်င္လို႔ ဆင္းခဲ့ပါတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး တရားေဟာပါေပါ့ေလ။ ဘုန္းၾကီးတို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္ေပါ့ေလ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ ခဏသြားၿပီးေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ လုပ္ေပးပါဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ဘဘဆင္းသြားတယ္။ ဆင္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ကို ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ အမူအရာက မေကာင္းဘူး။ ရန္လိုတဲ့ အမူအရာ ျဖစ္ေနတယ္။
ဘုန္းၾကီးအစစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သကၤန္းဝတ္ထားတဲ့ လူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမူအရာက ရန္မူတဲ့ အမူအရာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ဘဘက ေတာင္းပန္တယ္၊ ရွစ္ခိုးၿပီးေတာ့ အရွင္ဘုရား ညဥ့္လည္း နက္ပါၿပီ၊ တကာမၾကီးလည္း အလုပ္က မၿပီးေသးပါဘူး။ တေန႔လံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္လည္း နည္းနည္းနားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ မနက္ အာ႐ံုဆြမ္းဖုိးေပးၿပီးေတာ့ ျပန္ၾကြလာလို႔ ရွိရင္လည္း တကာမၾကီးကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
မေတြ႔ႏိုင္ဘူး၊မျပန္ႏိုင္ဘူး။ဒီေန႔ညဒီတကာမၾကီးကိုမေတြ႔ရရင္က်ဳပ္မျပန္ဘူး။ေခၚလာခဲ့၊ဆင္းေပးပါ။ တပည့္ေတာ္က ေခၚၿပီး ဆင္းခိုင္းလို႔ မရဘူး။ အေပၚမွာသူ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ၿပီးရင္သူအနားယူပါမယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္ ည၁၂နာရီ၊၁နာရီထိေရာက္သြားမယ္။သူအိပ္ခ်ိန္က၂နာရီ၊၃နာရီေလာက္ပဲရွိမယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ရွင္ျမတ္မ်ားအေနနဲ႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၾကြပါ။ ၿပီးေတာ့မွ တေရးတေမာ အိပ္ၿပီးတာ့မွ ျပန္လာပါေျပာတာကို မရဘူး။ ပူညံပူညံ လုပ္ေနတဲ့အခါမွာ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ လူေတြကရပ္ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။တျခားတဖက္မွာရွိတဲ့လူငယ္ေတြကေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။သူတို႔ကလည္းအဲဒီလိုဘုန္းၾကီးေတြလုပ္ေနတာကိုမၾကိဳက္ဘူး။မၾကိဳက္တဲ့ အမူအရာကို လူအုပ္က ျပတဲ့အခါက်မွ သူတို႔က ေယာင္ခ်ာ၊ေယာင္ခ်ာနဲ႔ ျပန္သြားၾကတယ္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိေနတယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ တခုတခုေတာ့ လုပ္မွာပဲဆိုတာ သိေနတယ္ေလ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ေဘးကေနလုပ္မယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြကလည္းထပ္ထပ္ရေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ မံုရြာကေနထြက္ေတာ့လိုက္ပို႔တဲ့လူအုပ္ကမနည္းဘူး။သံဃာေတာ္ေတြေရာ၊ မံုရြာက ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ မႏၲေလး စစ္ကိုင္းဘက္က ပါလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔ေတြေရာ ကားတန္းေတြက အရွည္ၾကီးေပါ့။ အဲဒီမွာ ေရွ႕ဆက္ ေတာ္ေတာ္ေလးသြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘုတလင္ေလာက္ ေရာက္ခါနီးေတာ့ ဘာသိလဲဆိုေတာ့ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားေတြကို ဖမ္းတယ္၊ ဆီးတယ္၊ တားတယ္၊ ပိတ္တယ္ေတြ လုပ္တယ္လို႔ ၾကားတယ္။
အဲဒီေနာက္ကားေတြက ပါမလာဘူး။ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပါလာတယ္။ အၿမီႇးပိုင္းေလးေလာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘုတလင္မွာ အစည္းအေဝးလုပ္တယ္။ လူငယ္ေတြ ဖြဲ႔စည္းတာေတြ လုပ္တယ္။
ၿပီးသြားတဲ့အခါ ေနာက္အဖြဲ႔ေတြ မလာေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သြားေခၚဖို႔ လူလႊတ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘဘတို႔ ေရွ႕ဆံုးက လမ္းျပတဲ့ ကားကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကားလည္း ျပန္မလာဘူး။ အဲဒီမွာ အေျခအေနကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ အဖမ္းအဆီး၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြက မ်ားေနၿပီ။ ဘုတလင္မွာ အားလံုးၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၄ နာရီခြဲ ေရာက္ၿပီ။
၅ နာရီေလာက္မွာ ဘုတလင္က ထြက္လာတယ္။ လမ္းမွာရွိတဲ့ ရြာေတြက ၾကိဳတာတို႔၊ ပန္းကုံးဆြတ္တာတို႔ လုပ္တာေတြရွိသလိုတခ်ဳိ႕ေနရာေတြက၁ဝဝ-၁၅ဝေလာက္ရွိတဲ့လူေတြကတေလွ်ာက္လံုးမျပတ္ဘူး၊ ရွိေနၾကတယ္။တခ်ဳိ႕ရြာေတြကတရားေဟာခိုင္းတယ္။ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တရားမေဟာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လာၾကိဳတဲ့ လူေတြကို လက္ကေလးျပၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ စိုင္ျပင္ၾကီးဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က သိပ္မေမွာင္ေသးဘူး၊ အလင္းေရာင္ ရွိတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ရွိမလဲဆိုေတာ့ ည ၆ နာရီခြဲေလာက္ ရွိမယ္။ အလင္းေရာင္ က်န္ေသးေတာ့ အဲဒီကို ဝင္လိုက္တယ္။ ဝင္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း တျခားမဟုတ္ဘူး။ စိုင္ျပင္ၾကီးရြာကို ကိုဝင္းျမင့္ေအာင္ ဒီပဲယင္းရဲ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္၊သူကအဖမ္းခံထားရတယ္။သူ႔မိသားစုေတြကိုအားေပးစကားေျပာဖို႔ ဝင္လိုက္တယ္။ ဝင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္မွာ လူအုပ္ၾကီးက အမ်ားၾကီး ေရာက္လာတယ္။
လူကေတာ့၄-၅ဝဝဝေလာက္ရွိမယ္။တခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔ကားနဲ႔ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လုိက္လာၾကတယ္။ ျပန္ခါနီးက်ေတာ့ ထြက္လို႔ မရဘူး။ေျပာရေဟာရ ေတာင္းပန္ရ လုပ္ရေသးတယ္။ စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေလးက ရသြားေတာ့ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ စိုင္ျပင္ၾကီးက ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္က ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာလမ္းျပတဲ့ကားကမံုရြာဘက္ျပန္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ ေဒသခံ လမ္းျပ ဂ်စ္ကားေလးကေရွ႕ကေမာင္းၿပီးေတာ့ေနာက္ကလိုက္တဲ့ဘဘကား(ေတာင္းေအစ့္)က ေရွ႕ျဖစ္သြားတယ္။
ဘဘကားေနာက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကား၊ ေနာက္က မႏၲေလး စစ္ကိုင္း မံုရြာတို႔က လိုက္ပို႔တဲ့ ကားေတြဗ်ာ။ စိုင္ျပင္ၾကီးအထြက္မွာ ကားက တခါရပ္တာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ တခါျပန္ထြက္လာေတာ့ က်ည္ရြာကို ေရာက္တယ္။ က်ည္ရြာမွာ တခါရပ္တယ္။ က်ည္ရြာမွာ ရပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလး ၾကာတယ္။ ၁ဝ မိနစ္၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ ဘဘကကားကိုရပ္ေစာင့္တယ္။ေနာက္ေတာ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားထြက္လာၿပီးမၾကာဘူး သူ႔ကားကိုရပ္လိုက္တယ္။ဘဘတို႔ကားလည္းရပ္လိုက္တယ္၊သိပ္မၾကာဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားေတြ ေရာက္လာတယ္။
ကေလးေတြက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ တင္လာတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ သူတို႔က အုပ္ၾကီးလိုက္ ေရာက္လာတယ္။ က်ည္ရြာမွာ ရွိေနတဲ့ ကားေတြကို ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ဒိုင္နာကားေပၚက လူေတြက ႐ိုက္ကုန္ၿပီ၊ ေသတဲ့လူေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ အဘတို႔နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးကို က်ေနာ္တို႔ တာဝန္ယူတယ္တဲ့။ ကေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ကားနဲ႔ ေဒၚေအာင္ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားကို ဝိုင္းၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳေရး ယူေပးတယ္။
ဘဘကိုကားေပၚကမဆင္းဖို႔ေျပာတယ္။ဘဘလည္းမဆင္းဘဲမေနႏိုင္ဘူး။လိုက္သြားၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုၾကည့္ရဦးမယ္။အေျခအေနသိေအာင္ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားတယ္။ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားနဲ႔ဘဘကားရပ္ထားတဲ့ေနရာနဲ႔ကိုက္၂ဝ-၂၅ေလာက္ ေဝးမယ္။ အဲဒီကို ဘဘသြားလိုက္တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကား(DoubleCap)ေပါ့။သူကအလယ္ခန္းမွာရွိတယ္။ဘဘက ကားေဘးေရာက္ေတာ့ က်ည္ရြာမွာ ႐ိုက္ကုန္ၿပီးလို႔ ေျပာေတာ့ သူ သိတယ္။
ဘဘက အႏၲရာယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကားကို သြားေစခ်င္တယ္။ ကားကို ဒီပဲယင္းဘက္ကို ေမာင္းေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က သြားခိုင္းတာကို သူက မသြားဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္က အ႐ိုက္အႏွက္ခံေနရတဲ့သူေတြ၊ သူ႔ကို ၾကိဳဆိုတဲ့ လူေတြကို ႐ိုက္တာႏွက္တာေတြကို သူ လက္မခံဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ဒီလူေတြနဲ႔အတူသူေနမယ္။မသြားဘူးဆိုၿပီးေျပာတယ္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္စိုးရိမ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ မသြားရင္ေတာ့ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး၊ေနာက္ပိုင္းကအေျခအေနသိေအာင္ ၾကည့္တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ကားေနာက္က မႏၲေလးကားကို လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာျမင္လဲဆိုေတာ့ မီးအနီးေရာင္ေတြက အေပၚမွာ အနီရဲရဲေတြ မီးရႈိ႕ထားတဲ့ မီးေလာင္တဲ့ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေရွ႕က ကားေတြက မီးထိုးထားတာက မီးက အျဖဴေရာင္ေပါ့။ အဲဒီမွာက လူေတြက ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ ကမၻာပ်က္သလိုပါပဲ။ လမ္းေဘးက ဖုံေတြကလည္း ထ၊ မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ကြင္းေတြက ဆိုးဆိုးရြားရြားေတြ ျမင္ေနရတယ္။ ဘဘက စိုးရိမ္ၿပီးေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ နီးေနၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လာတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေရွ႕ကိုသြားဖို႔ ျပန္လာတာ။ သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြ အားလံုးေျပာ ျပတယ္။ သူ မသြားဘူးတဲ့။ အဲဒီလို မသြားဘူး ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္က ကားတကားကို စၿပီး ႐ိုက္ေနနၿပီ။ ႐ိုက္တဲ့ အသံေတြ စၿပီး ၾကားေနရၿပီ။ ဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ႐ိုက္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ ဒုတိယကားကိုလည္း ႐ိုက္ေနၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္စုၾကည္ကား (DoubleCap)ရဲ႕ တံခါးေပါက္ထိပ္နားကို ေရာက္လာေတာ့၊ ကိုတိုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ တာဝန္ယူတဲ့ လူငယ္က ကားေပၚမွာပါတဲ့ လူငယ္ေတြက ကားေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ကာကြယ္ထားတဲ့ သေဘာ ရွိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာကိုတိုးကေအာ္လိုက္တယ္။ဘာေအာ္လိုက္လဲဆိုေတာ့ဒီကားဟာႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီးေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ကား၊ဘဘကလည္းမင္သက္မိေနရာကေန သတိရလာၿပီး ကုန္းေအာ္တယ္။ေဟ့ေကာင္ေတြမလုပ္နဲ႔၊မ႐ိုက္နဲ႔ဆိုၿပီးကုန္းေအာ္တယ္။ေအာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းေလးေလာက္ေတာ့ ရပ္သြားတယ္။
သကၤန္းဝတ္ရြယ္သူ၄-၅ေယာက္ေလာက္ကသကၤန္းဝတ္ဒုတ္နဲ႔သူတို႔ကေရွ႕ကဗ်ာ။ ေနာက္ကေကာင္ေတြက ညာသံေပးတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ လူငယ္လူလတ္ပိုင္းေတြ။ သူတို႔က ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔႔ ခါးစည္းထားတယ္။ ေနာက္ လက္မွာ အမွတ္အသားပါတယ္။ လက္မွာက ဝါးရင္းဒုတ္ေတြကို ကိုင္ထားတယ္။ ေနာက္ကေန ေအာ္ေနတယ္။ခဲေတြနဲ႔ပစ္တယ္။ဒီေကာင္ေတြခ်ကြာဆိုၿပီးေနာက္ကေနေအာ္ေနတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္႐ိုက္ဖို႔ လုပ္ရာကေန ရပ္သြားေသးတယ္။ ေနာက္ကေကာင္ေတြက ႐ိုက္ခိုင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ ႐ိုက္မွာပဲဆိုတာ ဘဘ တြက္ထားတယ္။
ဘဘကဒုတ္လြတ္တဲ့ေနရာကိုနည္းနည္းေလးေရွာင္ၿပီးေတာ့ လွည့္လိုက္တဲ့အခါ ေနာက္က ႐ိုက္တာပဲဆိုၿပီး ေရွာင္လိုက္တဲ့အခါ ဘဘ လဲက်သြားတယ္။ ဘဘ ေျခေထာက္က ေျခက်င္းဝတ္ လည္ၿပီးေတာ့ ထလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ကားေဘာနပ္ေရွ႕ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကား ထြက္သြားတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့အဲဒီလိုထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာသိပ္ၿပီးေတာ့ဝမ္းသာသြားတယ္။႐ိုက္ေတာ့ ႐ိုက္တယ္ မထိဘူးေပါ့။ သူ ဒီေသတြင္းက လြတ္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာသြားမိတယ္။
ဘဘကဘဘကားဆီအေျပးသြားတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားကို ႐ိုက္ရင္း႐ိုက္ရင္း လိုက္သြားေတာ့ မမီဘူး။ သူတို႔ပါးစပ္က ဆဲတာဆိုတာ၊ ၾကိမ္းတာေမာင္းတာေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔ လိုက္သြားတယ္၊ မမီဘူး။ မမီတဲ့ အခါကေတာ့ ဘဘစီးလာတဲ့ကားကို လွည့္ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္တာေပါ့ေနာ္။
ဘဘကားကလည္းေမာင္းထြက္သြားေတာ့မမီလိုက္ဘူး။ဘဘကကိုက္၁၅ကိုက္ေလာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘဘကား ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြက ေမာ္ေတာ္ကားကို မမီတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဆဲဆိုၿပီးေတာ့ျပန္လာၾကတယ္။႐ိုက္တဲ့သကၤန္းဝတ္တဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ေနာက္ကညာသံေပးၿပီးလုပ္ခိုင္းတဲ့ သူေတြက ျပန္လာၾကတယ္။
က်ေနာ္က လမ္းရဲ႕ ညာဘက္ေဘးနားမွာ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ ေနရတယ္။ သေဘာက ညဆိုေတာ့ မျမင္ဘူး။ လြတ္ရင္ ဒီပဲယင္းဆီ ေျပးမယ္ဆိုၿပီး ျပင္ထားတယ္။ သူတို႔ ဘဘနဲ႔ အလွမ္းေဝးတဲ့ ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ ဒီပဲယင္းဘက္ကို ေျပးတာပဲ။ ေမာလို႔ရွိရင္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ အေမာေလးေျဖလိုက္၊ ေျပးလိုက္လုပ္တယ္။
ဒီပဲယမ္းဘက္ကို ေျပးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘက္က ေအာ္သံေတြ ၾကားတယ္။ မန္း ၁ ဒီကိုလာစု၊ မန္း ၂ ဟိုဘက္မွာစု ဆိုတဲ့ အသံေတြၾကားေနရတယ္။မန္း၁၊မန္း၂ဆိုတာကမႏၲေလးက ေခၚလာတဲ့ အေကာင္ေတြပဲလားဆိုၿပီး စဥ္စားစရာ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီဟာ ၾကားၿပီးေနာက္မွာ ေရွ႕မွာ လူတေယာက္ ေတြ႔တယ္။ေရွ႕မွာေတာ့ဒီေကာင္ေတြမရွိေသးဘူးဆိုတာသိထားတယ္။ေရွ႕မွာေတြ႔ရတဲ့လူေတြ ငါတို႔ဆီဘက္က လြတ္သြားတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ ခင္ဦးၿမိဳ႕နယ္က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာဝင္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္ ေျခက်င္းဝတ္ လည္သြားတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ လြတ္သြားတယ္။ သူတို႔ လွမ္း႐ိုက္တာကို ေရွာင္လိုက္တဲ့အတြက္ ဒုတ္နဲ႔ ထိုးမိတာ ျဖစ္တယ္။ ပါးစပ္မွာ ကြဲသြားတယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ေသြးေတြက ရဲေနတာပဲ။
ေဒါက္တာဝင္းေအာင္ သြားေတြ၊ ဘာေတြ ပ်က္စီးသြားတယ္။ က်ေနာ္မွာ ဖိနပ္မပါေတာ့ သူ႔ဖိနပ္ေတြ ဘာေတြ ခြ်တ္ေပးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ သြားတဲ့အခါ ေရွ႕နည္းနည္းေလး ေရာက္တဲ့အခါမွာ ၉ နာရီ ထိုးသံ ၾကားရတယ္။ အဲဒီ နာရီအသံၾကားၿပီး မၾကာခင္မွာ ဒီပဲယင္း တပ္ကေန ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္သြားတဲ့အခါက် မႏၲေလးတိုင္းက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးတင္ေအာင္ကို ေတြ႔တယ္။
မူလက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ကားေပၚမွာ ရပ္တုန္းက ကိုတိုးေအာင္၊ ညာဘက္က က်ေနာ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ကပ္ၿပီး ရပ္ေနတဲ့သူက ဦးတင္ေအာင္ရဲ႕ေဘးက မႏၲေလးက ကေလးေလး။ အဲဒီကေလးေလးက သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ကို လူၾကီးေတြက ႐ိုက္မယ္လုပ္ေတာ့ အကိုတို႔ရယ္ က်ေနာ့္ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားေလးပါ။ က်ေနာ္က မိဘကို လုပ္ေကြ်းေနတာပါ။ ကေလး သဘာဝအတိုင္းေျပာတာ၊ ေတာင္းပန္ေနတာ က်ေနာ္ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ၿပီးသြားေတာ့ ဘဘတို႔ဘက္က ကားမီးကလင္းလိုက္၊မွိတ္လိုက္၊လင္းလိုက္ဆိုေတာ့၊က်ေနာ္တို႔စိတ္ထဲမွာထင္တာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လြတ္သြားၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြက သူ႔လူကို သူ ေစာင့္ေခၚေနတယ္ ထင္ၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ ျမန္ျမန္သြားၾကတယ္။ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ၊ အနားလည္းေရာက္ေရာ၊ ကားေတြက မီးေတြဖြင့္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘဘတို႔ကို မီးနဲ႔ထိုးထားသလိုျဖစ္ၿပီး မီးေတြ လင္းေနတယ္။
ဘဘတို႔ကို ႐ိုက္ဖို႔ ဆင္းလာၾကတယ္။ ဘဘတို႔အနား ေရာက္လာေတာ့ ဘဘက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟိုက ငါတို႔ကို ႐ိုက္လို႔ ငါတို႔က အသက္လုၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးလာတယ္။ မင္းတို႔က ဒီကေန ပိတ္ၿပီးေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ကာ မင္းတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါတို႔ ဘာလုပ္လို႔လဲ။ ငါတို႔မွာ ဘာလက္နက္မ်ား ပါလို႔လဲ။
မင္းတို႔နဲ႔ငါတို႔ကဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့တန္႔သြားတယ္။ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက ေဟ့ေကာင္ေတြ ခဏေနဦး။သူတို႔ကိုေမးၾကည့္ရဦးးမယ္။အေကာင္ႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္ေလာက္က ေျပာတယ္။ခုနတုန္းက ကားတစီး ျဖတ္သြားတယ္။အားလံုးပိတ္ဆို႔ထားတဲ့အတားအဆီးကိုလည္း၊အတင္းတိုက္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ေဆး႐ံုပို႔ရတယ္။
က်ဳပ္တို႔လူေတြကို ေသေအာင္လုပ္တဲ့အတြက္ ခ်ရမယ္၊ ႏွက္ရမယ္လို႔ အဲဒီလိုေျပာတယ္။ ငါတို႔က ဟိုက အသက္လုေျပးလာရတယ္။ အခု မင္းတို႔က လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဥပေဒက ၾကီးေလးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္လို႔ ဘဘကေျပာတယ္။ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူကခင္ဗ်ားဘယ္သြားခ်င္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္လာရင္းက ဒီပဲယင္း သြားဖို႔ပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အတူလာတာ၊ သူဘယ္ေရာက္လဲဆိုတာ သိခြင့္ ရွိတယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ဟိုအေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ အေပၚက ေကာင္တေကာင္က ႐ိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပးဆင္းလာေတာ့ အေပၚက ေကာင္ေတြက ႐ိုက္ကြာ၊ ထိုးကြာ ႏိုင္ငံျခားအားကိုးတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ဘာေတြညာေတြဆိုၿပီး အေပၚေကာင္ေတြက ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက ေဟ့ေကာင္ေတြ ပါးစပ္ပိတ္၊ တိတ္စမ္း၊ လုပ္စရာရွိတာ ဒီလူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ မင္းတို႔ ပါးစပ္ပိတ္လို႔ ေျပာေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဘဘက စဥ္းစားတာက သူတို႔ဟာ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုက သင္တန္းေပးထားတဲ့ သူေတြလား။ တပ္ထဲက အဝတ္အစား လဲၿပီးေတာ့မွ လုပ္တာလား၊ ရဲထဲကပဲလား ဆိုတာကို စဥ္းစားေနမိတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေကာင္ရဲ႕ အမိန္႔ဟာ ကြပ္ကဲမႈ အေနအထားအရ လိုက္နာမႈ ရွိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေျပာတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္း ရပ္သြားတာေတြ၊ မသြားနဲ႔ဆို မသြားတာေတြ၊ ရပ္ဆို ရပ္တာေတြကို သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ဒါဟာ အဖြဲ႔အစည္းတခုအေနနဲ႔ လာလုပ္တာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့တယ္။ အဲဒီလို ေတြးရင္းနဲ႔ ကားသံေတြ ၾကားတယ္။
သူတို႔ လူေတြထဲက ေအာ္သံေတြ ၾကားတယ္။ ေရွ႕မွာ လူၾကီးေတြ လာတယ္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားေတြ ဝင္လာတယ္။ ဘဘတို႔ကို ေမးေနတဲ့ အေကာင္က ျပန္သြားတယ္။ ဟိုမွာပဲ စကားေတြဘာေတြ ေျပာေနေတာ့ ဘဘတို႔က ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဘဘတို႔အထဲက ဦးေပါခင္က အေျခအေနက ဘာမွ မထူးဘူး၊ လူၾကီးေတြ လာတယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလးေတာ့ အေျခအေန ေအးသြားတယ္။ က်ေနာ့္အနားကေန အေျခအေနေလး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး သြားၾကည့္တယ္။
သူၾကည့္ၿပီး ျပန္လာေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အခုလာတဲ့ အထဲမွာ ရဲအဖြဲ႔က လူၾကီးေတြလို႔ ထင္ရတယ္။
သူတို႔ကို ေမးစမ္းေနတယ္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ့ သူေတြကို ျပန္ၿပီး ပို႔ေပးဖို႔နဲ႔ ဒီမွာေရာက္တဲ့ လူေတြကိုလည္း လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာပို႔ဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုေျပာေနရင္းနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ျပန္သြားတယ္။ ဟိုက လူၾကီးတေယာက္က လိုက္လာၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ကို ဒီပဲယင္းကို ပို႔ေပးမယ္။ သူတို႔က လံုၿခံဳေရးကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ေနာ္တို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းၿပီဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္တယ္။ နည္းတနည္းေတာ့ ယံုၾကည္မႈေလးေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ က်က်နန စည္းေလးကမ္းေလးနဲ႔ ေျပာတာေလးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္တို႔ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
ဘဘတို႔လုပ္မယ္ ေျပာေတာ့ တပ္ၾကပ္ေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကားေမာင္းမယ္ဆိုၿပီး မီးထြန္းလိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးတဘက္ တခ်က္ေတြမွာ လူ ၅ဝ အုပ္၊ ၁ဝဝ အုပ္ေလးေတြက ဒုတ္ေတြနဲ႔ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပိတ္ၿပီးေတာ့ ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္လုပ္တဲ့ သေဘာေတာ့ ေပၚတာေပါ့ေလ၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္က ၅ဝ စီ - ၁ဝဝ စီ၊ လမ္းတဖက္တခ်က္မွာ ၂ ဖြဲ႔ေလာက္ ေတြ႔တယ္။
အဲဒါ လြန္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ မိန္းမၾကီး ၂ဝ ေလာက္ ရွိတယ္။ သူတို႔က ထမီတိုတိုနဲ႔။ အေပၚက မ်က္ႏွာေပၚမွာ တဘက္စေတြ ေပါင္းထားတဲ့ မိန္းမေတြက သူတို႔က ဘာေအာ္လဲဆိုေတာ့ ပုဆိန္႐ိုးေတြ ေခြးေတြ ေျပးၿပီ၊ ရႉးရႉးနဲ႔ ရယ္ၾကေမာၾက ဟားတိုက္ၾက လုပ္ၾကတယ္ဗ်ာ။ သေဘာကေတာ့ ေခၚလာတဲ့ လူေတြကို လုပ္ခိုင္းတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေအာက္တမ္းၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘဘ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီမိန္းမေတြက ေတာ္ေတာ္ေအာက္တမ္းက်တဲ့ မိန္းမေတြလို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။
အဲဒီလို႔နဲ႔ ဒီပဲယင္းကို ေရာက္တယ္။ ဘဘတို႔ကို မယက ႐ံုးမွာ ထားတယ္။ မယက ႐ံုးမွာ ထားရင္းနဲ႔ ခဏေလာက္ ေနေတာ့ ဒိုင္နာကားတစီး ဝင္လာတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးမွာ မီးတိုင္ေတြ ထြန္းထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝင္လာတဲ့ ဒိုင္နာကားက အေမွာင္ရိပ္ထဲကို ထိုးၿပီးရပ္လိုက္ေတာ့ ကားေပၚကလူေတြ ဆင္းလာၿပီးေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ကေန အသီးသီး ဝင္သြားၾကတယ္၊ အဲဒီ ပံုစံ။ ဘယ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က အကၤ်ၤီ လက္ျပတ္ဝတ္ထားတယ္။ ပုဆိုးတိုတုိ ဝတ္တယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ဘာမွေတာ့ ကိုင္ထားတာ မေတြ႔ရဘူး။
ကားေပၚမွာ ထားခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၂ ေယာက္ တတြဲ၊ ၃ ေယာက္ တတြဲ တြဲၿပီးေတာ့ ႐ုံးေနာက္ထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္။ သေဘာကေတာ့ဗ်ာ၊ ဒီေနရာက ည ေနရာယူခိုင္းၿပီးေတာ့၊ ဒီေနရာမွာ အသုတ္လိုက္ ေရာက္လာတဲ့ လူ၊ တာဝန္ခံတဲ့သူ ေရာက္လာတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို လုပ္မယ့္ကိုင္မယ့္ သူေတြကို အဲဒီေနရာတင္ ထားျပဳၿပီးေတာ့ လုပ္ခိုင္းတဲ့ သေဘာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာေပါ့၊ အဲဒီကေန ဘယ္ပို႔လိုက္လဲဆိုေတာ့ ဒီပဲယင္း ရဲစခန္းကို ပို႔လိုက္တယ္။ ရဲစခန္းမွာ ခဏ ထိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ့၊ တေယာက္က ရဲစခန္းမႉးနဲ႔ စကားေျပာၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။
ဘဘကိုက်ေတာ့ အမႈစစ္တဲ့ ႐ံုးခန္းေရွ႕နားက သံဇကာ ကာထားတဲ့ အခန္းမွာ ထားတယ္။ ဘဘနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား ၃ ေယာက္ကိုေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္တယ္။ သူတို႔ကို မလုပ္နဲ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္က အတူတူ လာခဲ့တာပါေျပာေတာ့ သူတို႔က မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို အျပင္မွာပဲ အိပ္ခိုင္းမွာပါ။ သူတို႔အတြက္ လံုၿခံဳေအာင္လို႔ပါဆိုၿပီးေတာ့ ဘဘလည္း ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ မနက္မိုးလင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကားတစီး ဝင္လာတယ္။ ဒိုင္နာကား ဖင္ထိုးၿပီးေတာ့ ဝင္လာေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့ မႏၲေလးက ကိုလွဦး၊ ေနာက္တေယာက္ကက်ေနာ့္ကားေမာင္းတဲ့ကိုေအာင္စိုးဗ်ာ။ကိုေအာင္စိုးကဘယ္သူ႔ကို တြဲခ်လာလဲဆိုေတာ့ ကိုတိုးလြင္။ကိုတိုးလြင္ရဲ႕တကိုယ္လံုးမွာလည္းေသြးေတြရဲေနတယ္။ေခါင္းမွာလည္း ေသြးေတြ စီးၿပီးေတာ့ ရဲရဲနီေနတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးယူတဲ့ ကိုတိုးလြင္က အမ်ားဆံုး အ႐ိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္။ ေဆးဝါး ကုသခြင့္လည္း မေပးပါဘူး။ အက်ဥ္းစခန္းထဲ ထည့္တယ္ေပါ့။ မနက္ပိုင္းက်ေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးေတြကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္္တဲ့အေၾကာင္း မီရာသတင္းေတြနဲ႔ ျပတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔က ဘဘတို႔ ျမင္ေအာင္ ျပတာေပါ့ကြာ။ ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးေတြကို ပိတ္လိုက္ရပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳေရး အေၾကာင္းျပၿပီး ပိတ္တာေပါ့။ ေန႔ခင္းမွာ ဘဘက အိုက္လို႔ ေရခ်ဳိးခ်င္တာေပါ့။ မိသားစုေတြေနတဲ့ ဘားတိုက္ေတြေနာက္က လက္လႈပ္တြင္းမွာသြားခ်ဳိးရတာေပါ့။သြားခ်ဳိးေတာ့ဘာၾကားလဲဆိုေတာ့အိမ္ေထာင္လိုင္းမွာေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာတဲ့ဟာေတြ ၾကားတယ္။
ဘယ္လိုၾကားလိုက္လဲဆိုေတာ့ ငါမွာလည္းကြာ ႐ိုက္ရမယ့္ဟာက အမ်ဳိးသမီးေတြက ငါတို႔ ႐ိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ေအာ္လိုက္တာကြာ၊ အကိုၾကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုၿပီး ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက၊ ငိုၾကရယ္ၾကနဲ႔ကြာ။ ငါ့မွာက ႐ိုက္ရေတာ့မလို၊ ရယ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က စပ္စပ္ကေလး လုပ္လႊတ္လိုက္ေတာ့ ေအာ္လိုက္ၾကတာမ်ားကြာ ဆိုၿပီး၊ ၿပီးေတာ့မွ ရယ္ေမာသံေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ဟားဟား ဟီးဟီးေပါ့ဗ်ာ။
ေအာ္လက္စတက္ေတာ့ညကလုပ္တဲ့အသိုင္းအဝိုင္းကလူေတြကဒီကေကာင္ေတြပဲ ထင္တယ္။ ဒီလိုေတာ့ မွန္းလို႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို သေဘာေတြလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္လည္း အဲဒီကေန ျပန္လာၿပီးေတာ့ FIRဖြင့္ၿပီးေတာ့တိုင္ခ်က္ေတြဘာေတြေပးခဲ့ေသးတယ္ဗ်ာ၊အဲဒီညအိပ္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာက်ေနာ္တို႔ အားလံုးကို ခြဲၿပီးေတာ့ ပို႔တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဘယ္ခြဲပို႔လဲဆိုတာကေတာ့ မသိရဘူး ေခၚသြားတာပဲ။ က်ေနာ္က သူတို႔နဲ႔ အတူတူလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ပစၥည္းေလးယူၿပီး ထြက္ေတာ့ က်ေနာ္ မလိုက္ရဘူး။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္း မလုိက္ရဘူး။
ဘဘတို႔ကိုတေနရာပို႔မယ္ဆိုၿပီး၁ရက္ေန႔၃နာရီမွာပို႔လိုက္တယ္။ပို႔လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္ကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။
ဘဘတို႔ေရာက္ေတာ့ပထမဦးဆံုးေတြ႔ရတာကဆရာဝန္ေပါ့။ ဆရာဝန္က လာၿပီး ဘာေရာဂါေတြ ရွိသလဲေပါ့ဗ်ာ၊ေမးတာေပါ့။ဘဘကေရာဂါရွိသမွ်ကိုေျပာျပတယ္။ေျခေထာက္မွာလည္း ေသြးေၾကာထံုးေရာဂါရွိတယ္။ေသြးတိုးနည္းနည္းရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဂါတ္လည္း ရွိတယ္၊ ဆီးခ်ဳိလည္း နည္းနည္း ရွိတယ္။ သူတို႔လည္း မွတ္တမ္းတင္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္က ကေလးၿမိဳ႕က လာတာဗ်ာ။ ကေလးၿမိဳ႕က ေဆး႐ုံက ကေလးေထာင္ကို တေယာက္လႊဲထားေပးတယ္။ အဲဒီဆရာဝန္က ေဆးေတြဘာေတြ စစ္ေဆးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရွိစဥ္ကာလအတြင္းမွာ လာၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးတာေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူၾကီးေတြက မွာလိုက္ပါတယ္။ ဘဘတို႔ အားလံုးအတြက္ လိုခ်င္တာရွိရင္၊ စားခ်င္တာရွိရင္ မွာပါ၊ သူတို႔ အကုန္လုပ္ေပးပါမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္။ သူတို႔ဆီက ၾကက္သြန္တို႔၊ ၾကာဇံတို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လာေပးတယ္။ ဘဘအေနနဲ႔ ေတာင္းတာျပဳတာ မလုပ္ဘူး။
ေန႔ၾကီးရက္ၾကီး အခါၾကီးေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔သားေလးေတြနဲ႔လာၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးတဲ့ ကေလးေတြ စားဖို႔ကေတာ့ စမူဆာေလး ဘာေလးညာေလး ၃ဝဝ ဖိုး၊ ၄ဝဝ ဖိုးေလာက္ကေတာ့ မွာဖူးတယ္။
အဲဒါကိုတာ့ ဘဘက ပိုက္ဆံေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူတို႔က ပိုက္ဆံမယူဘူး။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘဘက ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဥပမာ-ထမင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးျဖစ္ဖို႔၊ ေရပုလင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရသန္႔ဘူးေလး ဘာေလးေတြအတြက္ ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ပိုက္ဆံေပးတာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တခုမွ မယူပါဘူး။ လိုခ်င္တာရွိရင္ မွာပါ၊ သူတို႔လူၾကီးက မွာတယ္ျပဳတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
တပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပို႔လိုက္တဲ့ အားရွိမယ့္ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဘူးေတြခြက္ေတြ ရဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္ေလာက္ ရဖူးတယ္။ ေနာက္မွ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့ အခါက်မွ ျခင္ေထာင္ေလးဘာေလး ေပးတယ္။ ေအာက္ခင္းဖို႔ျပဳဖို႔ ေပးတယ္။ က်ေနာ္က ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေတာင္းတာကေတာ့ ကုတင္ အျမင့္ေလး ေတာင္းတယ္။ ဒါေတာ့ မေပးပါဘူး။ က်ေနာ္က အခင္းနဲ႔ အိပ္ရတယ္။
အဲဒီလိုေနရင္းနဲ႔ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ က်ေတာ့ မနက္မနက္တိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေတာ့၊ အသံမၾကားရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘဘေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ ေရႊ႔သြားၿပီလို႔ ေျပာတယ္၊ ဘဘ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္မ်ား ပို႔လိုက္သလဲဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ပူတာေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာဝန္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတု႔ိကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ကားနဲ႔ လာေခၚတာေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ကို ေရႊဘိုေထာင္တို႔၊ မႏၲေလးေထာင္တို႔ ပို႔လိုက္တယ္ ထင္တာေပါ့။ ေနာက္မွာပဲ သိလိုက္ရတယ္၊ လႊတ္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဘဘကို ေဖာ္ေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ရက္ေန႔ ညတည္းက ပလပ္စတစ္အိပ္ေတြ လာေပးတယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ အဘကို တေနရာ ပို႔ဖို႔ရွိတယ္။ ဘဘကလည္း ဘယ္ကို ပို႔မလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ဘဘစိတ္ထင္အင္းစိန္ကိုမ်ား ပို႔မလား၊ဘဘစိတ္ထင္ေနမိတယ္။ ေလယ်ာဥ္ပ်ံက မႏၲေလးကေန ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ မဂၤလာဒံုက လူေတြလာၾကိဳၿပီး၊က်ေနာ့္ကို ၁ဝ(က)နဲ႔အိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ၆ ႏွစ္ေပါ့။ လြတ္လာတာ မၾကာေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။
သင္ပုန္းေခ်ေရး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကမ္းလွမ္း
ဘဘ အျပင္ေရာက္တဲ့အခါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကားတာက အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္သြားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ခ်ဳပ္ခ်ထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ အဲဒီတုန္း မစၥတာ အစၥေမးလ္လာတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ကိုက္ေနတယ္။ လူၾကီးေတြက ေတြ႔ဖို႔ ေခၚတယ္ေျပာေတာ့ ဘဘတို႔ လိုက္သြားတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံကလည္း ေခၚမယ္ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဗိုလ္မႉးၾကီးသန္းထြန္းတို႔၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး ကိုတင္လႈိင္တို႔၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းတို႔ လာေတြ႔တယ္။
အဓိပၸာယ္ကေတာ့ လာေတြ႔တဲ့အခါမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘက္က ဒီပဲယင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥအားလံုးကို သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာဘူး။ သင္ပုန္းေခ်တဲ့ သေဘာကို ေျပာလိုက္တယ္။ တဖက္က ဘာလုပ္ေပးဖို႔ လိုလားလဲ ဆိုေတာ့ကာ၊ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံတက္ဖို႔ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကို လႊတ္ေပးဖို႔၊ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ ႐ုံးေတြကို ဖြင့္ေပးၿပီးေတာ့ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ စည္း႐ံုးေရး ကိစၥေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ လုပ္ႏိုင္ရန္ ခြင့္ျပဳဖို႔၊ ေနာက္တခုက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ကို မိမိအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးဖို႔၊ ေနာက္တခုကေတာ့ အခုလက္ရွိ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီလာခံ မေခၚခင္မွာျဖစ္ေစ၊ ေခၚၿပီးျဖစ္ေစ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးဖို႔၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ဆိုတဲ့ ဟာေတြကို ဘဘတို႔က ေျပာတယ္။ ခုနက လာေျပာတဲ့ သူေတြက ျပန္သြားတယ္။
ဟိုဘက္က လာျပန္ေျပာတယ္။ အမတို႔ဘက္က ဒီပဲယင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး၊ သင္ပုန္းေခ်မယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ဟုိဘက္က သူတို႔လူၾကီးက အရမ္းဝမ္းသာတယ္လို႔ ေျပာတယ္ အမေရဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။ အမတို႔ဘက္က စီစဥ္စရာရွိတာ ဆက္ၿပီး စီစဥ္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဘဘတို႔ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ရွင္းျပတယ္။ ဘဘတို႔ဘက္က ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံကို တက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေတာ့ တက္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အုပ္စုႏွစ္ခု ခြဲလိုက္တယ္။ ညီလာခံမွာ ဥကၠ႒ကိုယ္တုိင္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီးေတာ့ တက္မယ္။
အရင္တုန္းက တက္ခဲ့တဲ့ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ျပန္လာ၊ လူလတ္ပိုင္းက လူေတြ ျပန္တက္၊ ဥပေဒဆြဲတာေတြကို နားေထာင္္၊ ေရးစရာ ရွိတာေတြကို ေရးသားမွတ္သားလာ၊ ညီလာခံ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္က ႐ံုးခ်ိန္ဆိုရင္ ႐ံုးမွာ ေတြ႔မယ္။ ႐ုံးခ်ိန္မဟုတ္လို႔ရွိရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္မွာ ေတြ႔မယ္။
တေန႔လံုး လုပ္ခဲ့တဲ့ ညီလာခံ ကိစၥေတြကို ေျပာၾကမယ္ ဆိုၾကမယ္။ ဒီဟာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နားေထာင္၊ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာေတြ ဆက္လုပ္မလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြး၊ ဆံုးျဖတ္၊ အတည္ျပဳၿပီးလို႔ရွိရင္ အဲဒီညီလာခံတက္တဲ့ လူေတြက ေျပာဖို႔ဆိုဖို႔ အစီအစဥ္ေတြလုပ္၊ ဘာညာေပါ့ေလ။ ေနာက္ ဒီမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေနခဲ့မယ့္ ဘဘတို႔တေတြက က်န္ခဲ့မယ္။ လြတ္လာတဲ့ အထဲက ဦးဝင္းတင္၊ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းတို႔၊ ေဒၚေမဝင္းျမင့္တို႔ စသျဖင့္ လြတ္လာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြထဲက ညီလာခံ တက္ခိုင္းသင့္သူေတြကို တက္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔က အတူတကြ ေျပာတဲ့ဆိုတဲ့ ဟာေတြကို နားေထာင္ၿပီးရင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ ေရးၾကျခစ္ၾကဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ လြတ္တဲ့အထဲမွာ ကိုေက်ာ္စန္းတို႔၊ ဗိုလ္ဝင္းထိန္တို႔ စသည္အားျဖင့္ နာမည္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိး အဖြဲ႔ ၂ ဖြဲ႔ ခြဲလိုက္တယ္။ ညီလာခံတက္မယ့္ အထဲမွာ ဦးေအာင္ေရႊ ေခါင္းေဆာင္မယ့္ အဖြဲ႔နဲ႔ ေနာက္မွာ က်န္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လုပ္မယ့္ အဖြဲ႔၊ ၂ ဖြဲ႔ လုပ္မယ္လို႔ စီမံထားတယ္။
ညီလာခံ ဖြင့္ဖို႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္အလို ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚလို႔သြားတယ္။ သူတို႔ဘက္က လာသြားတယ္။ အမေရ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္တာကေတာ့ အစီအစဥ္ကေတာ့ အဲဒီအတိုင္း မျဖစ္ဘူး။ အမတို႔ တက္မယ္ဆိုရင္ ဒီအတိုင္းပဲ တက္ပါဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ သေဘာကေတာ့ ပထမဆံုး စီမံတဲ့ ကိစၥကေတာ့ သူတို႔ လူၾကီးတေယာက္ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီလို ခြင့္မျပဳဘူး၊ သေဘာမတူဘူးဆိုတာက တျခားလူၾကီးတေယာက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ဘဘတို႔က ေအာက္ေမ့တာေပါ့ေနာ္။
အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္ေျပာတာကေတာ့ က်မတို႔က ဒီပဲယင္းကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အားလံုးကို သင္ပုန္းေခ်ထားတယ္။ ေျပာလည္း မေျပာဘူး၊ ဆိုလည္း မဆိုဘူး။ က်မတို႔ဘက္က ခံထားရတဲ့ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ၊ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ၊ အသက္မေသခဲ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕ နစ္ဆံုးရႈံးမႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ဘက္သားေတြကို ေျပလည္ေအာင္ ေျပာရမယ့္ ကိစၥ၊ က်မ အႏၲရာယ္ကို စြန္႔ၿပီးေတာ့ ေျပာရမွာပါ ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
ညီလာခံကို တက္ဖို႔၊ မတက္ရင္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥအဝဝဟာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ သေဘာလည္း ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ မတက္ဘူး။ ဒီေန႔
အတိုင္္းအတာက သိတဲ့အတိုင္းပဲ မွတ္ပံုလည္း မတင္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း မဝင္ဘူး။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ဟာ အဲဒီ အခ်ိန္တိုင္း ထိခိုက္ခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး မိမိတို႔အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရပ္တည္ၿပီး ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုိအပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ကိစၥေတြကို ဆက္လက္ေအာင္ျမင္သည္အထိ ၾကိဳးစားသြားမယ္ဆိုတာကို သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားတယ္။
ဘဘတို႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ကိစၥ အဝဝကိုလည္း ျပည္သူလူထုတရပ္လံုး တိုင္းရင္းသား အားလံုး၊ အဲဒီထဲမွာ တပ္မေတာ္သားေတြ အပါအဝင္ ျပည္သူသားလွ်င္ အမိ၊ ျပည္သူသာလွ်င္ အဖ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တပ္မေတာ္သားေတြကလည္း ျပည္သူျပည္သားက ေမြးဖြားတဲ့ သားသမီးျဖစ္တဲ့ အားေလ်ာ္စြာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ၿငိ္မ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ဟာလည္း ေအာင္ျမင္သည္အထိ ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လာတဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ အဲဒီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရွင္သန္ေနတာမို႔လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္ေတြ အေပၚမွာ ျပည္သူျပည္သားမ်ား အားလံုး၊ တိုင္းရင္းသားေတြ အားလံုး၊ တပ္မေတာ္သားေတြ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းၿပီးေတာ့ စာနာေထာက္ထားၿပီးေတာ့ နားလည္မႈရွိၿပီး ဝိုင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ေျပာခ်င္ေတာ့တယ္။
ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈ
ဒီလို တိုက္တာခိုက္တာေတြေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္သူလုပ္လုပ္ ဘဘအေနနဲ႔ကေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါက အေျဖမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ အေျဖက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ယံုၾကည္မႈ ရဖို႔ရာအတြက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ပဲဗ်ာ။ အဲဒီဟာပဲ။ သူတို႔ လံုပမ္းေနတာက ပါတီေထာင္ကတည္းက အဆင့္လိုက္ အဆင့္လိုက္ မျပတ္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ အေျဖရွာဖို႔အတြက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါတင္ မကေသးဘူး။
၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ျပည္နယ္တိုင္းမွာရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားမ်ား စုေဝးၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္သေဘာနဲ႔ သူတို႔အစိုးရ ရပ္တည္ေနတဲ့ ဒီဖက္တို (တရားမဝင္)အစိုးရကေန၊ တရားဝင္ အစိုးရျဖစ္ေအာင္ လႊတ္ေတာ္ကေန သေဘာတူ ခြင့္ျပဳၿပီးေတာ့ တရားဝင္ အစိုးရအျဖစ္ ေၾကညာေပးဖို႔ ဒီလို လုပ္ခဲ့တာပဲ။ သူတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ က်ေနာ္တို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳဖို႔၊ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ပဲ။ ဒါပဲ က်ေနာ္တို႔က ေျပာေနတာပဲ။ အသိအမွတ္ျပဳ ဂုဏ္ျပဳလိုက္တယ္ဆိုရင္ သမိုင္းမွာ အစဥ္အလာေကာင္းေတြ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ၉ဝ ခုႏွစ္ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ထပ္မံၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲသစ္ လုပ္မယ္၊ ရလဒ္သစ္ လုပ္မယ္ ဆိုတာကေတာ့ သမိုင္းမွာ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ အင္မတန္ သမိုင္းမွာ အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ ဟာၾကီးဗ်ာ။
အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ ဟာၾကီး ျဖစ္တာကို ေနာင္လာေနာက္သားတြ အတြက္ မေကာင္းေသာ ပညာေပးမႈ၊ မေကာင္းေသာ သင္ခန္းစာလို႔ က်ေနာ္တို႔က ယူဆထားတဲ့အတြက္ မလုပ္ေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ေနာင္မွာလည္း လုပ္စရာရွိတဲ့ လုပ္ငန္း အဝဝကို ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သူကပဲ လုပ္လုပ္၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ ေဆာင္ရြက္သြားတာကိုပဲ အားေပးခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာသလို ဒီပဲယင္းဟာမ်ဳိး အၾကမ္းဖက္မႈေတြက ဒီမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ ရွိၿပီဗ်ာ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပန္အလွန္ စကားစစ္ထိုးမႈေတြက ေတာ္ေလာက္ၿပီဗ်ာ၊
ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေတြက ခြ်တ္ခ်ဳံက်ေနၿပီ။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကယ္တင္ရမယ့္ ကိစၥမွာ ဟိုဘက္က အၾကီးအကဲျဖစ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္နဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြနဲ႔၊ ျပည္သူလူထုက ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ အေထာက္အခံ အမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ စာပြဲဝိုင္းမွာထိုင္ၿပီး ေလွ်ာ့ႏိုင္သေလာက္ေတြ ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့၊ အေပးအယူေတြ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဘဘကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ျမင္တယ္။
သူတို႔မွာ လက္နက္ေတြ ရွိလို႔၊ ေငြေတြ ရွိလို႔၊ ပါးစပ္မွာ အာဏာေတြ ရွိလို႔ လုပ္တဲ့ဟာေတြကလည္း အမွန္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ အၾကမ္းဖက္မႈ လုပ္လို႔ ျပန္ၿပီး တုံ႔ျပန္တယ္ဆိုတာလည္း အေျဖမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဘူးဗ်ာ။ ၿပီးႏိုင္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အဘက္ဘက္က က်ရႈံးႏံုနဲ႔ေနတဲ့ဟာကို ျပန္ၿပီး မတ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ဟာကေတာ့ တာဝန္ရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားအေနနဲ႔ ၾကားလူမပါဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ၿပီးေတာ့ အေပးအယူ လုပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာ့တန္တာေတြ ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘဘအေနနဲ႔ အသက္အရြယ္ ၾကီးလာၿပီဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ၿပီးေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္သြားတာကို ျမင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ဒါပဲ။
