မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္နားလည္မိျခင္း

ေရႊအိမ္စည္

ေသာၾကာေန႔၊ဇြန္လ၁၁ရက္၂၀၁၀ခုႏွစ္၁၆နာရီ၅၁မိနစ္ .

“မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ေျပာပါ

ဒါ အလွဆံုးစကားထက္

ပိုၿပီးလွေနမယ္

ဒီမ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ နားလည္ ….”

(ထူးအိမ္သင္၏ ‘စကာလံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္’ ေတးစီးရီးမွ သီခ်င္း)

                                                          (က)

တပါးသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္က်ေနာ့္တြင္လည္းမ်က္ဝန္းတစံုရွိ၏။မ်က္ဝန္းကနက္နက္ေမွာင္ေမွာင္၊သူငယ္အိမ္ က်ဥ္းျခင္း၊က်ယ္ျခင္း၊ေစြျခင္း၊ေစာင္းျခင္း၊မရွိသည့္အတြက္က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းတစံုကသာမန္အားျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားဟု ဆိုရမည္။

က်ေနာ့္ မ်က္ဝန္းတစံုျဖင့္ တပါးသူတုိ႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားအား ၾကည့္မိ၏။ ဤတြင္ က်ေနာ္သည္ တပါးသူတုိ႔၏ မ်က္လံုးမ်ားအား က်ေနာ့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ျမင္ရ၏၊ ေတြ႔ရ၏။

က်ေနာ္ပထမဦးစြာၾကည့္မိ၍ ျမင္ေတြ႔ရသည့္မ်က္ဝန္းတစံုကက်ေနာ့္မိခင္၏မ်က္လုံးမ်ားျဖစ္မည္။မိခင္၏ ရင္ခြင္အတြင္းႏုိ႔ခ်ဳိစို႔ေသာက္ရင္းက်ေနာ္သည္မိခင္၏မ်က္ဝန္းတစံုအားေငးေမာ၍မမွိတ္မသုန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနမိခဲ့မည္။မိခင္သည္လည္းသားငယ္အားရင္ခြင္တြင္ေထြးေပြ႔၍ႏို႔ခ်ဳိတုိက္ေကၽြးရင္း သားငယ္အားငုံ႔၍ တ႐ႈိက္မက္မက္ ၾကည့္ေနမည္ပင္။

မိခင္၏မ်က္ဝန္းကက်ေနာ့္မ်က္ဝန္းကဲ့သို႔ပင္နက္နက္ေမွာင္ေမွာင္၊ၾကည္လင္ရႊန္းလဲ့သည့္မိခင္၏ မ်က္ဝန္းတစံုအတြင္း၌ေႏြးေထြးမႈအၾကင္နာတရားႏွင့္အနႏၲေမတၱာတို႔အားက်ေနာ္ျမင္ရ၏။က်ေနာ္ ျမင္ေနရသည့္မိခင္၏မ်က္ဝန္းတစံုကက်ေနာ့္အတြက္မူတုႏႈိင္း၍မရႏုိင္သည့္မ်က္ဝန္း၊ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးေသာ မ်က္လံုးမ်ားဟု ဆိုရမည့္ အေမ့မ်က္ဝန္း။

                                                        (ခ)

က်ေနာ္စတုတၳတန္းႏွစ္တြင္မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုအားထပ္မံ၍ေတြ႔ရွိမိ၏။က်ေနာ္ပညာသင္ၾကားေနခဲ့သည့္ အေျခခံပညာမူလတန္းေက်ာင္း၏ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးႏွင့္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးတုိ႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္၏။

ဦးေရႊေသာင္းကဤမူလတန္းေက်ာင္းေလးတြင္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သူငယ္တန္းေလး၊သူငယ္တန္းၾကီးမွစတုတၳတန္းေရာက္သည္အထိ ဆရာၾကီးဦးေရႊေသာင္းသည္ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး။ က်ေနာ့္အကိုမ်ား၊ အမမ်ား လက္ထပ္တြင္လည္း ဆရာၾကီးသည္ပင္ ဤေက်ာင္းေလးတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးပင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ အေနအထုိင္ ႐ိုးကုတ္၍ အလုပ္တာဝန္အား ေလးစားၿပီး စည္းစနစ္တြင္ တိက်သည့္ ဆရာၾကီးကို၊ တပည့္သစ္မ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္၍ တပည့္ေဟာင္းမ်ားက ႐ိုေသၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေလးစားျခင္းခံရသည့္ အနႏၲဂုိဏ္းဝင္ ဆရာတဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရ၏။

ပထမအစမ္းစာေမးပြဲမ်ားေျဖဆိုရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္ကာလအတြင္းမွာပင္ဆရာၾကီး၏ ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔က်သည္ဟူသည့္သတင္းအား႐ုတ္ခ်ည္းၾကားရ၏။ဆရာၾကီးေျပာင္းေရႊ႔ရမည့္ေဒသက ‘အမဲေရာင္နယ္ေျမ’ဟုသတ္မွတ္ထားေသာၿမိဳ႕ေလး၏အေရွ႕ေတာင္ဘက္တြင္ရွိသည့္ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားေပၚက ေတာင္ေပၚ ကရင္ရြာငယ္ေလးတရြာဆီသို႔။

ေျပာင္းေရ႔ႊ႔မည့္ဆရာဦးေရႊေသာင္း၏ႏႈတ္ဆက္ပြဲအားက်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းေလးတြင္ျပဳလုပ္ၾက၏။ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားအားလံုးကဆရာၾကီးအားလက္အုပ္ခ်ီ၍ရွိခိုးၾက၏။ဆရာဦးေရႊေသာင္းက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားအားဆံုးမစကားဆုိ၏၊ၾသဝါဒစကားေျပာ၏။ဆရာၾကီး၏အသံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေအးေအး။က်ေနာ္လက္အုပ္ခ်ီထားရင္းမွဆရာၾကီး၏မ်က္ဝန္းတစံုအား ၾကည့္မိ၏။ဆရာၾကီး၏မ်က္ဝန္းကရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့၊ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ၾကည္လင္ရႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းအတြင္းရီေဝမႈကစြတ္၍ေန၏။ႏႈတ္မွဖြင့္ဟမိန္႔ဆိုျခင္းမရွိသည့္စကားမ်ားအားဆရာၾကီး၏ မ်က္ဝန္းအတြင္း၌က်ေနာ္ျမင္မိ၏။ၿပီးလွ်င္က်ေနာ္ျမင္ေနမိသည့္ဆရာၾကီး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက က်ေနာ့္မိခင္၏ မ်က္ဝန္းအစံုကဲ့သို႔ပင္။

                                                             (ခး ၁)

ဆရာဦးေရႊေသာင္းေျပာင္းေရႊ႔သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္က်ေနာ္တို႔၏မူလတန္းေက်ာင္းေလးသို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး တဦးေရာက္လာ၏၊ ဆရာမ ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအသစ္ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔ကက်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး၏ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ပါတီယူနစ္အတြင္းေရးမႉး၏ဇနီးျဖစ္သည္။ၿပီးလွ်င္ဆရာမေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔၏ဖခင္သည္လည္း တေခတ္တခါကက်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး၏ပ်ဴေစာထီးတပ္မ်ား၏တပ္မင္းဗိုလ္မႉးေဖၫႊန္႔ျဖစ္သည္။ ပ်ဴေစာထီးတို႔၏ လက္ေဇာင္းထက္မႈေၾကာင့္ ဗိုလ္မႉးေဖညႊန္႔ ဟူသည့္ အမည္က ခန္႔ျငားခဲ့၏။

‘ဒီေနရာေပါ့ ေသနတ္ထိၿပီး ဗိုလ္ေဖၫႊန္႔ က်သြားတာ’ ဟူ၍ ဗိုလ္မႉးေဖၫႊန္႔၏ ‘ဗ်ဴးပက္’အား သိမီလိုက္သည့္ သူမ်ားထံမွသက္ၾကီးစကားၾကားနာရ၏။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအသစ္ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔က ေက်ာင္းသို႔လာရာ၌ခင္ပြန္းသည္၏အေဆာင္အေယာင္အာဏာစက္၊ဖခင္ျဖစ္သူ၏ရာဇမာန္တို႔အား ပခံုးထက္၌ ၿခံဳ၍ လာတတ္၏။

က်ေနာ္တို႔ကေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ေက်ာင္းေရွ႕ရွိကြက္လပ္ငယ္ေလး၌ေဘာလံုးကစားၾက၏။ ကစားကြင္းကက်ဥ္း၏။တဖက္အနားသတ္ကေက်ာင္း၏အေရွ႕စာမ်က္ႏွာ၊ဤက်ဥ္းၾကပ္ေသာ ကစားကြင္းေလးမွာပင္က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၌‘W’ေဘာလံုးငယ္ေလးႏွင့္ဂိုးက်ဥ္းကန္ၾက၏။ ေဘာလံုးကတခါတရံေက်ာင္းနံရံကိုလည္းထိ၏၊တခါတရံတြင္လည္းေက်ာင္း၏ေခါင္မိုးထက္သို႔ ေရာက္၏။ ဤသို႔ကစားခဲ့ၾကသည္မွာလည္းၾကာၿပီ။‘W’ေဘာလံုးငယ္ထိမွန္မႈေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔၏ ေက်ာင္းငယ္ေလးသည္လည္းမည္သည့္ပ်က္စီးမႈမွ်မရွိခဲ့။ဤအတြက္ေၾကာင့္ပင္ဤကြင္းေလး၌ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေဘာလံုးကန္ၿမဲ။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔သည္က်ေနာ္တုိ႔ေဘာလံုးကစားေနရာသို႔ေရာက္လာၿပီး၊ ေဘာလံုးကစားေနသည္အားရပ္ခိုင္း၏၊ၿပီးလွ်င္က်ေနာ္တို႔အားလံုးအားရပ္ကြက္ေကာင္စီ႐ံုးသို႔ေခၚသြားၿပီး၊ အေရးယူေပးပါရန္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ ဥကၠဠ အား တုိင္ၾကား၏။

ရပ္ကြက္ေကာင္စီဥကၠ႒က‘ဆရာမၾကီးရယ္၊ဆရာမၾကီးရဲ႕တပည့္ေတြပဲဆရာမၾကီးပဲ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ဆံုးမလိုက္လည္းရပါတယ္’ဟုအမႈ၏အတိမ္အနက္အားခ်င့္တြက္၍ေဖ်ာင္းဖ်ရွာ၏၊မရ။က်ေနာ္တို႔၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက မရ။

“ေက်ာင္းခ်ိန္မွာသာ သူတုိ႔ဟာ က်မရဲ႕ တပည့္၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ က်မ တပည့္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ရပ္ကြက္နဲ႔သာ ဆုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက အေရးယူေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ဖ်က္ဆီးဖို႔ ၾကံရြယ္တာျဖစ္တယ္”

က်ေနာ္တို႔၏မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးသည္မူလတန္းေက်ာင္းသားက်ေနာ္တို႔အား စြဲခ်က္မ်ားတင္ေန၏၊အသံကမာ၏၊အသံကစြာ၏။ပ်ဴေစာထီးဗိုလ္၏သမီး၊ယူနစ္ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႉး၏ ဇနီးဟူသည့္ေသြးတို႔ကဆရာမၾကီး၏ခႏၶာအတြင္းဆူပြက္ေနသည့္ဟန္ေၾကာင့္ဆရာမၾကီးသည္ နတ္ဝင္သည္တဦးကဲ့သို႔။

က်ေနာ္ကနတ္ဝင္သည္တဦးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည့္ဆရာမေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔၏မ်က္ဝန္းတစံုအားၾကည့္မိ၏။ မီးက်ည္ခဲအလား။ေဒါသ၊မာန္မာန၊အတၱတုိ႔ကဆရာမၾကီး၏မ်က္ဝန္းအစံု၌ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္း လွည့္သကဲ့သို႔ တလွည့္စီ၊ လွည့္ေျပာင္းလ်က္။

                                                                    (ဂ)

၁၉၉၈ခုႏွစ္၊ပြင့္လင္းရာသီ၏တေန႔။

ေရးၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ‘လိပ္ပုတ္’ရြာေလးသို႔က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းေရာက္ေန၏။စစ္ေၾကာင္းက ဗုိလ္မႉးေစာဂ်ဳိးဇက္၏KNLAတပ္ရင္း၁၆၊ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္ဖဲြ႔၊ လူေဘာင္သစ္ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီႏွင့္အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)တုိ႔ စုဖဲြ႔ထားသည့္ႏုိင္ငံေရး၊စစ္ေရး၊စည္း႐ံုးေရးစစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။အင္အားက၂ဝဝခန္႔ရွိမည္။၆ဝ မီလီမီတာႏွင့္၈၂မီလီမီတာလက္နက္ၾကီးမ်ားလည္းပါ၏။ရည္ရြယ္ခ်က္ကလိပ္ပုတ္ရြာေလးတြင္ လူထုစည္းေဝးပြဲ ျပဳလုပ္မည္။ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအား ရွင္းျပမည္။ စစ္အုပ္စုႏွင့္ မပူးေပါင္း၊ မေဆာင္ရြက္ေရး (NonCo-operation)လႈပ္ရွားမႈအားလူထုအေနႏွင့္ေဆာင္ရြက္ရန္ေဟာေျပာမည္။ ၿပီးလွ်င္ႏိုင္ငံေရးအံတုမႈတုိက္ပြဲနည္းနာမ်ားအားလူထုအားေဆြးေႏြးမည္။တဖက္တြင္က စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ ပါလာသည့္‘နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္ေဆးအဖြဲ႔’(MobilMedicalBackPackTeam)ကလိပ္ပုတ္ရြာ၏ စာသင္ေက်ာင္းငယ္အတြင္း ယာယီေဆးခန္းဖြင့္၍ လူထုက်န္းမာေရးအား ျပဳစုကုသေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္။

လိပ္ပုတ္ရြာ၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ ၄ မုိင္မွ် အကြာတြင္က ‘ေက်ာင္းရြာ’ရွိ၏။ ေက်ာင္းရြာတြင္ ရန္သူ၏ လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းႏွင့္ စခန္းထုိင္တပ္ခြဲ တခြဲရွိ၏။

ေက်ာင္းရြာႏွင့္ေရးကေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပါက္သည္ျဖစ္၍ေရးရွိတပ္ရင္းသည္ေက်ာင္းရြာသို႔ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်စစ္ကူအင္အားျဖည့္လာႏိုင္၏။က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔လိပ္ပုတ္သို႔ဝင္ျခင္းကစစ္ေရး၊ ရည္မွန္းခ်က္မပါ။သို႔ေသာ္ရန္သူႏွင့္နီးကပ္လြန္းသည့္ေဒသျဖစ္၍တပ္အင္အားႏွင့္တုိးဝင္လာၾကရ၏။ လူထုေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ လူထုအားက်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏုိင္ရန္ကင္းတို၊ ကင္းရွည္ အထပ္ထပ္ကာရံ၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရျခင္း ျဖစ္၏။

က်ေနာ္တို႔ လိပ္ပုတ္တြင္ ေရာက္ေနသည့္သတင္းအား ေက်ာင္းရြာမွလည္း ရမည္၊ ‘ေရး’ မွလည္း သိမည္ပင္ ေရးမွ စစ္ကူအခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းရြာသို႔ ေရာက္လာ၏။

လိပ္ပုတ္ရြာ၏ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအတြင္းလူထုစည္းေဝးပြဲအားျပဳလုပ္၏။နဝတ၏ပညာေရး ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားလည္းတက္ေရာက္ၾက၏။ေဆြးေႏြးပြဲကအားရေက်နပ္စြာႏွင့္ပင္ ၿပီးဆံုးခဲ့၏။ေက်ာင္းရြာရွိစစ္ေၾကာင္းကေရးမွစစ္ကူလာသည့္တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ပူးေပါင္းၿပီးေက်ာင္းရြာမွထြက္ရန္ ျပင္ေနသည့္သတင္းအားက်ေနာ္တို႔ ရ၏။ရန္သူ၏ ဦးတည္ရာကက်ေနာ္တုိ႔ရွိရာလိပ္ပုတ္ရြာသို႔။

စစ္ေၾကာင္းမႉးကလိပ္ပုတ္မွျပန္လည္ဆုတ္ခြာရန္အမိန္႔ေပး၏။က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေပးေနသည့္ ‘နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္ေဆးအဖြဲ႔’(MobilMedicalBackPackTeam)ကိုလည္းကုသမႈ႔မ်ားအား လက္စသတ္၍ သိမ္းဆည္းရန္ညႊန္ၾကား၏။ဤတြင္လိပ္ပုတ္ရြာစာသင္ေက်ာင္းအတြင္းက်န္းမာေရး ကုသမႈေပးေနသည့္(MobilMedicalBackPackTeam)မွအေရးၾကီးလူနာတဦးအားကုသမႈ ေပးေနရသည္ျဖစ္၍ အခ်ိန္ ၃ နာရီခန္႔ ေပးပါရန္ တင္ျပလာ၏၊ ခက္ၿပီ။

ေက်ာင္းရြာကရန္သူသည္တနာရီအတြင္းလိပ္ပုတ္သို႔ေရာက္လာႏုိင္၏။ရန္သူကမုိက္မိုက္ကန္းကန္း တိုးဝင္လာပါက လိပ္ပုတ္ရြာအတြင္း၌ပင္ တုိက္ပြဲျဖစ္ႏုိင္မည္။

က်ေနာ္တို႔လူနာအေျခအေနအားသိရန္စာသင္ေက်ာင္းေလးဆီသို႔ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ စာသင္ခံုတန္းရွည္မ်ားအားဆက္ထားသည့္ယာယီကုတင္ေပၚ၌အသက္၁၂ႏွစ္ခန္႔ရွိမည့္ ကေလးမေလးသည္ေမ့ေျမာ၍ေန၏။လူနာ၏လက္ႏွစ္ဖက္မွေဆးရည္၂ပုလင္းအားအစက္ခ်၍ သြင္းေပးထား၏။ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကမမွန္။ခက္ခက္ခဲခဲအသက္႐ႉေနရသည့္အတြက္လူနာ၏ရင္ဘတ္ေလးသည္ နိမ့္ခ်ည္၊ျမင့္ခ်ည္ႏွင့္၊ကေလးမေလး၏အေျခအေနက၅ဝ၊၅ဝ၊အေျခအေန။အရာအားလုံးသည္ ၿငိမ္သက္၍ေန၏၊ ေဆးမႉးမ်ားက သူတုိ႔၏ ျပဳစုကုသမႈအား တိတ္ဆိတ္စြာႏွင့္ပင္ ေဆာင္ရြက္၍ေနၾကသည္။

လူနာ၏ေဘး၌ကေလးမေလ၏ မိခင္သည္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထုိင္ရင္းသမီး၏ နဖူးျပင္ေပၚသို႔ ေရဖတ္အုပ္ေပး၍ ေန၏။ေရဖတ္အုပ္ေပးရင္းသူမသည္ေမ့ေမ်ာေနသည့္သမီးငယ္၏မ်က္ႏွာေလးအားၾကည့္၏၊ က်ေနာ္တုိ႔အား ၾကည့္၏။ကုသမႈေပးေနသည့္ေဆးမႉးေလး၂ဦးအားၾကည့္၏။ၿပီးလွ်င္ေက်ာင္းရြာမွစစ္ခ်ီလာမည့္ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းဆီသို႔စိတ္ေရာက္သြားဟန္တူသည္။ေက်ာင္းဝင္း၏အဝင္လမ္းဆီသို႔ ေတြ၍ၾကည့္ေနျပန္သည္။

က်ေနာ္ကသူမ၏မ်က္ဝန္းအစံုအားၾကည့္မိ၏။မ်က္ဝန္းအစံုကစိုစိုစြတ္စြတ္၊အရည္လဲ့၍ေနသည္၊ ၿပိဳမည့္မိုးပမာ။ပူပင္ေသာကသည္လူနာရွင္မိခင္၏မ်က္ဝန္းအစံု၌အေရာင္းအေသြးစံုစြာႏွင့္ဖ်က္ကနဲ၊ ဖ်က္ကနဲေျပာင္း၍ေန၏။

ေက်ာင္းရြာမွ စစ္ေၾကာင္းေရာက္လာၿပီး ရြာအတြြင္း တုိက္ပြဲျဖစ္မည္ကို ပူပန္သည့္ေသာက၊ သမီးေလးအား ကုသေပးေနသည့္ ေဆးမႉးေလးမ်ား သမီးငယ္ေလးအား ထားခဲ့ၿပီး ထြက္ခြာသြားမည္ကို စိုးရိမ္သည့္ ပူပင္ေသာက၊ ၿပီးလွ်င္ သမီးေလးအေပၚ ပူပင္သည့္ေသာက။

က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းမႉးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက၏။ လူနာအား ထမ္းစင္ႏွင့္ထမ္း၍ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ ေခၚသြားမည္။ ရြာအျပင္ စိတ္ခ်ရသည့္ ေနရာတြင္ စစ္ေၾကာင္းနားၿပီး လူနာအား ဆက္၍ကုသမႈေပးမည္။ က်ေနာ္တို႔၏ အစီအစဥ္အား လူနာရွင္၏ မိခင္အား ေျပာျပ၏။ လူနာရွင္မိခင္၏ မ်က္ဝန္းအတြင္းမွ လွ်ပ္လက္သကဲ့သို႔ ဖ်တ္ကနဲ ဝင္းလဲ့သြားသည္ကို က်ေနာ္ ျမင္လုိက္မိ၏။

                                                         (ဃ)

တပါးသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္က်ေနာ့္တြင္ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရွိ၏။ အျမင္အာ႐ုံတြင္ သာမာန္အားျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ မ်က္ဝန္းတစံု။ ဤမ်က္ဝန္းႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တပါးသူတို႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားအား ရွာေဖြ၍ ၾကည့္႐ႈၿပီး စကားလုံးမရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား အဓိပၸာယ္ေဖာ္ေနမိခဲ့၏၊ က်ေနာ္ ျမင္မိ၏၊ က်ေနာ္ ေတြ႔မိ၏၊ က်ေနာ္ နားလည္ခဲ့မိသည္ဟု ထင္ခဲ့၏။

ဤသို႔ပင္ က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကရသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္လည္း က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းအတြင္းမွ စကားလံုးမရွိသည့္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားအား အဓိပၸာယ္ေဖာ္ခဲ့ၾကေလးသနည္း က်ေနာ္ သိခ်င္ေနမိ၏။