ၿငိမ္းေဝ
တနလၤာေန႔၊ေမလ၁၀ရက္၂၀၁၀ခုႏွစ္၁၄နာရီ၀၅မိနစ္ .
(က)
၁၉၉၅ ခု၊ဇန္နဝါရီလ၂၂ရက္၊တနဂၤေႏြေန႔။
မနက္မိုးလင္းေတာ့လက္နက္ၾကီးပစ္သံမ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာသစ္ရလိမ့္မည္ဟုထင္မထားခဲ့မိသည့္အတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့စိတ္ပူသြားမိသည္။သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္အေျခအေနေတြကဘယ္လို ျဖစ္လာလိမ့္ဦးမလဲ။ က်ေနာ္တကယ္မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။
လက္နက္ၾကီးပစ္သံမ်ားမွာသံလြင္ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းဆင္ျဖဴေတာင္ဘက္ဆီကတြင္မက ေသာင္ရင္းျမစ္အထက္ဘက္ဆီကပါတၿပိဳင္နက္တည္းလိုလို ၾကားလာရ၏။လက္နက္ၾကီးေပါက္ကြဲသံမ်ားက တခ်က္ႏွင့္တခ်က္ပိုၿပီးစိပ္လာသည္ဟုထင္သည္။မေန႔ညေနတုန္းကမူသံလြင္ျမစ္ဆီကသာ လက္နက္ၾကီးပစ္သံၾကားခဲ့ရ၏။နအဖစစ္တပ္မ်ားႏွင့္ဒီေကဘီေအကရင္ခြဲထြက္တပ္မ်ားကစစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ၿပီးမွတက္လာဟန္ရွိသည္။ဒီကေန႔မနက္ၾကားရသည့္ေပါက္ကြဲသံမ်ားက ကရင္ခြဲထြက္တပ္မ်ားအေနႏွင့္သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းကိုကူးလာႏိုင္ခဲ့ၿပီေလာဟုေတြးမိသည္။ အကယ္၍သူတို႔တေတြသည့္ထက္ေရွ႕တိုးလာႏုိင္ပါကမာနယ္ပေလာမွမလႊဲမေရွာင္သာဘဲ ဆုတ္ခြြာရသည္ရွိေသာ္ မည္သုိ႔ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရမည္နည္း။ ဒါကိုလည္း က်ေနာ္မေတြးတတ္ပါ။
ေရႊဗဟိုစည္စတူဒီယိုေဘးကဝါးေရစင္တြင္မ်က္ႏွာသစ္ေနစဥ္ဝန္ၾကီးမ်ား႐ုံး(အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ အဖြဲ႔႐ုံးကိုထိုစဥ္ကက်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္အားလံုးကဝန္ၾကီးမ်ား႐ုံးဟုပင္ေခၚေဝၚသံုးစြဲခဲ့ၾကပါသည္။) အဝင္ေပါက္ကလံုၿခံဳေရးကင္းတဲေလးဆီမ်က္စိကေရာက္သြား၏။သြားတုိက္ေနေသာလက္ထဲကတံပြတ္ တံသည္ပင္လမ္းလယ္၌ရပ္သြား၏။ကင္းတဲထဲတြင္ကရင္ရဲေဘာ္မ်ားကိုတေယာက္မွ်မေတြ႔ရေတာ့။ က်ေနာ္ကေသခ်ာေစရန္ေစာင့္ၾကည့္သည္။တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာကင္းတဲကေလးကိုေတြ႔ေနရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္ကာစတူဒီယိုေပၚျပန္တက္လာခဲ့သည္။ရဲေဘာ္ေလး“ကြယ္သာထူး”ကို စတူဒီယိုမွဘယ္ကိုမွ်မသြားဖို႔အေသအခ်ာမွာသည္။ထို႔ေနာက္အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္႐ုံးဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
သည္ကေန႔မနက္ၾကကာမွမာနယ္ပေလာတခြင္လံုးထူးထူးျခားျခား ပိုမိုတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္ေလာဟုစိတ္ထဲကခံစားရသည္။လက္နက္ၾကီးပစ္သံမ်ားက ေဘာေနာ္ေလးေတာင္ၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီး တခ်က္တခ်က္ ပီပီသသ ၾကားေနရသည္မွာ စိတ္ေျခာက္ျခားဘြယ္ ျဖစ္ေနသည္။လမ္းေပၚတြင္လူတခ်ဳိ႕အထုပ္အပိုးကိုယ္စီကေလးကိုယ္စီခ်ီကာတြဲကာႏွင့္ မာနယ္ပေလာဘက္သို႔ထြက္ခြာသြားေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။မီးစက္ရပ္ကြက္လမ္းေကြ႔ေရာက္ေတာ့ တျခားလူအုပ္တအုပ္ကအထုပ္အပိုးကုိယ္စီႏွင့္မဲသေဝါဘက္သို႔ဦးတည္ၿပီးထြက္ခြာသြားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ထိုလူအုပ္ႏွစ္အုပ္စုမွာတအုပ္စုကေတာင္ဘက္သို႔၊ေနာက္တအုပ္စုကေျမာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္ၿပီးသြားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။အားလံုးကရင္လူမ်ဳိးမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။“ေၾသာ္…သူတို႔ကေတာ့ ေဒသခံ လူမ်ဳိးေတြဆိုေတာ့ကိုယ့္အဆက္အသြယ္နဲ႔ကိုယ္၊လံုၿခံဳရာေရြးၿပီးသြားႏုိင္လာႏုိင္၊ ေရွာင္ႏုိင္ပုန္းႏိုင္ေတာ့တာေပါ့ေလဟုလမ္းေလွ်ာက္လာရင္းကေတြးလိုက္မိေသးသည္။
ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ေျခရင္း(ျမန္မာနိဳင္ငံရဟန္းပ်ိဳမ်ားသမဂၢ႐ုံးအေျခစိုက္ထားသည့္ေတာင္ကုန္း)သို႔ အေရာက္တြင္“ကိုသက္စိုးလြင္”ႏွင့္“ကိုတင့္ေဆြ”(ထိုစဥ္ကကိုတင့္ေဆြမွာအမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဗဟိုစည္း႐ုံးေရးေကာ္မီတီဝင္ျဖစ္ပါသည္။)တို႔ႏွစ္ေယာက္မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းထဲကကားလမ္းအတိုင္း တက္လာသည္ကိုေတြ႔ရသည္။သူတို႔ကိုက်ေနာ္ကႏႈတ္ဆက္မည္လုပ္ေတာ့သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားက သိသိသာသာ ပ်က္ေနၾကသည္ကို သတိထားမိသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင့္သြားရ၏။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ ကိုၿငိမ္း”
“႐ုံးခ်ဳပ္ကို လာတာပဲေလဗ်ာ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိသလဲဆိုတာ လာေမးတာပဲ”
“ဒါဆိုေမးမေနနဲ႔၊က်ေနာ္တို႔နဲ႔သာျပန္လိုက္ခဲ့ေတာ့။ဒီကေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္ႏွစ္ရက္အတြင္း ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကမ္းကိုအားလံုးေျပာင္းဖို႔ေကအန္ယူ(ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး)ကလာေျပာသြားၿပီ။ မေန႔ကပဲသကစတပ္ဖြဲ႔ေတြ(မာနယ္ပေလာဗဟိုလံုၿခံဳေရးကရင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား)၊ဒို႔ကရင္အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ေသနတ္ မေပါက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ခုခံေရးကုန္းေတြေပၚက ျပန္ဆင္းလာေနၾကတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ အေျခအေနကေတာ့တကယ့္ကိုမေကာင္းဘူးဗ်။အဲဒါခင္ဗ်ားလည္းေျပာင္းဖို႔သာလုပ္ေတာ့၊က်ေနာ္တို႔ ဝန္ၾကီးမ်ား႐ုံးကိုအဲဒါလာေျပာဖို႔ထြက္လာတာ”
“ေအးဗ်…မနက္ကမ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္းဂိတ္တဲကိုလွမ္းၾကည့္တာတေယာက္မွမရွိေတာ့ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ထင္တယ္ညကတည္းကျပန္႐ုပ္လိုက္တာလားမသိဘူး။အစေတာ့ဝန္ၾကီးမ်ား႐ုံးထဲ တက္ေမးဦးမလို႔ပဲ။ၿပီးမွ႐ုံးခ်ဳပ္ကိုလာေမးတာပိုေသခ်ာမယ္ဆိုၿပီးခ်က္ခ်င္းထြက္လာတာ။ဒါဆို မသြားေတာ့ဘူး။ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာသလိုဟိုဘက္ကမ္းေျပာင္းဖို႔ပဲလုပ္ေတာ့မယ္။ေအးဗ်ာ ဦးေမာင္ေမာင္ေအးကလည္း မရွိဘူး။သူကခ်င္းမိုင္မွာခရီးလြန္ေနတယ္။ပစၥည္းေတြကလည္းအမ်ားၾကီး”
ကိုတင့္ေဆြတို႔ႏွင့္အတူေနာက္ကိုျပန္လွည့္လာစဥ္က်ေနာ္တို႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွအထုပ္အပိုးကိုယ္စီ ရြက္လာၾကသူလူတစုကိုေတြ႔သည္။သူတို႔တြင္ကေလးငယ္မ်ားသာမကေခြးတအုပ္ပါပါလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။သူတို႔ကက်ေနာ္တို႔ကိုေမာ့မၾကည့္ၾက။က်ေနာ္တို႔ေဘးမွေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ေျခလွမ္းမွန္မွန္လွမ္းကာစက္႐ုပ္မ်ားပမာမာနယ္ပေလာဘက္တိတ္ဆိတ္စြာသြားေနၾက၏။လမ္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည့္လူအုပ္၏ဖိနပ္သံမ်ားကိုအတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ငွက္သံမ်ားက အသံပိုၿပီးက်ယ္စြာႀကားေနရသည္ဟုထင္သည္။ယခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိး၌ငွက္သံမ်ားကိုပင္သာယာသည္ဟု က်ေနာ္မခံစားႏုိင္ေတာ့။
က်ေနာ္ကစတူဒီယိုပစၥည္းမ်ားႏွင့္္အတူထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကမ္းသို႔အခ်ိန္မီကူးႏုိင္ဖို႔လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အပူတျပင္းစဥ္းစားေနမိသည္။ပစၥည္းမ်ားကိုလူႏွင့္ထမ္းပိုးၿပီးသယ္ဖို႔ဆိုတာကလည္းတ႐ုတ္နီမီးစက္ၾကီးႏွင့္ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းမ်ားကေသာင္ရင္းျမစ္ဆိပ္ကမ္း(လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္႐ုံးႏွင့္ကြယ္လြန္သူ ပဒိုမန္းရွာတို႔၏အိမ္ၾကားေရဆိပ္)အထိသယ္ႏုိင္ဖို႔မလြယ္ပါ။အလွမ္းေဝးသည့္အျပင္ပစၥည္းမ်ားကလည္း ထမ္းပိုးႏုိင္ဖို႔မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ထို႔ျပင္တျခားရဲေဘာ္မ်ား၏အကူအညီျဖင့္ဆိပ္ကမ္းသို႔သယ္ဖို႔ စဥ္းစားျပန္ေတာ့လည္း၊သူတို႔ကလည္းသူတို႔အပူႏွင့္သူတို႔ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ဌာနခ်ဳပ္မွရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္မေန႔ကတည္းကပေဟလူရြာသို႔ေျပာင္းေရႊ႔ထားလိုက္ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ပေဟလူရြာမွာ ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကမ္းမွကရင္ရြာတရြာျဖစ္သည္။ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲသို႔စီးဝင္ေသာေဖြးေပါလူေခ်ာင္းေဘးက ရြာျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ကေကအန္ယူမွကား(သို႔မဟုတ္)ပုဂၢလိကလွည္းတစီးေလာက္ငွားလို႔ရလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားသည္။သို႔ေသာ္လည္းထိုစဥ္ကက်ေနာ့္လက္ထဲတြင္ဘတ္ေငြ၃ဝဝသာရွိေနသည္။ငွားလို႔ ရသည့္တိုင္ေအာင္ငွားခေငြကလံုေလာက္ေအာင္မရွိ။ေရႊ႔ေျပာင္းစရိတ္ေငြကိုဘယ္ကရွာရပါ့မလဲဟု တလမ္းလံုးစဥ္းစားလာခဲ့ရ၏။အခုလိုအေရးၾကီးသည့္အခ်ိန္တြင္မွျပန္ၾကားေရးဝန္ၾကီး ဦးေမာင္ေမာင္ေအးကခရီးလြန္ေနသည္။အကယ္၍ဦးေမာင္ေမာင္ေအးရွိေနပါကေငြေရးေၾကးေရးကိစၥ၊ ပေဟလူရြာတြင္အိမ္ငွားမည့္ကိစၥမ်ားအတြက္ကိုမူသူ႔အဖို႔ပူပင္စရာမလို။ဝန္ၾကီးျဖစ္သူ ဦးေမာင္ေမာင္ေအးကဦးစီးစီစဥ္သြားႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။(ထိုစဥ္ကဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံေရႊဗဟိုစည္ စတူဒီယိုမွာျပန္ၾကားေရးဝန္ၾကီး၏လက္ေအာက္ဌာနတခုျဖစ္ပါသည္။)
“ေကအန္ယူကဒီလိုေျပာလာမွေတာ့ဘာမွစဥ္းစားမေနနဲ႔၊ဟိုဘက္ကမ္းကူးဖို႔သာလုပ္ေတာ့ကိုၿငိမ္း”
က်ေနာ္ကကိုတင့္ေဆြႏွင့္ကိုသက္စိုးလြင္တို႔ကိုၾကည့္သည္။သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားက“ကဲ…ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ” ဆိုသည့္မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေနၾကဟုေတြးလိုက္မိ၏။
(ခ)
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)၊ ဌာနခ်ဳပ္မွ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ပစၥည္းထုပ္မ်ားခ်ၿပီး ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ပစၥည္းပစၥယမ်ား အျပည့္အေမာက္တင္ကာ ေသာင္ျပင္ေပၚ ဆင္းခ်လာသည့္ က်ေနာ္တို႔၏ လွည္းကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။ လွည္းေနာက္က ကပ္လ်က္ ေျခလ်င္လိုက္ပါလာေသာက်ေနာ္တို႔ကိုေတြ႔ေတာ့တေဟးေဟးႏွင့္လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္ ေနာက္ေျပာင္ၾကသည္။
“ေဟး ...ဘယ္လိုလည္း စတူဒီယိုတာဝန္ခံၾကီး၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ အစကတည္းက မိုဘိုင္းစတူဒီယို လုပ္ပါလို႔ ေျပာခဲ့တာပဲဟာ အခုေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ၊ ပေဟလူမွာ အိမ္ငွားထားၿပီးၿပီဆို”
လူတေယာက္ကထိုင္ရာကထကာက်ေနာ့္ကိုလွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္သည္။ဌာနခ်ဳပ္႐ုံးတာဝန္ခံ ကိုေမာင္ေမာင္ႏိုင္ကိုအဝတ္အစားဘိုသီဘတ္သီႏွင့္ေတြ႔ရသည္။သူကအၿမဲတမ္းလိုလိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပဝတ္စားေနထိုင္တတ္သူ။႐ုတ္တရက္ေတာ့သူမွန္းပင္က်ေနာ္မမွတ္မိ။ေသာင္ျပင္ေပၚေရွ႔တိုးလာမွ သူ႔ကိုက်ေနာ္မွတ္မိသြားသည္။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔တာအေတာ္ပဲ၊ပေဟလူမွာဌာနခ်ဳပ္ကအိမ္ငွားထားၿပီးၿပီဆို။အဲဒီမွာက်ေနာ္တို႔ခဏတြဲေနလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။လုပ္ပါဗ်ာတရက္ႏွစ္ရက္မသကာတပတ္ေပါ့။ၿပီးေတာ့က်ဳပ္တို႔လည္းအိမ္ရွာမွာေပါ့”
“ဟာ..ဒါကက်ဳပ္ကိုေျပာလို႔ဘယ္ျဖစ္မွာလဲဗ်။စီအိုစီတေယာက္ေယာက္ကိုေျပာမွေပါ့။ဘာလဲဗ်ာေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ပဲဟာ၊ဘာလိုမွာလဲ။ေျမၾကီးေပၚအိပ္ရလည္း ျဖစ္တာပဲဟာ”
ထိုစဥ္မွာပင္ေသာင္ရင္းျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းႏွင့္သည္ဘက္ကမ္းေကာင္းကင္ၾကိဳးအေရးေပၚသြယ္ၿပီး ခ်ိပ္ထားသည့္ယာယီကူးတို႔ေဖာင္ကကမ္းသို႔ဆိုက္လာ၏။
“ေဟ့..ေဟ့။ လာ..လာကိုႏိုင္ေရ။အဲဒီဒုကၡသည္နဲ႔စကားေျပာေနလို႔မၿပီးဘူး။ေဖာင္ဆိုက္ေနၿပီ။ ပစၥည္းေတြတင္မယ္။ကဲ..ရဲေဘာ္တို႔ စမယ္”
ကိုႏုိင္ကက်ေနာ့္ကိုစကားဆံုးေအာင္ပင္မေျပာေတာ့ဘဲေရစပ္သို႔ေျပးဆင္းသြား၏။ေရစပ္တြင္ခ်ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုေဖာင္ေပၚသို႔တင္ေနၾက၏။က်ေနာ္ႏွင့္ကြယ္သာထူးကလွည္းသမားႏွင့္အတူပစၥည္းေတြ လွည္းေပၚကခ်သည္။
ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲတြင္စက္ေလွ၃-၄စင္းအထက္ေအာက္စုန္ဆန္္သြားေနသည္။စက္ေလွမ်ား ရင္ေဘာင္တန္းၿပီးဝန္အျပည့္ႏွင့္ေမာင္းေနသျဖင့္ေရလႈိင္းမ်ားမွာျမစ္ျပင္အႏွံ႔ေျပးလိုက္ေန၏။ေသာင္စပ္သို႔ ေရလႈိင္းမ်ားေျပးလာၿပီးတျဖန္းျဖန္း႐ုိက္ေနေလသည္။စက္ေလွမ်ားမွာတညလံုးလိုလိုအထက္ေအာက္ သြားလာေမာင္းႏွင္ေနခဲ့သည္ဟုေျပာသံၾကားခဲ့ရသည္။
ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္လူ၂ဝခန္႔သာရွိသည္။သည္ေလွဆိပ္မွာလူေနၾကဲပါးသည့္ရပ္ကြက္ေဘးက ေရဆိပ္ျဖစ္သျဖင့္လူေတြသိပ္ၿပီးမေတြ႔ရ။ေရဆိပ္ႏွင့္အနီးဆံုးကုန္းထိပ္ေပၚတြင္ရွိသည့္လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္႐ုံးထဲက်ေနာ္ဝင္သြားစဥ္က႐ုံးထဲတြင္ရဲေဘာ္၃-၄ေယာက္သာ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။စာေရးပို႔ၿပီးေျပာဆိုထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ဥကၠ႒ကိုျမင့္ေဇာ္ကဘတ္ေငြ၅ဝဝကိုခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေပးခဲ့၏။သူတို႔ကပေဟလူရြာတြင္အိမ္ငွားထားသည္ဟုေတာ့ၾကားခဲ့သည္။သို႔ေသာ္ဘာမွ်ေတာ့ က်ေနာ္မေမးခဲ့။လူ႔ေဘာင္သစ္႐ုံးထဲကအထြက္က်ေနာ့္ေနာက္မွလိုက္လာသည့္ပစၥည္းတင္လွည္းကလည္း ကုန္းထိပ္သို႔ ေရာက္လာ၏။
“အဆင္ေျပရဲ႕လား ကိုၿငိမ္း”
“ေအး..ေျပပါတယ္။ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ဒီေငြ၅ဝဝေခ်းလို႔ရလို႔ေပါ့။ႏို႔မို႔ဆုိရင္ငါတို႔ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ဘယ္လိုမွဒီေန႔ ဟုိဘက္ကမ္းကူးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”
မနက္ကစတူဒီယုိျပန္ေရာက္စဥ္ရဲေဘာ္ကြယ္သာထူးကလွည္းတစီးငွားလို႔ရႏိုင္သည္ဟုဆိုကာ ထြက္ရွာသည္။ကိုဟန္ထြန္း(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔အဖြဲ႔)ကလူ႔ေဘာင္သစ္ဥကၠ႒ ကိုျမင့္ေဇာ္ထံက်ေနာ္ေရးေပးေသာစာကိုသြားေပး၏။ကိုျမင့္ေဇာ္ကအလြယ္တကူပင္ဘတ္ေငြ၅ဝဝ ေခ်းမည္ဟုအေၾကာင္းျပန္သည္။လွည္းငွားခဘတ္၃ဝဝက်၏။က်ေနာ့္လက္ထဲကေငြ၃ဝဝအပါအဝင္ စုစုေပါင္းက်ေနာ့္တြင္ဘတ္ေငြ၅ဝဝေတာ့က်န္သည္။ဆန္ကေတာ့တအိတ္လံုးလံုးရွိေနေသးသည္။ မေန႔တုန္းကတည္းကဆန္အိတ္ကိုသံုးပံုခြဲၿပီးသယ္ယူရလြယ္ကူေအာင္တအိတ္စီသြပ္ထားလိုက္ၾက၏။ ဆီတို႔ဆားတို႔ကတလစာအျပည့္ရွိသည္။
မေန႔ညေနက လက္နက္ၾကီးပစ္သံမ်ား နီးလာသည္ကို နားစြင့္ကာ အေျခအေနအရ ပစၥည္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ထုပ္ပိုးထားလုိက္ၾက၏။ မီးစက္အေသးေလးကိုေတာ့ မသယ္ဘဲ ထားခဲ့လို႔မျဖစ္။ ထားခ်င္းထားလွ်င္ လူ၅ေယာက္ေလာက္ဝိုင္းမမွရသည့္တ႐ုတ္နီမီးစက္ၾကီးကိုေတာ့ထားခဲ့ရေပလိမ့္မည္။ မီးစက္မပါလို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ပါ။ အသံဖမ္းစက္မ်ားကို မီးစက္ေမာင္းၿပီးမွသာ အသံုးျပဳလို႔ ရႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အေရးေပၚ မျဖစ္မေန ကိုယ္ႏွင့္တပါတည္း သယ္ေဆာင္ရမည့္ပစၥည္း၊ အေျခအေနေပးပါမွ သယ္ေဆာင္ရမည့္ပစၥည္းႏွင့္ စြန္႔ပစ္ခ်န္ထားရမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို စနစ္တက် ခြဲျခားသတ္မွတ္ ထုပ္ပိုးထားခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔က ကုန္းထိပ္ စတူဒီယိုေပၚတြင္ ပစၥည္းမ်ား ထုပ္ပိုးေနစဥ္ ကားလမ္းေပၚက လူေတြ အုပ္လိုက္သြားလာေနသည့္ အသံကို ၾကားေနရ၏။
ယခုေတာ့ အခ်ိန္ရသျဖင့္ စြန္႔ပစ္ခ်န္ထားခဲ့ရမည့္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကိုပင္ ရဲေဘာ္ကြယ္သာထူးက လွည္းျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္သယ္ၿပီးေနာက္ ေလွဆိပ္တြင္ ခ်ထားလိုက္ၾက၏။ ပစၥည္းမ်ား အျပည့္အစံုခ်ထားၿပီးမွ ကုန္းေပၚကို က်ေနာ္ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ပဒိုမန္းရွာတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ သြားသည္။ အိမ္တြင္ ပဒိုမန္းရွာ၏ဇနီး နန္းေရႊက်င္ကိုသာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေတြ႔ရ၏။ က်ေနာ္က မေန႔ညေနကတည္းက လာေရာက္ အကူအညီ ေတာင္းထားသည့္ ကိစၥကို ေျပာသည္။ နန္းေရြက်င္က စက္ေလွစီစဥ္ေပးမည္ဟု ေျပာ၏။ စက္ေလွၾကိဳတင္စီစဥ္ထားသျဖင့္ နာရီဝက္အတြင္း ေရာက္လာလိမ့္မည္၊ အဆင္သင့္ျပင္ထားဖို႔ကိုသာ ေျပာသည္။ အိမ္ကုန္းေပၚကအဆင္း လူသြားလမ္းေဘးအထိ အမၾကီး နန္းေရႊက်င္က က်ေနာ့္ကို လိုက္ပို႔ၿပီး အားေပးစကားေျပာသည္။ ယခုအခါ ပေဟလူရြာတြင္ လူေတြ စြန္႔ခြာထားခဲ့ၾကသည့္ အိမ္အလြတ္မ်ား ရွိေနသျဖင့္ ပေဟလူကိုေရာက္လွ်င္ ယာယီအားျဖင့္ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔ အခက္အခဲမရွိႏုိင္ပါဟု ေျပာသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို အားေပးစကားေျပာရင္း ေနာ္ေဝးသို႔ အစီအစဥ္မ်ား ဆက္လက္ပို႔ႏုိင္၊ မပို႔ႏုိင္ ေမးေနေသးသည္။ က်ေနာ္က လဝက္စာ အစီစဥ္မ်ားကို ဝန္ၾကီး ဦးေမာင္ေမာင္ေအးႏွင့္အတူ ခ်င္းမိုင္သို႔ ပို႔ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရ၏။ ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက က်ေနာ္တို႔ စတူဒီယိုမွ အသံသြင္းထားသည့္ တိပ္ေခြမ်ားကို ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့မွတဆင့္ ေနာ္ေဝးႏုိင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံသို႔ အလ်င္အျမန္ ပို႔ေပးေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲမည္ရွိေတာ့ အမၾကီး နန္းေရြႊက်င္က လူသြားလမ္းေဘး ေတာစပ္တြင္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ စိုက္ထားသည့္ စိုက္ခင္းထဲမွ ဘံုလံုသီး ၃-၄ ေတာင့္ကို ကမန္းကတန္းခူးၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေသး၏။ ထို႔ေနာက္ ကုန္းထိပ္ေပၚကို ျပန္တက္သြားသည္။ က်ေနာ္က ကုန္းထိပ္ေပၚတက္သြားသည့္ အမၾကီိး နန္းေရြက်င္၏ ေနာက္ေၾကာကို ခဏမွ်ရပ္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ထိုစဥ္ကမူ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ဆံုခြင့္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ကုိ က်ေနာ္ မသိႏုိင္ခဲ့ပါ။ (နန္းေရႊက်င္မွာ မာနယ္ပေလာက်အၿပီး ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ သူ ကြယ္လြန္သည့္ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ႏွင့္ တခါဖူးမွ် ထပ္မံေတြ႔ဆံုခြင့္ မၾကံဳခဲ့ေတာ့ပါ။)ခႏၶာကုိယ္ပါးပါး အားအင္ယုတ္ေလ်ာ့စ ျပဳၿပီဟု ယူဆရသည့္ အမၾကီးနန္းေရႊက်င္၏ ကုန္းထိပ္ေပၚ တျဖည္းျဖည္း တက္သြားေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ပါ။
ေသာင္စပ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ညေန၄နာရီပင္ထိုးၿပီျဖစ္သည္။ေသာင္စပ္တြင္လူ႔ေဘာင္သစ္မွ (က်ေနာ္တို႔ကလူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကိုလူ႔ေဘာင္သစ္ဟူ၍သာအတိုေကာက္ေျပာဆိုေလ႔ရွိပါသည္။) ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔က ပေဟလူရြာမွ ျပန္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ပေဟလူရြာ၏ အေျခအေနကို ေမးရျပန္သည္။ ပေဟလူရြာတြင္ ေနစရာမရွိေလာက္ေအာင္ လူေတြ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္လာေနသည္ဟု သိရ၏။ သူတို႔ေျပာဆိုထားသည့္ အိမ္ေပၚကိုပင္ လူေတြ တက္ေနႏွင့္ၾကသည္ဟု ေျပာ၏။စစ္ေျပးဒုကၡသည္လူေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီးေရာက္လာေနၿပီဟုဆိုသည္။ ပေဟလူေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း ေဖြးေပါလူရြာတြင္လည္း လူေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေအာက္မွာပင္ လူေတြ ညအိပ္ေနၾကရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထုိအခါက်မွ မာနယ္ပေလာတခြင္လံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေနသည္ဟု ထင္ခဲ့မိသည္ကို သေဘာေပါက္ရသည္။ အရပ္သားႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ မွီခိုေနထိုင္သူ မိသားစုမ်ား အားလံုးလိုလို မာနယ္ပေလာမွ ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကၿပီဆိုသည္ကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားရ၏။
“ေဟ့ ..လူၾကီး၊ စတူဒီယိုကို မီး႐ႈိ႕ပစ္ခဲ့ေသးလား။ ပစၥည္းေတြေကာ အကုန္သယ္ႏုိင္ရဲ႕လား။ ခင္ဗ်ားတို႔က တ႐ုတ္နီမီးစက္ၾကီးပါသယ္လာၾကတယ္ေနာ္။ဘယ္အထိသယ္ၾကမွာလဲ။ဟဲဟဲ.. ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းအထိ ေျပးၾကမွာလဲ”
က်ေနာ္က ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္ကို မေက်နပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္သည္။
“ေအးေလဗ်ာ၊ ကိုယ့္အရင္ ေျပးတဲ့သူေတြေနာက္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖဝါးေျခထပ္ လိုက္ၾကရေတာ့မွာေပါ့၊ စတူဒီယိုကို မီးမ႐ႈိ႕ခဲ့ရဘူးဗ်။ ဝန္ၾကီး႐ုံးၾကီးေတာ့ မီးပဲ႐ႈိ႕မလား၊ မိုင္းေတြပဲ ကပ္ထားခဲ့မလား မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း ရွင္းလင္းတဲ့အလုပ္ကို ႐ုံးအုပ္ၾကီး ဦးမ်ဳိးဝင္းတို႔ လုပ္ေနၾကတယ္ ေျပာတာပဲ။ ေနပါဦး အခု ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပးလမ္းသြားၾကည့္ၿပီးမွ ျပန္လာၾကတာမို႔လား”
ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္၏ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၿပံဳးသြားသည္။
“ေအးေလ ..ဒီမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့သူေတြ ဟိုက်ေတာ့ ဒုကၡမေရာက္၊ မကသီရေအာင္ ၾကိဳၿပီး သြားၿပီး စီစဥ္စရာရွိတာ သြားစီစဥ္တာပါ။ ခင္ဗ်ားၾကီးအတြက္ေတာ့ ပေဟလူေခ်ာင္း ကမ္းပါးေဘးမွာ ေနရာရွာထားေပးခဲ့တယ္။ ဟိုက်ရင္ ခင္ဗ်ားေနရာ နာမည္ေရးထားတာၾကည့္ၿပီး အဆင္သင့္ေနလိုက္႐ုံပဲ”
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္္ေယာက္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုေနၾကသည့္တိုင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရင္ထဲ၌ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနရသည္ကို မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလြင္ေနၾက၏။ သူကလည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ေျပာေျပာဆိုဆို လုပ္ရင္းက သူ၏ ႐ုံးရွိရာ ကုန္းထိပ္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္တက္၏။ သူ ဦးတည္ၿပီးသြားေနသည့္ ကုန္းထိပ္က လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္္ပါတီ႐ုံးဆီ က်ေနာ္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ သစ္ပင္အုပ္မ်ားအေပၚတြင္ လူ႔ေဘာင္သစ္အလံမွာ တလူလူလြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ေနရေသး၏။
( ဃ )
ေသာင္ရင္းျမစ္အတိုင္း စက္ေလွႏွင့္ဆန္တက္လာစဥ္ ပထမဦးဆံုးေတြ႔သည့္ ကမ္းပါးအစြန္းေပၚက ပဒိုမန္းရွာ၏ အိမ္ကို ေမာ့ၾကည့္လာခဲ့သည္။ အိမ္ကေလးမွာ ထင္ထင္ရွားရွား လွမ္းေတြ႔ေနရ၏။ အိမ္ကေလး၏ ေနာက္တြင္ ျမင့္မားသည့္ ေတာင္နံရံတခုရွိသည္။ ေတာင္နံရံေနာက္ခံႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစ ယင္းအိမ္ကေလးကို ပဒိုမန္းရွာတို႔မိသားစုက ရက္ပိုင္းအတြင္း စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ရေတာ့မည္ကို က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ ၅ မိနစ္ခန္႔ စက္ေလွဆန္တက္လာစဥ္ လမ္း၌ စက္ေလွတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔လိုပင္ ဝန္အျပည့္ႏွင့္ ေအာက္သို႔စုန္သြားၾက၏။ စက္ေလွတခ်ဳိ႕ေပၚတြင္ လက္နက္ကိုင္ ကရင္စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ စက္ေလွကို ေငးၾကည့္သြားၾက၏။
ေသာင္ရင္းျမစ္အတိုင္း စက္ေလွႏွင့္ဆန္တက္လာစဥ္ ပထမဦးဆံုးေတြ႔သည့္ ကမ္းပါးအစြန္းေပၚက ပဒိုမန္းရွာ၏ အိမ္ကို ေမာ့ၾကည့္လာခဲ့သည္။ အိမ္ကေလးမွာ ထင္ထင္ရွားရွား လွမ္းေတြ႔ေနရ၏။ အိမ္ကေလး၏ ေနာက္တြင္ ျမင့္မားသည့္ ေတာင္နံရံတခုရွိသည္။ ေတာင္နံရံေနာက္ခံႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစ ယင္းအိမ္ကေလးကို ပဒိုမန္းရွာတို႔မိသားစုက ရက္ပိုင္းအတြင္း စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ရေတာ့မည္ကို က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ ၅ မိနစ္ခန္႔ စက္ေလွဆန္တက္လာစဥ္ လမ္း၌ စက္ေလွတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔လိုပင္ ဝန္အျပည့္ႏွင့္ ေအာက္သို႔စုန္သြားၾက၏။ စက္ေလွတခ်ဳိ႕ေပၚတြင္ လက္နက္ကိုင္ ကရင္စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ စက္ေလွကို ေငးၾကည့္သြားၾက၏။
ေနာက္ထပ္ျမစ္ေကြ႔တခုအလြန္ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကမ္းတြင္စက္ေလွဆိုက္လိုက္သည္။ စက္ေလွထိုးဆိုက္လိုက္သည့္ ျမစ္ကမ္းေနာက္တြင္ ကုန္းျမင့္သာသာ ေတာင္တန္းငယ္တခုကို ေတြ႔ရသည္။ ကရင္စက္ေလွဆရာက ထိုေတာင္တန္းငယ္ကို လက္ညိႇဳးညႊန္ၿပီး“နင္တို႔ အဲဒီေတာင္ကို တည့္တည့္ေက်ာ္ၿပီး ဟုိဘက္ကိုဆင္းရင္ ေရာက္ၿပီေပါ့၊ ပေဟလူရြာကို”ဟုဆိုကာစက္ေလွကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထိုးဆိုက္လိုက္၏။
က်ေနာ္က ပစၥည္းမ်ား စက္ေလွေပၚက ခ်ေနစဥ္ ေသခ်ာေစရန္ စက္ေလွဆရာကို ေမးေနရေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔က ဘာျပဳလို႔ ဒီကိုလာၾကရတာလဲ။ သူမ်ားေတြ သြားသလို ပေဟလူေခ်ာင္းအတိုင္း ဘာျပဳလုိ႔ိ လိုက္မပို႔ႏုိင္တာလဲ။ အခု ခ်ေပးတဲ့ ေနရာကတဆင့္ ေတာင္ကို ေက်ာ္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္ေက်ာ္တဲ့ လမ္းရွိရဲ႕လား။ လမ္းကေကာ သြားလို႔လာလို႔ လြယ္ရဲ႕ ေကာင္းရဲ႕ လံုၿခံဳမႈ ရွိရဲ႕လား။
စက္ေလွဆရာကလည္းက်ေနာ္ေမးသမွ်စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ပင္ေျဖသည္။ေတာင္ေက်ာ္ လူသြားလမ္းေကာင္းသည့္အေၾကာင္း၊ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေၾကာင္း၊ ယခုအခါ စက္ေလွမွာ တညလံုး တေန႔လံုး မနားႏုိင္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးေနရေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္လိုပင္ မာနယ္ပေလာတခြင္ ဆိပ္ကမ္းမ်ားတြင္ ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ စက္ေလွေစာင့္ေနသူမ်ား အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သည္ေနရာသို႔ ပို႔ေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသြားခဲ့သည္။ ရွင္းျပရင္းမွလည္း စက္ေလွကို စက္ႏႈိးျခင္း၊ ေခါင္းလွည့္ျခင္းမ်ား ဆက္တိုက္လုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ဘက္သို႔ တရွိန္တိုး ေမာင္းေတာ့သည္။
ျပန္သြားသည့္ စက္ေလွေပၚတြင္ ကြယ္သာထူးႏွင့္ ကိုညိဳတို႔ ျပန္ပါသြားသည္။ ျပန္လာခ်ိန္ရလွ်င္ ျပန္လာႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္။ ျပန္လာခ်ိန္မရပါက မနက္ျဖန္မနက္အေစာၾကီး အေရာက္လာမည္။ ကမ္းစပ္တြင္ က်န္ေနခဲ့ေသာ တ႐ုတ္နီ မီးစက္ၾကီးကို ေနာက္ထပ္ စက္ေလွရွာၿပီး ထပ္သယ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ၾကိဳးစားဦးမည္။ သူတို႔က တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာဆိုေနၾကသျဖင့္ က်ေနာ္ကလည္း ဘာမွ် ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ သေဘာတူလိုက္သည္။
ကမ္းစပ္က ပစၥည္းပံုေဘးတြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း မတ္တပ္ရပ္ရင္း က်န္ေနခဲ့၏။ စက္ေလွ တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားသည့္အခါက်မွသာ လူသူမရွိသည့္ ေတာင္ေျခတေနရာတြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ညအိပ္ရမည္ကို ေတြးကာ စိတ္အားငယ္သလို ျဖစ္လာရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့။
ပစၥည္းမ်ားကို ေရစပ္ႏွင့္ေဝးရာ အထက္နားသို႔ တခုခ်င္းေရႊ႔သည္။ ပစၥည္းအားလံုး ေရြႊ႔ၿပီးလို႔ ခဏထိုင္ၿပီး နားေနစဥ္ ေအာက္ဘက္က လူသံၾကားလိုက္ရ၏။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘယ္က ေပၚလာမွန္းမသိ၊ ကေလးတေယာက္ႏွင့္ ေယာက်္ားတေယာက္ က်ေနာ္ရွိရာ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔သည္။ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္သြားေသာ္လည္း အိေျႏၵမပ်က္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ အနားကိုေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္တဖက္ ေျခတုတပ္ထားသည့္ လူတေယာက္ႏွင့္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတဦးတုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို တခ်က္မွ် ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူသြားလမ္းကေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ေတာင္ေျခေတာထဲ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာဘက္ ေတာင္ကိုေက်ာ္ကာ ပေဟလူရြာဆီ သြားၾကျခင္း ျဖစ္မည္ဟုေတာ့ ခန္႔မွန္းလိုက္သည္။
ပစၥည္းမ်ားကို တေနရာတည္းတြင္ စုပံုထားၿပီးသည့္ေနာက္ ပလပ္စတစ္စတခုကို ၿခံဳေဘးတြင္ ခင္းလိုက္သည္။ ပလပ္စတစ္စေပၚတြင္ ေစာင္တထည္ ထပ္ခင္းသည္။ အေျခအေနအရ သည္တညေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ညအိပ္ရေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာၿပီဟု ေတြးသည္။
ေနေရာင္ျခည္မ်ားကလည္း လ်င္ျမန္စြာ အားေလ်ာ့သြားေနျပန္သည္။ အလင္းေရာင္ အားနည္းလာေလေလ အားငယ္စိတ္က ပိုၿပီးျဖစ္လာေလေလ။ ထိုအခါက်မွ ဓာတ္မီးကို ထုတ္သည္။ ဒန္အိုးတလံုးထဲ ကမန္းကတန္း ဆန္ထည့္ကာ ေရစပ္သို႔ ဆင္းသည္။ ၿခံဳေဘးက ေလကြယ္ရာတြင္ ထင္းေျခာက္တခ်ဳိ႕ကို ဆြဲၿပီး မီးေမႊးသည္။ ေက်ာက္တုံး ၃ တံုးကို ဖိုကေနာင့္လုပ္ၿပီး ဆန္အိုးကို တင္လိုက္သည္။ ထမင္းအိုးတင္ထားစဥ္ အျခားဒန္အိုးတလံုးကိုထုတ္ကာ အမၾကီးနန္းေရႊက်င္ ေပးလိုက္သည့္ ဗံုလံုးသီးတေတာင့္ကို ေရးေဆးၿပီး ခ်ဳိးသည္၊ ထည့္သည္။ ဓာတ္မီးထိုးၿပီး ဆီ၊ ဆား၊ အခ်ဳိမႈန္႔တို႔ ထည့္သည္။ ထမင္းအိုးက်က္သည့္ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္လွ်င္ ၾကာေနမည္ စိုးသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ မီးဖိုတခု ဖိုသည္။ ဗံုလံုးသီးဟင္း ခ်က္သည္။
မီးဖို ၂ ခုေဘးတြင္ တေယာက္တည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနစဥ္ ကမ္းစပ္က ေလွာ္တက္သံၾကားလိုက္ရ၏။ ေလွငယ္တစင္း က်ေနာ္ရွိရာ ကမ္းစပ္ကို ကပ္လာေန၏။ က်ေနာ္က ၾကယ္ေရာင္ျပျပေအာက္က ေလွကို သတိႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ေလွေပၚတြင္ လူတေယာက္တည္းသာ ပါလာသျဖင့္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေရးၾကံဳပါက ခုခံတိုက္ခိုက္ႏုိင္ရန္မူ က်ေနာ့္တြင္ ဓာတ္မီးတလက္သာ ရွိသည္။ ေလွက ေရစပ္တြင္ ထိုးဆိုက္လိုက္သည္။ လူတေယာက္ ေလွေပၚက ဆင္းသည္။ ေလွကို ကုန္းေပၚေရာက္သည္အထိ ဆြဲတင္သည္။ ၾကယ္ေရာင္ျပျပေအာက္တြင္ ေရစပ္က လႈပ္ရွားေနသည့္ လူကို က်ေနာ္က မည္သို႔မွ် စကားမေျပာဘဲ သည္အတိုင္း အေျခအေနကို က်က္ေသေသကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေရစပ္က လူက က်ေနာ့္ကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္၏။
“ေဟး .. ဆရာၾကီး၊ ငါပါ၊ တီးမန္းရွာအိမ္က။ နင္ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ”
“ေၾသာ္..ဟုတ္လား၊လာေလကြာ၊ ငါ ထမင္းခ်က္ေနတာ၊ အခု မင္းက ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ငါ့ဆီလာတာလား”
က်ေနာ္က ႐ုတ္တရက္ အားတက္သြားကာ စကားေျပာသံပင္လွ်င္ သြက္လက္တက္ၾကြသြားရ၏။
“ေအး ..ငါလည္း ထမင္းစားမယ္၊ ဒီမွာ အေနာက ထမင္းေတြ ထုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟင္းကေတာ့ ဘာဟင္းမွန္းမသိဘူး၊ ဒီအတိုင္း ထုပ္ေပးလိုက္တာ”
စကားျပန္မေျပာႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ အံ့ၾသဝမ္းသာသြားရသည္။ အေနာ နန္းေရႊက်င္ကို ဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမည္ပင္ မသိေတာ့။ လူသူမနီး ထိုင္းႏုိင္ဘက္ကမ္း ေတာစပ္တြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ညအိပ္ရေတာ့မည္ကို စိတ္ပူဟန္တူပါသည္။ သူ႔အိမ္က ကရင္ရဲေဘာ္တေယာက္ကို အိပ္ေဖာ္လႊတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္မည္ကို က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သြားရ၏။ (ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာ က်ဆံုးခ်ိန္က ေကအန္ယူ၏ ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အားလံုး ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကမ္းသို႔ အခ်ိန္မီေရႊ႔ေျပာင္းႏုိင္ေရးကို ပဒိုမန္းရွာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အစြမ္းကုန္ ကူညီစီစဥ္ေပးခဲ့သည္ကို ေနာင္အခါက်မွ ပိုၿပီး သိရွိခဲ့ရပါသည္။)
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မီးဖိုေဘးတြင္ပင္ ထိုင္ကာ ထမင္းစားၾကသည္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ အေနာ နန္းေရႊက်င္ ေပးလိုက္သည့္ ထမင္းထုပ္ကို အရင္ေျဖၿပီးစားၾက၏။ ခ်က္ထားသည့္ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို မနက္က်မွ စားရန္ ခ်န္ထားလုိက္ၾကသည္။ ဟင္းထုပ္ထဲတြင္ ဘယ္လိုဟင္းေတြမွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ အသီးအရြက္မ်ားကို ေၾကာ္ထားမွန္းေတာ့ သိသည္။ ကရင္လူငယ္ေလးကလည္း မည္သို႔မွ်မေျပာ။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာမွ်မေမး။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားေနစဥ္ ျမစ္ထဲက စက္ေလွသံမ်ားကိုမူ မၾကာခဏ ၾကားေနရေသး၏။ လက္နက္ၾကီး ပစ္သံမ်ား ဘယ္အခ်ိန္က တိတ္သြားသည္ကိုပင္ သတိမထားလိုက္မိ။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အိပ္ယာအိပ္ခင္း ျပင္ၾကသည္။ ကရင္လူငယ္ေလးက သူ႔တြင္ ပါလာသည့္ ေစာင္ကို သဲျပင္ေပၚခင္း၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခင္းထားသည့္ ပလပ္စတစ္စကို ဖံုခါကာ ေစါင္တစ္ထည္ ထပ္ခင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ယာဝင္သည္။
ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ ပေဟလူရြာသို႔ ခရီးဆက္ရဦးမည္ကို ေတြးမိျပန္သည္။ အကယ္၍ ပေဟလူရြာတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ အေျခအေန မေပးခဲ့သည္ရွိေသာ္ ဘယ္ေနရာအထိ ဆက္လက္ဆုတ္ခြာရမည္ကို က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေသး။ ယုတ္စြအဆံုး ပေဟလူရြာကိုပင္ တခါဖူးမွ် မေရာက္ဖူးေသး။ ၿပီးေတာ့ ထိုရြာမ်ားမွာ ထိုင္းႏုိင္ငံထဲက ရြာမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုင္းေတြကေကာ က်ေနာ္တို႔ကို အေျခစိုက္ေနထိုင္ခြင့္ ေပးမွ ေပးပါ့မလား။ ဒါလည္း မေသခ်ာလွပါ။
မေရရာသည့္ေရွ႕ေရးမ်ားကိုေတြးရင္းစိုးရိမ္စိတ္မ်ားရွိေနေသာ္လည္းတေနကုန္သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့ရသျဖင့္ ေမာပန္းေနသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရ၏။
(င)
သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ေလာက္တြင္ အိပ္္ေပ်ာ္ရာမွ က်ေနာ္ ႏုိးလာခဲ့သည္။ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္ထားလ်က္ႏွင့္္ပင္ ပတ္ဝန္းက်င္က အသံမ်ားကို နားစြင့္ထားမိသည္။ ေရစပ္က ငါးပြက္သံႏွင့္ ကမ္းစပ္သို႔ လႈိင္း႐ုိက္ခတ္သည့္ အသံမ်ားကိုမလွမ္းမကမ္းမွခပ္တိုးတိုးၾကားလိုက္ရ၏။ေတာစပ္ကသစ္ရြက္ေလတိုးသံမ်ားကို တခ်က္မွ် အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရ၏။လေရာင္မ်ားကက်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္က်က်နနေနယူယူထားၾကသည္ကို ေတြ႔ေတာ့အိပ္ယာမွကမန္းကတန္းထထိုင္လိုက္မိသည္။လေရာင္ေအာက္ကေသာင္ရင္းျမစ္ျပင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
ေသာင္ရင္းျမစ္ေရျပင္ေပၚကအစိပ္စိပ္အမႊာမႊာကြဲသြားေနသည့္လမင္းကိုေငးၾကည့္ကာက်ေနာ္ တေယာက္တည္း ၿငိမ္သက္ေနမိ၏။
Geen opmerkingen:
Een reactie posten