သမတ အိုဘားမား၏ နုိဘယ္လဲ ဆုလက္ခံမိန္႔ခြန္း

  

သမတအိုဘားမားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၾကာသပေတးေန႔က ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို လက္ခံရယူခဲ့ရာ စစ္မက္ေရးရာ၊အၾကမ္းမဖက္ေရးကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ားစြာထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားသည္။သို႔ရာတြင္ ၄င္းသည္ အတိတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္သူမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဆိုသည့္အျပင္ ကမ ၻာႀကီးအေနျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ၊လုပ္ေဆာင္သင့္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကိုလည္း ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့သည္။

အိုဘားမား၏ ဆုလက္ခံမိန္႔ခြန္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္အပ္ပါေသာ ေလးစားအပ္သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား၊ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၊ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ႏိုဘဲလ္ဆုေကာ္မတီ၀င္မ်ား၊အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ကမ ၻာသူ၊ကမ ၻာသားအေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီဆုကို ခ်ီးျမွင့္ခံရတဲ့အတြက္ အထူးတလည္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဂါရ၀တရားေရွ႕ ထား၍ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ဒီဆုဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမင့္ဆံုးမွန္းၾကတဲ့ ဆုတစ္ဆုျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမ ၻာႀကီးရဲ႕ ရက္စက္မႈ၊ခက္ခဲမႈေတြ အားလံုးအတြက္ ေပးအပ္တဲ့ဆုပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕ အက်ဥ္းသားမ်ားသက္သက္သာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကဖို႔လိုပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြက သမိုင္းကို တရားမွ်တမႈ ရွိရာကို ေကြးညြတ္ေျပာင္းလဲသြားေစပါလိမ့္မယ္။
လူႀကီးမင္းတို႔ အေနနဲ႔ ဒီဆုကို ခ်ီးျမွင့္ေပးဖို႔ရာ ရက္ေရာစြာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္လို႔မဆံုးပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒါဟာ အစပဲရွိပါေသးတယ္။ကမ ၻာ့ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေဆာင္သြား ရမယ့္ အဆံုးသတ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။သမိုင္းေခတ္ကာလတေလ်ာက္ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားခဲ့တဲ့ ရွ၀စ္ဇာနဲ႔ကင္းတို႔လို မာရွယ္နဲ႔မန္ဒဲလားတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြနဲ႔ ႏႈိင္းစာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က သိမ္ႏုပ္လွပါတယ္။ၿပီးေတာ့လည္းပဲ ကမ ၻာနဲ႔အ၀န္းမွာ တရားမွ်တမႈအတြက္ အက်ဥ္းက်ခံ၊႐ိုက္ႏွက္ခံရသူေတြ၊လူမႈဒုကၡေတြကို ေျပေပ်ာက္ေစဖို႔အတြက္ လူသားေရးရာ အဖြဲ႕ အစည္းအသီးသီးမွာ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူေတြလည္း ရွိေနၾကပါတယ္။ ရာဂဏန္းမွ်ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပသူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရဲ၀ံ့၊တိတ္ဆိတ္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူမသိ၊သူမသိပုဂၢိဳလ္ေတြလည္းရွိေနၾကပါတယ္။သူတို႔တစ္ေတြကိုလည္း ရွာေဖြၾကပါဦးလို႔ ေစာဒကမတက္လိုေပမယ့္ သူတို႔ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္မ်ားစြာသာလြန္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူေတြျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္ႀကီးႏွစ္စစ္ရဲ႕ အလယ္မွာ တည္ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အၾကီးအကဲျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥဟာ ဒီဆုကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံရရွိတဲ့ျဖစ္ရပ္အတြက္ အလြန္ေလးနက္တဲ့အရာျဖစ္ေနပါတယ္။စစ္ႀကီးတစ္ခု ကေတာ့ ၿပီးဆံုးေနပါၿပီ။ေနာက္စစ္ႀကီးတစ္ခုကေတာ့ အေမရိကအေနနဲ႔ရွာေဖြတဲ့ အားၿပိဳင္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံအပါအ၀င္ အျခားေသာ ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၃ႏိုင္ငံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ကာကြယ္ဖို႔ ႏိုင္ငံအားလံုးကို ထပ္မံ တိုက္ ခိုက္ခံရျခင္းမရွိေစဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနၾကရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စစ္ျဖစ္ေနၾကဆဲပါပဲ။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေ၀းလံတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ စစ္ပြဲအတြက္ေရာက္ရွိေနတဲ့ ငယ္ရြယ္တဲ့အေမရိကန္ေတြကို ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းဖို႔ရာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။သူတို႔ထဲက တခ်ဳိ႕ က သတ္ျဖတ္ သူေတြျဖစ္ၾကတယ္။တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ သတ္ျဖတ္ခံရသူေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ၾကားမွာ သူတို႔ကို အစားထိုးၿပီးေစ လႊတ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈ၊ လက္နက္ကိုင္ ေျဖရွင္းေနရတဲ့ အဲသည္လို အၾကပ္အတည္းေတြၾကားထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ အခုလိုေရာက္ရွိလာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေမးခြန္းေတြဟာ အသစ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။စစ္ဆိုတဲ့ အရာဟာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ပထမစတဲ့လူနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။သမိုင္းဦးအစမွာ စစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအျမင္ကို ေမးခြန္းမထုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။မိုးေခါင္ေရရွားတာလို၊ ေရာဂါေဘးဆိုက္ေရာက္တာလို ႐ိုးရွင္းလွပါတယ္။လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ အင္အားၿပိဳင္ၾကတဲ့ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပါပဲ။
အခ်ိန္ေတြၾကာေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ် အုပ္စုေတြအတြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ တရားဥပေဒေတြ ရွာၾကံလာၾကပါတယ္။ေတြးေခၚရွင္ႀကီးေတြ၊ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ၊ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္ေတြဟာ စစ္ရဲ႕ ဖ်က္ဆီးမႈ အင္အားကို တားျမစ္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။အခ်ဳိ႕ေသာ ႀကိဳတင္အေျခအေနေတြနဲ႔ ထိန္းညွိၿပီး တရားမွ်တမႈရွိရင္ တရားေသာစစ္လို႔ေတာင္ ႐ႈျမင္သတ္မွတ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။မိမိကိုယ္မိမိကာကြယ္ဖို႔လား၊မတတ္သာေတာတဲ့အဆံုးမွာ ျဖစ္ပြားလာတာလား၊အင္အားသံုးတာ အခ်ဳိးမွ်တသလား၊ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ၾကရာမွာ အရပ္သားေတြ အၾကမ္းဖက္မႈေဘးက ကင္းေ၀းၾကေစသလား၊အဲဒါေတြ ၾကည့္ၾကရပါတယ္။
သမိုင္းမွာၾကံဳေတြ႕ရဖန္မ်ားတာက အဲဒီတရားေသာစစ္ဆိုတာက မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။လူသားတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘယ္လိုနည္းလမ္းသစ္ေတြနဲ႔ သတ္ျဖတ္ၾကမလဲဆိုတာကို ေတြးတဲ့ျဖစ္စဥ္သေဘာဟာ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။မတူညီတဲ့ဘုရားကို ကိုးကြယ္ၾကသူေတြအၾကားမွာ သနားညွာတာမႈလည္း ကင္းမဲ့လာၾကပါတယ္။စစ္တပ္အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ စစ္ပြဲေတြကေန ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္တဲ့ စစ္ပြဲေတြျဖစ္လာေစခဲ့တယ္။တိုက္ခိုက္ၾကသူနဲ႔အရပ္သားေတြၾကားမွာ ေ၀၀ါးစြာ ခြဲျခားႏိုင္ျခင္းလည္း မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ႏွစ္ေပါင္း ၃၀အတြင္းမွာ ဒီလိုလူေပါင္းမ်ာစြာေသေၾကပ်က္စီးေစတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ဒီ အေမ ရိကတိုက္ႀကီးရဲ႕ႏွစ္ဆမွ်ရွိခဲ့ပါတယ္။နာဇီဂ်ာမနီနဲ႔၀င္႐ိုးတန္းႏိုင္ငံေတြ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ရတာ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပဲလို႔ ေျပရခက္ေနစဥ္မွာ ဒုတိယကမ ၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားလို႔ အသက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ စစ္သားေတြ၊အရပ္သား ေတြရဲ႕အေရအတြက္ဟာ မ်ားလြန္းခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုဖ်က္ဆီးမႈႀကီးကေနႏိုးထလာေတာ့ ႏ်ဴကလီယားေခတ္ႀကီးကို ေရာက္ရွိလို႔လာျပန္ပါတယ္။ေနာက္ ကမ ၻာစစ္ႀကီးမျဖစ္ဖို႔ အေရးအတြက္ ႏိုင္သူ၊႐ံႈးသူအတူတူပဲ ဟန္႔တားဖို႔ကိစၥေတြ လိုအပ္လာတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီးကို အေမရိကန္ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္ကကန္႔ကြက္ၿပီး ရာစုႏွစ္ေလးပံုတစ္ပံုအၾကာမွာေတာ့ ၀ုဒ္႐ိုး၀ီလ္ဆင္ဟာ ဒီဆုကိုရရွိခဲ့ပါတယ္။အေမရိကန္အေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ အေဆာက္အအံုတည္ေဆာက္ရာမွာ ကမ​ ၻာကိုဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။စစ္ျဖစ္ၾကတာေတြကို ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္မယ့္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ၊လူ႔အခြင့္အေရးေတြကိုကာကြယ္ေပးမယ့္စာခ်ဳပ္ေတြ၊အႏ ၱရာယ္အႀကီးမားဆံုး လက္နက္ေတြကိုကန္႔သတ္ဖို႔၊လူအစုအျပံဳလိုက္သတ္ျဖတ္မႈကို တားဆီးဖို႔ မာရွယ္စီမံကိန္းနဲ႔ကုလသမဂၢ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ဒီႀကိဳးပမ္းခ်က္ေတြဟာ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ေၾကာက္မက္ဖြယ္စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။သတ္ျဖတ္မႈေတြက်ဴးလြန္ၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ တတိယကမ ၻာစစ္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲဟာ တံတိုင္းႀကီးတစ္ခုကို လူထုအားနဲ႔လွဲၿဖိဳၿပီး အဆံုးသတ္သြားတယ္။စီးပြားေရးဟာ ကမ ၻာတစ္၀န္းလံုးကိ္ု ျဖန္႔က်က္လာတယ္။လူေပါင္းဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီၿပီး ဆင္းရဲျခင္းေဘးက ကင္းေ၀းခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရး၊ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္္၊တန္းတူညီမွ်မႈ စံညႊန္းေတြနဲ႔ဥပေဒစိုးမိုးမႈဟာ တိုးတက္ထြန္းကားလာခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အတိတ္မ်ဳိးဆက္ရဲ႕ လံု႔လ၊ဥႆဟေတြကို အေမြဆက္ခံခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုနည္းလမ္းတက် ျဖစ္ခဲ့တာ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ရာစုသစ္ထဲကို ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လြန္ေရာက္ရွိလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီအေဆာက္အအံုႀကီးဟာ ေျခာက္လွန္႔မႈအသစ္ေတြေအာက္မွာ ပိက်လို႔ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ကမ ၻာႀကီးဟာ ႏ်ဴကလီးယားမဟာအင္အားႀကီး ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား စစ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ႏ်ဴကလီးယားျပန္႔ပြားမႈတိုးလာရာကေန ေဘးသင့္မယ့္ အေရးက စိတ္မေအးဖြယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။အၾကမ္းဖက္မႈရွိေနခဲ့တာ ၾကာေညာင္းလွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေပၚနည္းပညာေၾကာင့္ ဘာမဟုတ္တဲ့ လူေတြက အျပစ္မဲ့သူေတြကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အေျမာက္အျမား သတ္ျဖတ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့စစ္ပြဲေတြကေန ႏိုင္ငံေတြအတြင္းမွာျဖစ္ပြားတဲ့စစ္ပြဲေတြ ပိုမိုတိုးပြားလို႔လာပါတယ္။တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္မႈေတြ၊လူမ်ဳိးစုအျငင္းပြားမႈေတြ၊ခြဲထြက္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ၊လက္နက္ကိုင္ေသာင္းက်န္းမႈေတြ၊အသိအမွတ္ျပဳမခံရတဲ့ႏိုင္ငံေတြ ေပၚေပါက္လာရာက လူထုဟာ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ ႐ႈတ္ေထြးမႈၾကားမွာ ပိတ္မိလာပါေတာ့တယ္။
ယေန႔ေခတ္စစ္ပြဲေတြမွာ စစ္သားေတြထက္ အရပ္သားလူထုေသဆံုးၾကရတယ္။ေနာင္အနာဂတ္ အျငင္းပြားမႈမ်ဳိးေစ့ေတြကို ႀကဲခ်စိုက္ပ်ဳိးၾကတယ္။စီးပြားေတြလည္းပ်က္တယ္။ၿမိဳ႕ ျပလူေနမႈအဖြဲ႕ အစည္းေတြ ယိမ္းယိုင္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ဒုကၡသည္ေတြ ထုနဲ႔ေဒး ေပါမ်ားလာတယ္။ကေလးေတြလည္း စိတ္အမာရြတ္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီစစ္မက္ျပႆနာေတြရဲ႕ အေျဖကို ဖြင့္ဆိုျပသဖို႔ရာ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွပါမလာပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ဒီစိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ ဆယ္စုႏွစ္ေတြၾကာသည္အထိ ရဲ၀ံ့စြာလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြမွာ တူညီေသာ အျမင္နဲ႔ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္သြားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တရားေသာစစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေတြးအျမင္ေတြ၊တရားေသာၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆေတြ အေၾကာင္း နည္းလမ္းသစ္ေတြနဲ႔ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ဖို႔ လိုအပ္လာပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀အသက္တာေတြမွာ အၾကမ္းဖက္အျငင္းပြားမႈကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ လက္ခံရခက္တဲ့ အရွိတရားကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ႏိုင္ငံေတြအေနနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံခ်င္းစီပဲျဖစ္ေစ၊အစုအဖြဲ႕ လိုက္ပဲျဖစ္ေစ လိုအပ္ခ်က္အရေရာ၊ကိုယ္က်င့္တရားအရပါ တရားမွ်တစြာနဲ႔ အင္အားသံုးတဲ့နည္းလမ္းကိုရွာေတြ႕ လာႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကာလေတြ ေရာက္ရွိလို႔လာမွာပ ါ။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ဒါကိုေတြးမိသလဲဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဒီလိုအခမ္အနားမွာ မာတင္လူသာကင္းေျပာခဲ့ဖူးလို႔ပါ။“အၾကမ္းဖက္ျခင္းဟာ တည္ၿမဲတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဘယ္ေတာ့မွ ေဆာင္ၾကဥ္း မလာပါဘူး။ဘယ္လူမႈျပႆနာကိုမွ ေျဖရွင္းမေပးႏိုင္ဘူး။ပိုၿပီး႐ႈတ္ေထြးတဲ့အရာအသစ္ေတြကိုပဲ ဖန္တီးေပးပါတယ္။´´ေဒါက္တာကင္းရဲ႕ ဘ၀တာလုပ္ေဆာင္မႈကို ဆက္ခံသူတစ္ဦးအျဖစ္ ဒီေနရာမွာရပ္ၿပီးေျပာရ မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အၾကမ္းမဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ အဟိ ံသက၀ါဒကို အရွင္လတ္လတ္ႀကီး သက္ေသခံေနသူျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ဂႏၵီနဲ႔ကင္းတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ဘ၀ေတြထဲမွာ ဘာမွ ေပ်ာ့ညံ့တာ မရွိဘူး။ဘာမွ ရပ္တန္႔တာမရွိဘူး။ဘာမွ အယံုလြယ္လြန္းတာမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔ က်မ္းက်ိန္သစၥာဆိုထားတဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ စံနမူနာေတြသက္သက္ကိုပဲ လိုက္နာလို႔မရပါဘူး။ဒီကမ ၻာႀကီးကို အရွိအတိုင္း ရင္ဆိုင္တယ္။ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္လူထုကို ေျခာက္လွန္႔ေနတာေတြ ၾကံဳေတြ႕ ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီအတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနလို႔မရပါဘူး။အမွားမလုပ္မိေစဖို႔အတြက္ပါ။မိစၧာဟာ ဒီကမ ၻာေလာကထဲမွာ ရွိကိုရွိေန ပါတယ္။အၾကမ္းမဖက္ေရးလႈပ္ရွားမႈက ဟစ္တလာရဲ႕ တပ္ေတြကို ဟန္႔တားျခင္းမျပဳႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။အယ္လ္ေကးဒါးေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္နက္ခ်ေစဖို႔ ဘယ္ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းမႈေတြကမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အင္အားသံုးဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံလိုအပ္တယ္လို႔ေျပာဖို႔ဆိုတာ လိုရာဆြဲယူျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။သမိုင္းက သက္ေသခံေနပါတယ္။လူမွာ ၿပီးျပည့္စံုမႈမရွိျခင္းေတြနဲ႔ပါ။အေၾကာင္းျပခ်က္မွာလည္း ကန္႔သတ္မႈေတြနဲ႔ပါ။ အင္အားသံုးဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံလိုအပ္တယ္လို႔ေျပာဖို႔ဆိုတာ လိုရာဆြဲယူျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။သမိုင္းက သက္ေသခံေနပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ တင္သြင္းရသလဲဆိုရင္ ဒီကေန႔ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွာ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါ။ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္လဲဆိုတာ အေရးေတာ့ မႀကီးပါဘူး။တစ္ခါတစ္ရံမွာ အေမရိကကို ကမ ၻာရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္စစ္အင္အားႀကီးႏိုင္ငံအျဖစ္ ထင္ဟပ္ၿပီး သံသယ၀င္တာမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမ ၻာႀကီးအေနနဲ႔ မွတ္သားထားရမွာကေတာ့ ဒုတိယကမ ၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ကမ ၻာကိုၿငိမ္သက္ေစခဲ့တာ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ အစည္းေတြသက္သက္က လုပ္ေပးခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။စာခ်ဳပ္ေတြ၊ေၾကညာခ်က္ ေတြသက္သက္နဲ႔ ၿပီးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာအမွားေတြပဲ လုပ္ခဲ့ပါေစ၊ထင္ရွားတဲ့အခ်က္က ဒီလိုရွိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ေသြးေတြ၊ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္နက္ေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ပဲ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာလံုျခံဳေရးကို ေစာ္င့ေရွာက္ဖို႔ ဆယ္စုႏွစ္ေျခာက္စုေက်ာ္ ကူညီခဲ့တယ္ဆိုတာကို ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသား၊အမ်ဳိးသမီးတပ္ဖြဲ႕ ၀င္ေတြရဲ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မႈ၊အနစ္နာခံမႈေတြေၾကာင့္ ဂ်ာမနီကေန ကိုရီးယားအထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဓနဥစၥာ တိုးပြားၾကြယ္၀ေစခဲ့ပါတယ္။ေဘာ္လ္ကန္လိုေဒသေတြမွာ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေစခဲ့ပါတယ္။ဒီလိုႀကီးေလးတဲ့၀န္ကိုထမ္းတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ သား၊ေျမးေတြရဲ႕ ပိုမိုေကာင္းမြန္ တဲ့ အနာဂတ္ကို ရွာေဖြၾကတာပါ။တျခားႏိုင္ငံေတြက သား၊ေျမးေတြ လြတ္လပ္စြာ၊ၾကြယ္၀စြာ ေနထိုင္ခြင့္ရရင္ သူတို႔ဘ၀ေတြလည္း ပိုၿပီးေကာင္းမယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္လို႔ပါပဲ။
စစ္မက္ရဲ႕ လက္နက္ကရိယာေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ရာမွာ အေရးပါတယ္လို႔ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ဒီသေဘာတရားဟာ တစ္ခုအေပၚတစ္ခုတည္မွီျဖစ္ေပၚရပါတယ္။ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ် တရားမွ်တတယ္ဆိုတာ အေရးမႀကီးပါဘူး။စစ္မက္ဆိုတာကေတာ့ လူသားအတြက္ အငိုနဲ႔ဇာတ္သိမ္းေစမွာ အမွန္ပါပဲ။စစ္သားရဲ႕ သတၱိနဲ႔ အနစ္နာခံမႈဟာ တိုင္းျပည္အတြက္၊လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ေတြအတြက္၊တာ၀န္အတြက္ စေတးခဲ့တာျဖစ္လို႔ ဂုဏ္သေရအေပါင္းခေညာင္းေနပါတယ္။ဒါေပမယ့္ စစ္မက္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ က်က္သေရမရွိပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ က်က္သေရအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ စစ္ခရာသံေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စိန္ေခၚမႈအစိတ္အပိုင္းဟာ ေစ့စပ္မရႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ အရွိတရားႏွစ္ရပ္ကို ေစ့စပ္ေပးေရးျဖစ္ပါတယ္။စစ္ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာတရားနဲ႔ စစ္ဆိုတာ လူသား ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ျပသတဲ့ အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ေနရာမွာရွိတယ္ဆိုတဲ့သေဘာတရားပါပဲ။ခ်က္က်လက္က်ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အားထုတ္မႈကို ဟိုးလြန္ေလၿပီးေသာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သမၼတကင္ေနဒီေဆာ္ၾသခဲ့တဲ့ဆီ ဦးတည္ရပါလိမ့္မယ္။“ပိုမိုလက္ေတြ႔က်တဲ့၊ပိုမိုၿပီးရႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာ႐ံုစိုက္ၾကပါစို႔။အဲဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ လူ႔သဘာ၀အေလ်ာက္ ႐ုတ္တရက္ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ျခင္းအေပၚမွာ အေျချပဳျခင္းမရွိဘဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြထဲက ဆင့္ကဲျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈအေပၚမွာ အေျချပဳမွာျဖစ္ပါတယ္ “လို႔ သူေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္က ဘာနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူဖြယ္ရွိပါသလဲ။ဒီလက္ေတြ႕က်တဲ့အဆင့္ေတြဆိုတာ ဘာျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။
စၿပီးေျပာရရင္ ႏိုင္ငံအားလံုးဟာ အရြယ္အစားႀကီးငယ္မဟူ အင္အားသံုးတဲ့ကိစၥကို ကြပ္ကဲမယ့္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တညီတညြတ္တည္းရွိေနရပါမယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာ တျခားဘယ္ႏိုင္ငံက ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပါပဲ။ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုကာကြယ္ဖို႔လိုအပ္လာရင္ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လုပ္ပို္င္ခြင့္ရွိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အဲဒီစံေတြနဲ႔ညီညြတ္သူေတြကို အားေပးကူညီရပါတယ္။မညီညြတ္သူေတြ ကိုေတာ့ ခ်န္လွပ္ထားလိုက္ရပါတယ္။
စက္တင္ဘာ၁၁ရက္တုိက္ခိုက္မႈေတြအၿပီးမွာေတာ့ ကမ ၻာဟာ အေမရိကကို ၀န္းရံလာၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာေတြကို ဆက္လက္အားေပးေထာက္ခံလာၾကတယ္။ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အဲဒီတိတုိက္ခိုက္မႈေတြရဲ႕ေၾကာက္စရာေကာင္းပံုနဲ႔ မိမိကိုယ္မိမိခုခံကာကြယ္ျခင္းရဲ႕သေဘာတရားကို သိျမင္လာၾကလို႔ပါ။အလားတူပဲ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ ကူ၀ိတ္ကို ၀င္တိုက္ေတာ့ သူနဲ႔ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဖို႔ လိုအပ္လာၿပီဆိုတာ ကမ ၻာႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ရတယ္။အဲဒီမွာ ရန္ကိုရန္ခ်င္း ဘယ္လိုတံု႔ႏွင္းတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပသခဲ့ရပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ တျခားႏိုင္ငံေတြေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းစနစ္ကို အေမရိကအေနနဲ႔ ျငင္းဆန္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္လို႔မရပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္တဲ့ကစၥဟာ ေဘာင္၀င္သလို ျဖစ္သြားၿပီး တရားမွ်တမႈ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာေနာက္ထား ေနာင္ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္မႈ တရား၀င္ျဖစ္ေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ပါတယ္။
စစ္ေရးအရအေရးယူေဆာင္ရြက္မႈရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ မိမိကိုယ္မိမိခုခံျခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္စြန္းကိုေရာက္ရွိသြားၿပီဆိုတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏိုင္ငံက တျခားက်ဴးေက်ာ္ရန္စတဲ့ႏိုင္ငံကို ခုခံတဲ့အခါ ဒါဟာ အေရးပါလာပါတယ္။ပိုပိုၿပီးေတာ့ခက္ခဲတဲ့ျပႆနာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕အစိုးရက ကိုယ့္ျပည္သူကို ကိုယ္ျပန္သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ကိစၥ၊ျပည္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈ၊ဒုကၡေတြက တစ္ေဒသလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔ေနတာ တားဆီးရမယ္ဆိုတဲ့ကိစၥလို ျပႆနာမ်ဳိးေတြပါပဲ။
ေဘာ္လကန္ေဒသမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာမ်ဳိး၊စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္နစ္နာခဲ့ရတဲ့ တျခားေနရာေတြမွာၾကံဳခဲ့တာမ်ဳိးတာေတြမွာ အင္အားသံုးတဲ့ကိစၥဟာ တရားမွ်တတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမျပဳခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ထိပါးေစမွာျဖစ္ၿပီး ေနာက္က်ၿပီးေတာ့မွ ၾကား၀င္ခဲ့ရင္ အပ္နဲ႔ထြင္းရမွာကို ပုဆိန္နဲ႕ေပါက္မွ ရေတာ့မယ့္ကိန္း ဆိုက္ႏိုင္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံအားလံုးက ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထိန္းသိမ္းဖို႔ရာ တပ္ဖြဲ႕ေတြ ေပါင္းစည္းပါ၀င္ရပါလိမ့္မယ္။
ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာလံုျခံဳေရးအတြက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ အေမရိကရဲ႕သႏၷိဌာန္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ယိမ္းယိုင္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ေျခာက္လွန္႔မႈေတြပိုမိုေရာေထြး၊လုပ္ေဆာင္မႈေတြလည္း ပိုမို႐ႈတ္ေထြးလာတဲ့ ကမ ၻာေလာကတစ္ခုထဲမွာ အေမရိကဟာ တစ္ကိုယ္ေတာ္လုပ္ေနလို႔မရပါဘူး။အာဖဂန္နစၥတန္မွာ သက္ေသထူခဲ့တယ္။လူေတြငတ္မြတ္ၿပီး ဒုကၡၾကံဳေနတဲ့ၾကားမွာ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ပင္လယ္ဓားျပမႈေတြနဲ႔ ေရာေထြးခဲ့တဲ့ ဆိုမာလီလို တိုင္းျပည္ပ်က္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း သက္ေသထူခဲ့တယ္။ေနာင္လာမယ့္ႏွစ္ေတြအတြင္း မၿငိမ္မသက္ရွိေနမယ့္ေဒသေတြမွာလည္း သက္ေသထူေနဦးမွာျဖစ္လို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။
ေနတိုးအဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔စစ္သားေတြ ၿပီးေတာ့ တျခားမိတ္ဖက္ေတြနဲ႔မဟာမိတ္ႏိုင္ငံေတြဟာ အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံမွာ သူတို႔ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ သတၱိကိုထုတ္ေဖာ္ၿပီး သာဓကျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွာ လုပ္ေဆာင္ေပးသူေတြရဲ႕အားထုတ္မႈနဲ႔လူထုအမ်ားစုအၾကားမွာ ဆက္သြယ္မႈျပတ္ေတာက္ေနၾကတယ္။စစ္မက္ဟာ ဘာေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မမ်ားတာလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာ ေပါက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ဘာလဲဆိုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားသင့္တယ္ဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိုင္ဆိုင္ရရွိဖို႔အတြက္ လံုေလာက္မႈမရွိေသးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တာ၀န္ယူမႈ လိုအပ္တယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ လိုအပ္တယ္။ဒါေၾကာင့္ ေနတိုးအဖြဲ႔ဟာ မျဖစ္မေနဆက္လုပ္ေနတာပါ။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကုလသမဂၢနဲ႔ ေဒသဆိုင္ရာၿငိမ္းခ်မ္းေရးထိန္းသိမ္းမႈေတြအတြက္ ႏိုင္ငံအနည္းငယ္နဲ႔ပဲ ကြက္ခ်န္ၿပီးလုပ္လို႔မရတဲ့အတြက္ အင္အားကို ျဖည့္တင္းေပးသြားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာၾကသူေတြ၊ေအာ္စလို၊ေရာမ၊ေအာ့တ၀ါ၊ဆစ္ဒနီ၊ဒါကာနဲ႔ ကီဂါလီမွာ သင္တန္းသြားတက္ၾကသူေတြကို ဂုဏ္ျပဳၾကရတာပါ။စစ္မက္ဖန္တီးသူေတြအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳတာမဟုတ္ပါဘူးၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္သူေတြအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။
အင္အားသံုးတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မတတ္သာလို႔ စစ္ထြက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးခ်ရတဲ့အခါမွာေတာင္မွ အဲဒီစစ္ကို ဘယ္လိုတိုက္ရမယ္ ဆိုတာ ရွင္းလင္းေအာင္ စဥ္းစားရပါတယ္။ႏိုဘဲလ္ဆုေကာ္မတီအေနနဲ႔ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ႀကီးတည္ေထာင္သူ၊ဂ်ီနီဗာသေဘာတူညီခ်က္မ်ားေပၚေပါက္ေအာင္ ေစ့ေဆာ္ခဲ့သူ ဟင္နရီဒူးနန္႔ကို ပထမဆံုးၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆုခ်ီးျမွင့္ခဲ့စဥ္အခါတုန္းက သက္ေသထူခဲ့တဲ့ကိစၥကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။
အင္အားသံုးဖို႔လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္စည္းမ်ဥ္းအခ်ဳိ႕နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္က်င့္တရားစည္းေဘာင္သတ္မွတ္ၿပီး ဗ်ဴဟာခ်မွတ္ရပါတယ္။ၿပီးေတာ့ စည္းလြတ္ေဘာင္လြတ္တန္ျပန္မႈကို တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရၿပီဆိုရင္ေတာင္မွ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအေနနဲ႔ စစ္မက္သေဘာအရ ခုခံရမယ့္စံကိုပဲ ခ်မွတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ၾကသူေတြနဲ႔ အဲဒီေနရာမွာ ကြာျခားၾကပါတယ္။ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အင္အားရဲ႕ ရင္းျမစ္ပါ။ဒါေၾကာင့္ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂူယန္တာနာမိုပင္လယ္ေအာ္က အက်ဥ္းေထာင္ကို ပိတ္ပစ္ဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဂ်ီနီဗာသေဘာတူညီခ်က္ေတြကို လိုက္နာေစဖို႔ အေမရိကမွာ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း အတည္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ခုခံကာကြယ္ဖို႔တိုက္ခိုက္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္က ဆံုး႐ႈံးၾကတာ သာဓကမ်ားလွပါၿပီ။လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းျဖစ္ခဲ့ရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒါေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
စစ္မက္အတြက္ရင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စိတ္ႏွလံုးေတြ ႏံုးခ်ိခဲ့ရတဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုပူေဆြးဖြယ္ေရြးခ်ယ္မႈေတြကို ေရွာင္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပံုအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။တရားမွ်တၿပီး တည္တံ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းသံုးသြယ္ရွိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒေတြ ခ်ဳိးေဖာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အမူအက်င့္ေျပာင္းလဲဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့အၾကမ္းဖက္မႈကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ အျခားေသာနည္းလမ္းေတြကို တိုးျမွင့္ၿပီးအသံုးျပဳရမွာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တည္တံတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားရင္ ႏိုင္ငံတကာအသိုက္အ၀န္းရဲ႕ စကားေတြလိုအပ္လာပါတယ္။စည္းမ်ဥ္းခ်ဳိးေဖာက္တဲ့ အစိုးရေတြကို ေတးမွတ္ထားရမယ္။ပိတ္ဆို႔မႈေတြျပဳလုပ္ၿပီး တိက်မွန္ကန္စြာ အေရးယူရမယ္။လူထုေထာက္ခံမႈမရေတာ့တဲ့အခါ ဖိအားေတြတိုးၿပီး ခံစားလာေစရမယ္။တစ္ကမ ၻာလံုးညီမွသာလွ်င္ အဲဒီဖိအားေတြက ထိေရာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။
လတ္တေလာျပစရာနမူနာကေတာ့ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြျပန္႔ပြားမႈကို တားဆီးဖို႔နဲ႔ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္မဲ့ကမ ၻာႀကီးျဖစ္လာေစဖို႔ ႀကိဳးပမ္းမႈပါပဲ။လြန္ခဲ့တဲ့ရာစုအလယ္မွာ ႏိုင္ငံေတြဟာ စာခ်ဳပ္တစ္ရပ္ခ်ဳပ္ ဆိုဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့ၿပီး ဘယ္သူေတြအတြက္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ထင္ရွားေစခဲ့ပါတယ္။အားလံုးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာႏ်ဴကလီးယားအင္အားကိုတပ္ဆင္ထားမယ္။ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္မရွိသူေတြကရွိေအာင္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ ပို္င္ဆိုင္တဲ့ႏို္င္ငံေတြက လက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရးအတြက္ေရွ႕ ႐ႈေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ဒီစာခ်ဳပ္ကို ကၽြန္ေတာ္စြဲကိုင္ထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒရဲ႕ ဗဟိုျပဳခ်က္ပါပဲ။ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္နဲ႔႐ု႐ွားႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ဖို႔ ႐ု႐ွားသမၼတ ဒီမီထရီမက္ဒ္ေဗဒက္နဲ႔ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အီရန္၊ေျမာက္ကိုရီးယား အစရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာ ဒီစနစ္ကိုရမ္းရမ္းကားကား မလုပ္မိေစဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ႏိုင္ငံတကာတရားဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာဖို႔ ကတိက၀တ္ျပဳ ထားၾကသူေတြက အဲဒီဥပေဒေတြကို ထိပါးတဲ့သူေတြရွိလာတဲ့အခါ မ်က္ကြယ္ျပဳထားလို႔ မရပါဘူး။မိမိတို႔လံုျခံဳေရးအတြက္အေလးထားသူေတြအေနနဲ႔ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္နဲ႔အေရွ႕ အာရွက လက္နက္ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ အႏ ၱရာယ္ကို လစ္လ်ဴ႐ႈလို႔ မရပါဘူး။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရွာေဖြသူေတြဟာ ႏ်ဴကလီးယားစစ္ျဖစ္ေစဖို႔ လက္နက္တပ္ဆင္လာတဲ့အခါမွာ အသာတၾကည္ရပ္ၾကည့္ေနလို႔ မရပါဘူး။
ကိုယ့္ျပည္သူလူထုကို ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာဥပေဒကိုခ်ဳိးေဖာက္ေနၾကသူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီသေဘာအတိုင္းပါပဲ။ဒါေဖာမွာ သတ္ျဖတ္မႈေတြျဖစ္တယ္။ကြန္ဂိုမွာ စနစ္တက် က်ဴး လြန္တဲ့ မုဒိန္းမႈေတြျဖစ္တယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖိႏွိပ္မႈေတြျဖစ္တယ္။အဲဒါေတြအတြက္ အေျဖေတာ့ ရွိလာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာတို႔ပိုၿပီးပူးကပ္ထားေလေလ လက္နက္ကိုင္ၾကား၀င္မႈနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္ဖို႔ ပူးေပါင္း ၾကံစည္ၾကျခင္းရဲ႕ အၾကားမွာ ေရြးခ်ယ္ရမယ့္အရာကို ရင္ဆိုင္ေတြ႕ ရမႈ နည္းေလေလျဖစ္လာမွာပါ။
ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွာေဖြတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ သဘာ၀အေၾကာင္း ေျပလိုပါတယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အျပင္ပန္းအျငင္းပြားမႈမရွိယံုသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။လူပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အခြင့္ အေရးေတြ၊ဂုဏ္သိကၡာေတြရရွိမွသာလွ်င္ တရားမွ်တတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေတြးအျမင္က ဒုတိယကမ ၻာစစ္အၿပီးမွာ ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာလူ႔အခြင့္အေရးမ်ားေက်ညာခ်က္မူၾကမ္းေရးသူေတြကို တြန္းအားေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ကပ္ဆိုးႀကီးကႏိုးထလာေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ေစာင့္ ေရွာက္ျခင္းမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အႏွစ္မဲ့အခ်ည္းအနွီးျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ သူတို႔သတိျပဳမိခဲ့ၾကပါတယ္။အဲဒါေတာင္မွ ဒီစကားလံုးေတြဟာ မၾကာခဏ လစ္လ်ဴ႐ႈျခင္းခံရပါတယ္။ႏိုင္ငံတစ္ခ်ဳိ႕ မွာ လူ႔အခြင့္အေရး ေတြကိုေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ေနၾကဆဲပါ။ဒါေတြဟာ အေနာက္တိုင္းသေဘာတရားေတြျဖစ္တယ္။ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ျပဒါးတစ္လမ္းသံတစ္လမ္းျဖစ္ေနတယ္။ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအဆင့္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနဆဲျဖစ္တယ္ စသည္ျဖင့္ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြေပးၿပီး ပိတ္ပင္ထားတယ္။ၿပီးေတာ့ အေမရိကမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အစစ္အမွန္၀ါဒီ၊စံျပ၀ါဒီေတြလို႔ သတ္မွတ္ၾကသူေတြအၾကား တင္းမာမႈျဖစ္ပြားေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ စိတ္၀င္ စားမႈေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္မလား၊ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စံသတ္မွတ္ခ်က္တန္ဖိုးေတြကို အၿမဲမျပတ္သြတ္သြင္းေပးေနမလား။အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသားေရြးသင့္တယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာၾက တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာကိုမွ မေရြးပါဘူး။တိုင္းသူျပည္သားေတြ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္မရၾကဘူး။မိမိႏွစ္သက္ရာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္မရၾကဘူး ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရၾကဘူး၊ အေၾကာက္ တရားကင္းစြာ စုေ၀းခြင့္မရၾကဘူးဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ တည္တံ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံု ၾကည္ပါတယ္။ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ခံစားမႈေတြဟာ နာက်ည္းမႈေတြျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။လူမ်ဳိးေရး၊ဘာသာေရးဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈေတြဟာလည္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္က မွန္တတ္တယ္လို႔လည္း သိထားပါတယ္။ဥေရာပဟာဆိုရင္ လြတ္လပ္သြားၿပီဆိုမွ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရွာေတြ႔ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။အေမရိကဟာ ဒီမိုကေရစီကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ စစ္မတိုက္ခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနီးဆံုးမိတ္ေဆြေတြဟာ ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ အစိုးရေတြျဖစ္ပါတယ္။ေခါင္းမာလြန္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုဆို၊အေမရိကရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြနဲ႔မပတ္သက္ဘူး၊ ကမ ၻာ့စိတ္၀င္စားမႈေတြနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူးပဲေျပာေျပာ ကိစၥမရွိပါဘူး။လူ႔အလိုဆႏၵေတြကို ျငင္းပယ္ျခင္းရွိ၊မရွိ ဆိုတာကိုပဲ ၾကည့္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံအသီးသီးရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အစဥ္အလာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးစားတဲ့အေလ်ာက္ အေမရိကဟာ ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာ အဲဒီအလိုဆႏၵေတြအတြက္ အၿမဲေဆာ္ၾသေနမွာပါ။ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ျပဳျပင္ေရးသမားေတြရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဂုဏ္သေရ၊အ႐ိုက္အႏွက္ခံၿပီးမဲေတြကိုလႊင့္ပစ္ခဲ့တဲ့ ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ သတၱိ၊အီရန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့လူထုႀကီး အစရွိတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္းခံၿပီး ၾကည့္ေနၾကရဦးမွာ ျဖစ္တယ္။အဲဒီအစိုးရေတြဟာ တျခားဘယ္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အင္အားကိုမွ မေၾကာက္ၾကပါဘူး။ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အလိုဆႏၵေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။သူတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္။သမိုင္းက သူတို႔ဖက္က သက္ေသခံလိမ့္မယ္ စသည္ျဖင့္ထင္ရွားေစဖို႔အတြက္ လြတ္လပ္တဲ့လူထုေတြ၊လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။
လူ႔အခြင့္အေရးေတြျမွင့္တင္တယ္ဆိုတာ တိုက္တြန္းတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။အဲဒီလိုပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစ။တစ္ခါတစ္ရံမွာ သံတမန္နည္းလမ္းနဲ႔ ခပ္နာနာခပ္ဆတ္ဆတ္ ျမွင့္တင္ရပါတယ္။ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ျခယ္တဲ့အစိုးရေတြနဲ႔ပတ္သက္ရတဲ့အခါမွာ ခက္ထန္မႈၾကံဳရၿပီး ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းမႈကင္းမဲ့သြားတတ္တယ္။က်ယ္ျပန္႔ထိေရာက္မႈမရွိတဲ့ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈေတြ၊ေဆြးေႏြးမႈမရွိတဲ့ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်တာေတြဟာ ဒံုရင္းအေျခအေနကို ဒံုရင္းမွာပဲ လိမ္ဖယ္ဖယ္ျဖစ္ေနပါေစလိမ့္မယ္။တံခါးဖြင့္ဖို႔ေရြးခ်ယ္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္တဲ့အစိုးရမွ လမ္းသစ္ေဖာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေျခာက္ျခားမႈအလင္းထဲမွာ နစ္ဆင္နဲ႔ေမာ္တို႔ရဲ႕ အစည္းအေ၀းဟာ ဆင္ေျခေပးလို႔မရသလိုျဖစ္ခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာတာက ႏိုင္ငံသားသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆင္းရဲတြင္းထဲက ကယ္တင္ၿပီး ပြင့္လင္းတဲ့လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရဖို႔ လမ္းစကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအတြက္ေဖာက္လုပ္ရာမွာ အေထာက္အကူရေစခဲ့ပါတယ္။ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးဂၽြန္ေပါလ္ရဲ႕ ပိုလန္ႏိုင္ငံနဲ႔ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးမႈဟာ ကက္သိုလစ္သာသနာအတြက္သာမက လိခ်္၀ဲလ္ဆာတို႔လို ေလဘာေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ပါ အခြင့္အလန္းေတြ ပြင့္ေစခဲတယ္။႐ိုနယ္လ္ေရဂင္ရဲ႕ လက္နက္ထိန္းခ်ဳပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈေတြနဲ႔ ပဲရက္စထြိဳက္ကာ၀ါဒနဲ႔ေပါင္းစည္းမႈဟာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ဆက္ဆံေရးကို တိုးတက္ေစ႐ံုမွ်မက အေ႐ွ႕ ဥေရာပတေလ်ာက္က သေဘာထားကြဲလြဲသူေတြကိုလည္း အင္အားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။႐ိုး႐ွင္းတဲ့ ပံုေသနည္းေတာ့ ဒီမွာမရွိပါဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီးျခားျဖစ္တည္မႈနဲ႔ေစ့စပ္မႈ၊ဖိအားနဲ႔ထၾကြမႈေတြ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီမွ်ေစဖို႔၊လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအခ်ိန္နဲ႔အမွ်တိုးတက္လာေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
တတိယအေနနဲ႔ေျပာရရင္ တရားမွ်တတဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ ၿမိဳ႔ျပနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးေတြ ပါ၀င္ေနၾက ပါတယ္။စီးပြားေရး၊လံုျခံဳမႈနဲ႔ အခြင့္အလန္းလည္းပါ၀င္ပါတယ္။စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ဆိုတာ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းက ကင္းလြတ္ရုံသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ခ်ဳိ႕တဲ့မႈကလည္း ကင္းလြတ္ဖို႔လိုပါတယ္။
အၾကြင္းမဲ့မွန္ကန္တာကေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဟာ လံုျခံဳမႈမရွိဘဲ အေျခတည္အျမစ္တြယ္ခဲပါတယ္။အလားတူပဲ လံုျခံဳေရးဆိုတာ လူသားေတြမွာ လံုေလာက္တဲ့အစားအစာ၊သန္႔ရွင္းတဲ့ေရ၊သူတို႔ရွင္သန္ဖို႔လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါး မရွိဘဲ ျဖစ္တည္ႏိုင္ျခင္းမရွိပါဘူး။ကေလးသူငယ္ေတြ တူတူတန္တန္ပညာသင္ယူခြင့္မရွိတဲ့ေနရာ၊ မိသားစုအတြက္ေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့အလုပ္မရွိတဲ့ေနရာေတြမွာလည္း ျဖစ္တည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိျခင္းဟာလည္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ကို ဆြဲထုတ္ကယ္တင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ လယ္သမားေတြကိုကူညီျခင္းက သူတို႔ရဲ႔လူထုကို ေကြၽးေမြးရာေရာက္ပါတယ္။ကေလးသူငယ္ေတြ ကို ပညာသင္ၾကားေပးဖို႔ လူနာေတြကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ႏိုင္ငံေတြကိုကူညီတာဟာ လွဴဒါန္းတာ သက္ သက္ထက္ပိုေကာင္းပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကမာႀကီးအေနနဲ႔ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမႈကို ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရာမွာလည္း ေပါင္းစည္းၾကဖို႔လိုပါတယ္။သိပံပိုင္းဆိုင္ရာအျငင္းပြားမႈက မေျပာပေလာက္ ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုရင္ မိုးေခါင္ေရရွားမႈ၊ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈနဲ႔ လူအစုအျပံဳလိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕မႈ ေတြ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့အျပင္ ဆယ္စုႏွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး ပိုမိုရႈတ္ေထြး လာေစႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ဖိအားေပးလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔အတြက္ သိပံပညာရွင္ေတြနဲ႔အေရးဆိုလႈပ္ရွားသူေတြတင္မကဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လံုျခံဳေရးကို ထိန္းညွိဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္နားလည္ၾကသူေတြကလည္း ဒါကိုေထာက္ျပလာၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတြၾကားကသေဘာတူညီခ်က္ေတြ၊ခိုင္မာစြာဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္မႈေတြ၊လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ေထာက္ခံျခင္း၊ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံျခင္း၊ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ သမၼတကင္ေနဒီေျပာခဲ့တဲ့ အဆင့္ ဆင့္ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ႀကီးျဖစ္ထြန္းဖို႔ မရွိမျဖစ္တဲ့ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္။ဒီေရြ႕ဒီမွ်တည္ရွိေနတဲ့ အင္အား၊ဆႏၵ အစရွိတာေတြေလာက္နဲ႔ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္မယံုၾကည္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားစိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ေရွ႕ဆက္ခ်ဲ႕ထြင္ၾကရပါဦးမယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး မေလွ်ာ့စတမ္း မွ်ေ၀လုပ္ေဆာင္သြားၾကရမွာပါ။
ကမ ၻာႀကီးဟာ ပိုမိုေသးငယ္လာတာနဲ႔အမွ် ကြၽန္ေတာ္တို႔လူသားေတြအခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေလာက္တူညီၾကသလဲ ဆိုတာ သတိျပဳမိဖို႔ ပိုၿပီးလြယ္ကူလာပါလမ့္မယ္။အေျခခံအားျဖင့္တူညီတဲ့အရာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလိုရွိ ၾကတာ နားလည္လာၾကလိမ့္မယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ျပည့္စံုမႈအတိုင္းအတာေတြျပည့္မီဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရလာၾက ပါလိမ့္မယ္။
ၿပီးေတာ့လည္းပဲ ကမ ၻာလံုးဆိုင္ရာေပါင္းစည္းျခင္းသေဘာ၊ေခတ္မီျခင္းကို ယဥ္ေက်းမႈအရအဆင့္ခြဲျခင္း သေဘာေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးဆိုရင္ လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕လူမ်ဳိး၊မ်ဳိးႏြယ္စု ၿပီးေတာ့ စြမ္းအားအႀကီးဆံုးျဖစ္ႏိုင္ တာက သူတို႔ရဲ႕ဘာသာတရား အစရွိတဲ့ သူတို႔အထူးတလည္အမွတ္အသားျပဳတာေတြအေပၚ ခံုမင္ျမတ္ႏိုးမႈ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိုးရြံ႔စရာမလိုေတာ့မွာကို အံ့ၾသျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲ ေတြ႕ ၾကံဳလာရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသလိုမ်ဳိးေတာင္ ခံစားရပါတယ္။အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ ေတြ႕ ရတယ္။အာရပ္နဲ႔ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြၾကားမွာ တင္းမာမႈက ပိုၿပီးႀကီးမားလာသလိုပါပဲ။ မ်ဳိးႏြယ္စုလမ္းေၾကာင္းေတြ ေသြဖည္သြားတဲ့ႏိုင္ငံမ်ားမွာလည္း ေတြ႕ ရျပန္ပါတယ္။
အႏ ၱရာယ္အႀကီးဆံုးကေတာ့ အျပစ္ကင္းမဲ့သူေတြကို ဘာသာေရးခုတံုးလုပ္ၿပီး သတ္ျဖတ္ၾကတဲ့ကိစပါပဲ။ ႀကီးျမတ္တဲ့အစၥလာမ္ဘာသာတရားကိုခုတံုးလုပ္ၾကသူေတြပါ။အာဖဂန္နစၥတန္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ႏိုင္ငံကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီအစြန္းေရာက္ေတြဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ နာမေတာ္ကိုခုတံုးလုပ္ၿပီး သတ္ျဖတ္ၾက သူေတြထဲမွာ ပထမဆံုးေတာ့မဟုတ္ၾကပါဘူး။ဘာသာေရးစစ္ပြဲေတြရဲ႕ ရက္စက္မႈေတြကို မ်ားျပားစြာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဘာသာေရးစစ္ပြဲမွ တရားမွ်တတဲ့စစ္ပြဲမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အမွတ္ထင္ထင္ရွိေစပါတယ္။ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ဘုရားအလိုေတာ္က်ဖို႔အတြက္လုပ္ေဆာင္ တာျဖစ္တယ္လို႔ အမွန္တကယ္ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ဘာမွ တြန္႔ဆုတ္မေနနဲ႔ေလ။ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ကို လည္း ခ်မ္းသာမေပးနဲ႔။ေဆးကုေပးသူကိုလည္း ခ်န္မထားနဲ႔။သူ႔ဘာသာတရားနဲ႔ပတ္သက္တာလည္း အလြတ္မေပးနဲ႔ေပါ့။ဒီလိုဘာသာေရးကိုပဲကြက္ၿပီးျမင္တဲ့အျမင္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။ဘာသာတရားႀကီးတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲအသည္းထဲမွာ စြဲထင္ေနတာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူတစ္ပါးကိုထိပါးရင္ သူတို႔ဖက္ကလည္း တံု႔ျပန္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
ဒီလိုေမတၱာေရာင္ျပန္သေဘာက လူ႔သဘာ၀ရဲ႕ အမာခံအားၿပိဳင္မႈကို အၿမဲျဖစ္ေပၚေနေစခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ က်ရံႈးႏိုင္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အမွားေတြကို ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ မာန္ မာန၊အင္အား တစ္ခါတစ္ရံမွာ မိစၧာေတြရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈအေထြေထြကို မရႈမလွခံၾကရတယ္။အေကာင္းဆံုးကို ရည္မွန္းထားတာေတြရွိတာေတာင္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ေမွာက္ကအမွားေတြကို မွန္ေအာင္ျပဳလုပ္ရာမွာ အရံႈးေပးေနၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူသားရဲ႕အေျခအေနဟာ ၿပီးျပည့္စံုလာႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ဖို႔ရာ လူ႔သဘာ၀ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ၿပီးျပည့္စံုတယ္လို႔ ယူဆလို႔မရပါဘူး။ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာကို ဖန္တီး ျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေရာက္ရွိေစဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ စံျပဳထိုက္တဲ့ ကမ ၻာ ေလာကမွာ ေနထိုင္ရွင္သန္ၾကရမယ္လို႔လည္း ယူဆလို႔မရပါဘူး။ဂႏီၵနဲ႔ကင္းတို႔လို ပုဂိၢဳလ္ေတြက်င့္သံုး ခဲ့ၾကတဲ့ အၾကမ္းမဖက္ေရး၀ါဒဟာ အေျခအေနတိုင္းမွာ လက္ေတြ႕မက်ႏိုင္ပါဘူးေမတၱာတရားအေၾကာင္း သူတို႔ေဟာၾကားခဲ့တာမွန္ပါတယ္။သူတို႔ဟာ လူသားဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေတာ့ အစဥ္ထာ၀ရျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရသင့္တဲ့ကမ ၻာႀကီးဆီသို႔သာ အေရာက္လွမ္းသြားၾကပါစို႔။ကြၽန္ေတာ္တို႔အသက္ ၀ိညာဥ္ တစ္ခုစီတိုင္းထဲမွာ ေမႊေႏွာက္ေနတဲ့ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္မႈကို ေတာက္ပေနေစၾကပါစို႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕ မွာရွိခဲ့တဲ့မ်ဳိးဆက္ေတြလိုပဲ အဲဒီအနာဂတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျငင္းဆန္ရပါလိမ့္မယ္။လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဒီအခမ္းအနားမွာ ေဒါက္တာကင္းေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။``သမိုင္းရဲ႕ မရွင္းလင္း မႈေတြကို ေနာက္ဆံုးတံု႔ျပန္ရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့မႈကို လက္ခံဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းဆိုပါတယ္။သူ႔ကို အၿမဲတေစထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနတဲ့ ထာ၀ရခက္ခဲမႈကို ကိုယ္က်င့္တရားစံအရ မေရာက္ရွိႏိုင္ေစတဲ့ လူရဲ႕ လက္ရွိသဘာ၀အရွိတရားကို လက္ခံဖို႔ကၽြန္ေတာ္ျငင္းဆိုပါတယ္။´´လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရသင့္တဲ့ကမ ၻာႀကီးဆီသို႔သာ အေရာက္လွမ္းသြားၾကပါစို႔။ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသက္၀ိညာဥ္ တစ္ခုစီတိုင္းထဲမွာ ေမႊေႏွာက္ေနတဲ့ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္မႈကို ေတာက္ပေနေစၾကပါစို႔။ယေန႔ေခတ္ အခုလိုဒီေနရာမွာေရာ ေနရာတခ်ဳိ႕ မွာပါ စစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကို ေသနတ္တပ္ဆင္ေပးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုထိန္းသိမ္းဖို႔ သူဟာ မားမားမတ္မတ္ရပ္လို႔ေနပါတယ္။ယေန႔ ဒီကမ ၻာႀကီးမွာရွိတဲ့ ေနရာတခ်ဳိ႕ မွာ လူငယ္ဆႏၵျပသူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အစိုးရက ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္မွာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာဆက္ၿပီးခ်ီတက္ဖို႔ သတၱိရွိေနတယ္။ဒီကေန႔ ေနရာတခ်ဳိ႕ မွာ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ ညွာတာမႈကင္းမဲ့တဲ့ဆင္းရဲမြဲေတမႈကိုရင္ဆိုင္ၿပီး ရင္ေသြးျဖစ္သူကို သင္ၾကားေပးဖို႔ အခ်ိန္ယူေနရတယ္။ရက္စက္တဲ့ ကမ ၻာႀကီးထဲမွာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြအတြက္ တစ္ေနရာရွိေနေသးတယ္လို႔ ယံုၾကည္သူလည္း ရွိတယ္။
သူတို႔ကိုစံနမူနာျပအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္သြားၾကပါစို႔။ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ အၿမဲတမ္းရွိေနဦးမွာျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တရားမွ်တမႈအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ယိုယြင္းျခစားမႈကို မေခ်ဖ်က္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ၀န္ခံၾကရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကရမွာပါပဲ။စစ္ျဖစ္လာမွာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နားလည္ႏိုင္ၾကေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားေနၾကရပါလိမ့္မယ္။ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ဒါဟာ လူသားဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈပံု၀တၳဳအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာ တစ္ကမ ၻာလံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္မႈပါ။ၿပီးေတာ့ ဒီလိုစိန္ေခၚမႈကာလထဲမွာ ဒါဟာကမ ၻာေျမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပဲျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။