တုိက္ပြဲမွသည္ေအာင္ပြဲဆီသို႔

ေ၀လင္း

၂၆/ ဧၿပီ ၂၀၁၀

၂၀၀၅ခုႏွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္းဘရပ္ဆဲလ္ညီလာခံရဲ႕စက္မႈဇုန္လုပ္သားမ်ားအေရးထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ တ႐ုတ္ျပည္အလုပ္သမားေတြတနာရီဆင့္(၂၀)တလ(၄၇.၃၂၀)ေဒၚလာ၊သီရိလကၤာမွာတနာရီ(၄၀)ဆင့္ တလအေမရိကန္(၉၄.၆၄ေဒၚလာ)၊ထိုင္းအလုပ္သမားေတြကဆင့္(၇၈)ဆင့္တလအေမရိကန္(၁၈၄.၅၄၈) ေဒၚလာ၊ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာတနာရီ(၈)ဆင့္တလကိုအေမရိကန္(၁၈.၉၂၈)ေဒၚလာႏႈန္းစီလုပ္ခေတြအသီးသီး ရေနၾကတယ္လုိ႔ဆုိထားပါတယ္။

ထုိင္း၊ဗီယက္နမ္၊လာအို၊ကေမာၻဒီးယားကစက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြတလကိုေဒၚလာ(၁၀၀-၁၂၀) ေလာက္ရေနခ်ိန္မွာအိႏိၵယ၊ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ပါကစၥတန္၊ျမန္မာႏုိင္ငံစက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြကေတာ့တလကို အေမရိကန္ေဒၚလာ(၂၀-၃၀)၀န္းက်င္ေလာက္သာရေနၾကပါတယ္။

၂၀၀၉ေအာက္တိုဘာလ(၇)ရက္ေန႔မွာႏုိင္ငံစံုအလုပ္သမားအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူတို႔ကတ႐ုတ္၊ ေဟာင္ေကာင္နဲ႔အိႏၵိယအပါအ၀င္အာရွေဒသတြင္းအထည္ခ်ဳပ္လုပ္သားအားလံုးအတြက္အက်ဳံး၀င္မယ့္ ဘံုအေျခခံစံနမူနာလစာေငြတရပ္ခ်မွတ္ေရးဆြဲခဲ့ၾကရာမွာသာမန္အလုပ္သမားမိသားတစု(လူႀကီး၂ဦး၊ ကေလး၂ဦးအပါအ၀င္)အတြက္လစဥ္စားေသာက္ေနထိုင္ေရး၊က်န္းမာေရး၊ပညာေရးအစရွိတဲ့ကိစၥအားလံုး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္အေမရိကန္ေဒၚလာ(၄၇.၅)ေဒၚလာလိုအပ္တယ္လို႔ေၾကညာထားပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔လႈိင္သာယာစက္မႈဇုန္ကလုပ္သားေတြရၾကတဲ့လစာဟာဒီစံႏႈန္းထားထက္ေခါက္ခ်ဳိးမက နည္းပါးလြန္းလွတဲ့လစာပါ။ဒီလို၀င္ေငြနည္းတာခ်င္းအတူတူူအိမ္နီးခ်င္းဘဂၤလားေဒ့ရွ္ စက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြမွာ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးတုိက္ပြဲ သက္သက္သာမက တျခားပါတီ၊ အသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ပါႏိုင္ငံေရးအရပူးတြဲဆႏၵျပလႈပ္ရွားႏုိင္ခြင့္ရွိေနတာကေတာ့ ျမန္မာစက္မႈဇုန္လုပ္သားမ်ားထက္ပိုၿပီးကံေကာင္းေနတဲ့အခ်က္တခုလုိ႔ဆိုရမလုိပါ။စဥ္ဆက္မျပတ္ တုိက္ခုိက္္ေနၾကတဲ့စက္မႈဇုန္ဆႏၵျပမႈမ်ားစြာအနက္၂၀၀၆ခုႏွစ္တုန္းကဘဂၤလားေဒ့ရွ္ စက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြရဲ႕ေအာင္ပြဲရသပိတ္ႀကီးတခုအေၾကာင္းဆက္စပ္ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္သင့္တာမို႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါရေစ။

ေခြၽးထုတ္စက္႐ံုေတြ အလိုမရွိ

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံမွာ၁၉၇၀ခုႏွစ္ကတည္းကစၿပီးရယ္ဒီမိတ္အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့တာပါ။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔လုပ္ငန္းေပါင္း(၄,၀၀၀)ေလာက္တည္ေထာင္ထားသလုိအလုပ္သမား(၂)သန္းခြဲေလာက္က ဒီအထည္ေတြကိုထုတ္လုပ္ေပးေနရတာပါ။ထြက္ကုန္္အမ်ားစုကိုအေနာက္ဥေရာပ(EU)ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အေမရိကန္ဘက္တင္ပို႔ေနၿပီးစက္႐ံုမ်ားကလုပ္သားအမ်ားစုဟာဆင္းရဲတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအလုပ္သမားေတြပါ။ (မွတ္ပံုတင္၊မွတ္ပံုတင္မဲ့)စက္႐ံုေပါင္း(၃,၄၈၀)ကေနအလုပ္သမေပါင္း(၁.၈)သန္းကိုအလုပ္ကိုင္ ရွာေဖြေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ(၁၀၀)ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကိုလုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳေပးထားတာမုိ႔၂၀၀၈ ခုႏွစ္စာရင္းဇယားေတြအရႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈတန္ဖိုးအေမရိကန္ေဒၚလာ(၄၈၁၇.၀၅ )သန္းမွာ ေရနံနဲ႔သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔က႑(၁၂၀၃.၄၀)သန္း၊ဆက္သြယ္ေရးက႑(၁၄၀၅.၉၆)သန္း၊ ခ်ည္ထည္ထြက္ကုန္အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း(၉၂၅.၀၃ )သန္း စသည္ျဖင့္ အထည္ခ်ဳပ္စက္မႈဇုန္ေတြဟာႏုိင္ငံ၀င္ေငြအဓိကရွာေဖြေပးတဲ့တတိယေျမာက္လူသားရင္းျမစ္က႑တခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြကေနၿပီးႏွစ္စဥ္အသားတင္၀င္ေငြအေမရိကန္ေဒၚလာ(၇)ဘီလီယံဖိုးရရွိေနတာ ျဖစ္ၿပီးဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏို္င္ငံျခားတင္ပို႔ကုန္အားလံုးရဲ႕(၇၀)ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကိုဒီလုပ္သားေတြက ထုတ္လုပ္ေပးေနၾကတာပါ။

၂၀၀၈ခုႏွစ္ႏုိင္ငံျခားပို႔ကုန္စုစုေပါင္းတန္ဖိုးေပါင္းက(၁၅.၅၇)ဘီလီယံအေမရိကန္ေဒၚလာပါ။ အထည္ခ်ဳပ္က႑ကေန၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာပို႔ကုန္အေမရိကန္ေဒၚလာ(၁၁)ဘီလီယံ၊၂၀၁၀မွာ(၁၃)ဘီလီယံဖိုး တုိးတက္ထုတ္လုပ္ဖုိ႔လည္း ရည္ရြယ္ထားတာမုိ႔ ေနာင္ဆုိရင္အမ်ဳိးသားထုတ္ကုန္(၈၀) ရာခုိင္ႏႈန္းပမာဏကို တျပည္လံုးရွိအလုပ္သမားဦးေရစုစုေပါင္း(၄၀)ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္သံုးၿပီးတုိးခ်ဲ႕လုပ္ကိုင္သြားဖုိ႔ရွိပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ေဖာင္းပြမႈကိုထိန္းညႇိထားႏုိင္ပါတယ္လုိ႔အစိုးရေၾကညာေနခ်ိန္မွာအလုပ္သမားေတြခမ်ာ လစာေငြကို(၂)လေလာက္ေနာက္က်ခံစားေနရၿပီး(၁)လမွာအေမရိကန္ေဒၚလာ(၂၀)၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ လစာေငြရၾကတာေၾကာင့္လည္းဒကၠာၿမိဳ႕လယ္လမ္းမေပၚကုိမၾကာခဏထြက္ၿပီးအလုပ္သမားေတြ ဆႏၵျပေနၾကရတာပါ။

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္သမားေတြဟာသူတို႔လစာေငြ၊အခ်ိန္ပိုလုပ္ခေတြကိုပံုမွန္မရၾကတဲ့အျပင္ ရက္သတၱပတ္မွာနားရက္ဆိုတာကလည္းလံုး၀ရွိၾကျပန္တာမဟုတ္ပါဘူး။သူတို႔လစာေငြထဲက(၂) ရာခုိင္ႏႈန္းကိုအလုပ္ရွင္ေတြကျဖတ္ယူတတ္ပါေသးတယ္။ၿပီးခဲ့တဲ့၂၀၀၅ခုႏွစ္ဧၿပီလအတြင္း ဒကၠာၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ကစက္႐ံုတခုၿပိဳက်ၿပီးအလုပ္သမ(၆၃)ေယာက္ေသ၊(၈၄)ေယာက္ဒဏ္ရာရရွိခဲ့သလုိ ေဖေဖာ္၀ါရီလတုန္းကလည္းစက္႐ံုမီးေလာင္ၿပီးလုပ္သား(၅၀)ေသ၊(၁၀၀)ေက်ာ္ဒဏ္ရာရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြလည္းရွိခဲ့ပါေသးတယ္။အလုပ္ရွင္ေတြဘက္ကစစ္တေကာင္း၊ဒကၠာလိုၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာင္ လိုအပ္တဲ့လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားအလံုအေလာက္မရတာမုိ႔စက္စြမ္းအင္အျပည့္မလည္ပတ္ႏုိင္ဘဲထုတ္လုပ္မႈ (၅၀)ရာခုိင္ႏႈန္းက်ဆင္းႏုိင္တယ္လုိ႔တြက္ခ်က္ေနသလုိစီးပြားကပ္ပ်က္ေၾကာင့္လည္းထုတ္လုပ္မႈစရိတ္မွာ (၂၀)ရာခုိင္ႏႈန္းတုိးျမင့္လာတယ္လုိ႔ဆုိေနၾကျပန္ပါတယ္။

ဒကၠာၿမိဳ႕အနီးစက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ဆာဗားသိုးေမႊးထည္စက္႐ံုအုပ္စုမွာ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေမလ(၂၃)ရက္ေန႔က အလုပ္သမားလုပ္ခေတြအပါအ၀င္အပတ္စဥ္အလုပ္ပိတ္အားလပ္ခြင့္ခံစားခြင့္ေတြရရွိဖုိ႔ ေတာင္းဆုိထားခဲ့တဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္(၁၁)ရပ္ကုိစက္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြျငင္းပယ္ခဲ့႐ံုမကအလုပ္သမားေတြကိုပါစက္႐ံုထဲပိတ္ေလွာင္ ေရျဖတ္မီးျဖတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ့ဲရာကေနမခံမရပ္ျဖစ္ၾကၿပီးသပိတ္ေမွာက္အလုပ္သမားေတြက စက္႐ုံနဲ႔တကြကားေတြစက္ကိရိယာေတြကိုမီးတင္႐ႈိ႕ခဲ့ၾကသလိုတုိင္းတပါးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြကိုလည္း ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ဒီ၂၀၀၆ခုႏွစ္လိုသပိတ္မ်ဳိးေတြကႏွစ္တုိင္းဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ ျဖစ္ပြားေနက်မို႔သိပ္မထူးဆန္းေတာ့ဘူးလို႔ဆိုရင္ျဖင့္ဒီလိုသပိတ္ေမွာက္ခြင့္ရၾကတဲ့ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ စက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြရဲ႕ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကိုနည္းနည္းေလးဆက္ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုလာပါလိမ့္မယ္။

တြဲဆက္လက္မ်ား

၂၀၀၆ခုႏွစ္အေရးအခင္းအတြင္းပ်က္စီးခဲ့တဲ့စက္႐ံုေပါင္း(၂၅၀)ေက်ာ္အနက္(၃၀)ဟာဆာဗားပို႔ကုန္အုပ္စု နုိင္ငံျခားသားပိုင္စက္႐ံုေတြပဲျဖစ္ၾကပါတယ္။ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အထည္ခ်ဳပ္ထုတ္လုပ္တင္ပို႔သူမ်ားအစည္းအ႐ံုး ဒု-ဥကၠ႒တဦးျဖစ္သူဆာဟာဒတ္ေဟာ့စိန္ေခ်ာင္ဒရီကေတာ့ဆာဗားစက္မႈဇုန္ကစက္႐ံု(၂၁)႐ံုအပါအ၀င္ စက္႐ံုေပါင္း(၃၀၀)နီးပါး မီး႐ႈိ႕ခံရၿပီး(၃)ရက္တာၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့စက္မႈဇုန္အလုပ္သမားအဓိက႐ုဏ္းမွာ စုစုေပါင္းအေမရိကန္ေဒၚလာ(၄)ဘီလီယံဖုိး(တက္ကာေငြသန္း၇၀)နီးပါးဆုံး႐ႈံးနစ္နာခဲ့ရေၾကာင္း၊ အလုပ္သမား(၃)ဦးေသဆံုးၿပီးရာနဲ႔ခ်ီဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

အလုပ္သမားအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူအလုပ္သမားသမဂၢအမ်ဳိးသမီးေခါင္းေဆာင္ရွရင္းအာတာကေတာ့လံုး၀ အလုပ္နားရက္မရွိတာေၾကာင့္အခုလိုအလုပ္သမားေတြေဒါသထြက္ၿပီးအဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ရတာပဲလုိ႔ အျပစ္တင္ပါတယ္။ပိုင္ရွင္ေတြကအလုပ္သမားေတြကိုလုပ္ခနဲ႔အိုဗာတုိ္င္ေၾကးပံုမွန္မေပးၾကတဲ့အျပင္ အလုပ္ရွင္ကသူတုိ႔လုပ္ခနဲ႔အုိဗာတိုင္ေၾကးေပၚကေနၿပီး(၂)ရာခုိင္ႏႈန္း ျဖတ္ေလ့ရွိတယ္လုိ႔အလုပ္သမားေတြ ယံုၾကည္ေနၾကေၾကာင္းကိုလည္းသူမကစြပ္စြဲထားျပန္ပါတယ္။

အစိုးရျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးလာဖိုဇာမန္ကဒါဟာအစုိုးရအတြက္အဖ်က္လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္သလို အိႏၵိယနယ္ျခားစက္မႈဇုန္ေတြကကူးစက္လာတဲ့ျပႆနာမ်ားလို႔ေျပာပါတယ္။

အတုိက္အခံပါတီေခါင္းေဆာင္ရွိတ္ဟာစီန၀ါဂ်စ္ကေတာ့လက္ရွိအစုိးရရဲ႕မေအာင္ျမင္ခ်က္ေတြအားလံုးကို အလုပ္သမားေတြအေပၚအျပစ္ပံုခ်ေနတယ္လို႔ေျပာၿပီးအလုပ္သမားေတြအေပၚလက္ရွိ(BNP)ပါတီအစိုးရရဲ႕ ဗိုလ္က်ႀကီးစုိးမႈျပန္႔ပြားလာတာပဲလုိ႔ေထာက္ျပေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္တဲ့ဘဂၤလားစီးပြားေရးေရွ႕ေဆာင္ေတြကလည္းအလုပ္ရွင္ေရာအစိုးရကပါ လုပ္သားေတြအေပၚဗိုလ္က်အႏုိင္က်င့္ေနတယ္လို႔စြပ္စြဲၿပီးဘဂၤလားစီးပြားေရးအသင္းဥကၠ႒ ကြာစီခုိလီကြစ္ဇာမန္ကေတာ့ဒီျပႆနာဟာေရရွည္မေျဖရွင္းႏုိင္မယ့္ျပႆနာတရပ္ပဲလို႔ အခိုင္အမာထပ္ၿပီးေထာက္ျပပါတယ္။

ဘဂၤလားအလုပ္သမားအေရးေလ့လာေရးသိပၸံ(BILS)ကေတာ့၁၉၉၇-၂၀၀၁မွာ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္ကျပႆနာကိုတားဆီးဖို႔သေဘာတူညီခ်က္(၄)ခ်က္ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၿပီးျဖစ္ေပမယ့္လည္းအစိုးရသတ္မွတ္ေၾကညာေပးထားတဲ့အနိမ့္ဆံုးလစာ(၂၅) ေဒၚလာႏႈန္းကို၂၀၀၁ခုႏွစ္တုန္းကတည္းကအာမမခံခဲ့သလုိစက္႐ံုလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားအတြက္လမ္းၫႊန္ခ်က္ (၂၄)ရပ္အျပင္အျခားအလုပ္သမားဥပေဒဘယ္တခုကိုမွစက္မႈဇုန္လုပ္ငန္းရွင္ေတြမလုိက္နာၾကဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

တဆက္တည္းမွာဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔အလုပ္သမားသပိတ္ေတြတခုနဲ႔တခု ဆက္ႏႊယ္ပတ္သက္ေနတာကိုလည္းေတြ႔ရႏုိင္ပါေသးတယ္။အတိုက္အခံရွိတ္ဟာစီနာ၀ါဂ်စ္ရဲ႕ၫြန္႔ေပါင္း (၁၄)ပါတီကေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒကိုျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖို႔ဇြန္(၁၃-၁၄)ရက္အထိ(၃၆)နာရီ္ၾကာ သပိတ္ေမွာက္ဖို႔နဲ႔ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ျပန္လည္ေရြးခ်ယ္ဖို႔တုိက္ပြဲ၀င္ ေတာင္းဆိုလုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္လူေတြရာနဲ႔ခ်ီဒဏ္ရာရရွိခဲ့တဲ့၂၀၀၆ခုႏွစ္ဇြန္လ(၁၁)ရက္ေန႔ဒကၠာ သပိတ္ေမွာက္အေရးခင္းမွာပုလိပ္ေတြရဲ႕အတိုက္ခံေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ျပဳမူခ်က္ေတြကိုအေရးယူေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။

ဒါေတြအားလံုးဟာဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကအလုပ္သမားသပိတ္ေတြနဲ႔တျခားေသာႏုိင္ငံေရး၊စီးပြားေရး၊လူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြဆက္စပ္မႈရွိရွိအျပန္အလွန္ေထာက္ခံအားေပးတုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကပံုေတြပါ။

အေနာက္ရပ္က ေခြၽးမုန္တုိင္း

၂၀၀၆ခုႏွစ္ဇြန္လထဲမွာအေျခအေနေတြဆက္ဆိုး၀ါးေနၿပီးသပိတ္တုိက္ပြဲေတြဟာဒကၠာ ျပဳျပင္ထုတ္လုပ္ဇုန္ကေနဆာဗား၊အ႐ွဴလီရာ၊ဂါဇီပါလ္နယ္ေျမအထိပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါေတာ့တယ္။၂၀၀၆ေမ(၂၃) ရက္ေန႔မွာေတာ့ျဖစ္ပြားမႈအရွိန္ျမင့္တက္ခဲ့ၿပီးစက္႐ံုလုံၿခံဳေရး၊ပုလိပ္ေတြ၊ျပည္သူ႔စစ္မ်ားအျပင္ ဘဂၤလားနယ္ျခားေစာင့္႐ိုင္ဖယ္တပ္အင္အား(၃,၀၀၀)ကိုေခၚယူေျဖရွင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။အစိုးရက စက္႐ံုေတြကုိအတင္း၀င္ေရာက္စီးနင္းၿပီးအလုပ္သမားေတြကိုေမာင္းထုတ္၊စက္မႈဇုန္ကိုသံဆူးႀကိဳးကာရံ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့သလုိအေရးေပၚဆူပူမႈႏွိမ္နင္းေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြပါ၀င္ေရာက္ေျဖရွင္းေပးရတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးထိခုိက္မႈအဆင့္ထိ အေျခဆိုက္ေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးအစုိးရဘက္ကဖမ္းဆီးထားတဲ့အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊အလုပ္သမားသမဂၢ၀င္ေတြ ျပန္လႊတ္ေပးဖုိ႔အေျခခံလုပ္ခလစာစီစဥ္သတ္မွတ္ေပးဖို႔အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ဆုိတဲ့အလုပ္သမားတို႔ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ စက္မႈဇုန္လုပ္သားေတာင္းဆိုခ်က္အမ်ားစုကိုအစိုးရနဲ႔အလုပ္ရွင္ေတြဘက္ကလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့လို႔လည္း စေန၊တနဂၤေႏြအားလပ္ခြင့္ရက္၊မီးဖြားခြင့္ရက္၊လုပ္သားမွတ္ပံုတင္၊ျပင္ပထြက္ခြင့္လက္မွတ္စတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ားအျပင္အဓိကက်တဲ့လုပ္ခလစာေငြကလည္းအရင္အလုပ္သမားသပိတ္မတိုင္မီ တက္ကာေငြ(၉၄၀)အေမရိကန္(၁၄.၀၃)ေဒၚလာကေနအခုတက္ကာေငြ(၃,၀၀၀)အေမရိကန္(၄၄.၇၉) ေဒၚလာထိတိုးၿပီးသတ္မွတ္ေပးခဲ့တာမုိ႔၂၀၀၆ေမလအလုပ္သမားသပိတ္လံုး၀ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ (New Age, 29 June 2006)

အခုလုိေအာင္ျမင္မႈဟာ၂၀၀၆ခုႏွစ္တႏွစ္တည္းပြဲၿပီးမီးေသအရွိန္တန္႔မသြားခဲ့ပါဘူး။၂၀၀၈-၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေတြမွာေနာက္ထပ္စက္မႈဇုန္အလုပ္သမားဆႏၵျပပြဲေတြတခုၿပီးတခုဆက္တိုက္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ၂၀၀၆ေမ၊ဇြန္အလုပ္သမားတုိက္ပြဲေတြအျပင္၂၀၀၈ခုႏွစ္ဧၿပီပထမအပတ္အတြင္းဒကၠာစက္မႈဇုန္စက္႐ံု(၄) ႐ံုကအထည္ခ်ဳပ္လုပ္သားေတြလစာေငြ(၂)ေဒၚလာကေန(၃)ေဒၚလာအထိထပ္တုိးေပးဖုိ႔ဆႏၵျပခဲ့ရာ ပုလိပ္ေတြ ႐ိုက္ႏွက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့လုိ႔လူ(၅၀)ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ၾကသလုိ၂၀၀၈ခုႏွစ္ဧၿပီဒုတိယပတ္၁၅) ရက္ေန႔မွာလည္းလုပ္သားေပါင္း(၁)ေသာင္းခြဲေလာက္ဟာကုန္ေစ်းနႈန္းျမင့္တက္လာလို႔ နဂိုသေဘာတူထားၿပီးျဖစ္တဲ့လစာေငြ(၁)လကိုအေမရိကန္(၂၅)ေဒၚလာႏႈန္းရရွိေရးစက္႐ံုေရွ႕ထိုင္ၿပီး ဆႏၵျပခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ဒကၠာစက္မႈဇုန္မွာဆႏၵျပမႈေတြဟာလႈိင္းတံပိုး၊မုန္တုိင္းေတြလုိပဲႏွစ္စဥ္မျပတ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မရပ္မနား ဆက္လက္တုိက္ခတ္ေနခဲ့ပါတယ္။

၁၉၆၀လြန္္ကာလစက္မႈဇုန္သစ္ေတြနဲ႔အတူစတင္သေႏၶတည္လာခဲ့တဲ့အလုပ္ရွင္အလုပ္သမားၾကား မေျပလည္မႈျပႆနာေတြဟာဘဂၤလားေဒ့ရွ္စက္မႈန္ဇုန္လုပ္ငန္းရွင္ေတြအဖုိ႔ေတာ့ေမြးရာပါ ေရာဂါဆိုးႀကီးတရပ္လုိပါပဲ။အလုပ္သမားအခြင့္အေရးတခုခ်ဳိးေဖာက္ခံရတိုင္းမွာဆႏၵျပဖို႔ရာ ျပႆနာအသစ္ေတြထပ္တလဲလဲေပၚေပါက္လာစၿမဲမဟုတ္ပါလား။

ရည္ၫႊန္း

1/ High commission for the people’s republic of Bangladesh/London

Trade and Invesment promotion report 2008

2/ Thousands of Banglardeshi textile workers burn factories as wage protest spread -------

-----AFX News May 23 2006

3/ Banglardesh ; Industrial Chaos Worsens PoliticaL Instability -------by Dr. Anand Kumar

4/Journal of International Women's Studies Vol . 11 # 1 November 2009 289

5/Banglardesh tixitiles unravelled by price war. protests -------- ( A F P July 1 2009)

6/The ready-made garments industry in Banglardesh;

7/A means to reducing gender-based social exclusion of women? ---Nidhi Khosla 1

8/International Institute for Labour Studies Geneva ---------Kamala Sankaran

9/Garment worker's revolt in Banglardesh ----------- Libcom.org