သီဟဟိန္း
၂၂/ ဧၿပီ ၂၀၁၀
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာအလုပ္သမားအမ်ားစုဟာအထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုေတြ၊သိုးေမြးစက္႐ံုေတြမွာ လုပ္ၾကတာမွန္ေပမယ္လို႔အဲဒီစက္႐ံုေတြလိုပဲတျခားစက္႐ံုေတြမွာက်ေနာ္တို႔ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ရွိပါတယ္။အဲဒီအထဲကမွပန္းကန္လံုးစက္႐ံုတခုရဲ႕အလုပ္သမားတိုက္ပဲြအေၾကာင္းကိုတင္ျပခ်င္ပါတယ္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာက်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သမားေတြအတြက္သက္သာေစ်းလုိ႔ေခၚရင္လည္းမမွားတဲ့ေသာၾကာေစ်း၊ စေနေစ်း၊တနဂၤေႏြေစ်းဆိုၿပီးနယ္ေျမအလုိက္ညေနေစ်းကေလးေတြဖြင့္လွစ္ၿပီးေစ်းႏႈန္းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ေရာင္းခ်တာေတြရွိပါတယ္။အခုလက္ရွိမွာေတာ့ေသာၾကာနဲ႔စေနေစ်းကိုတေနရာတည္းမွာ(၂)ရက္ဆက္ၿပီး ေရာင္းေပးပါတယ္။အဲဒီေစ်းရဲ႕ေဘးမွာပန္းကန္လံုးစက္႐ံုဟုလူသိမ်ားတဲ့စက္႐ံုတ႐ံုရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြအေခၚဖူးကစ္ဆရာမီပန္းကန္လံုးစက္႐ံုလို႔ေခၚပါတယ္။စက္႐ံုရဲ႕သူေဌးကတိုင္၀မ္တ႐ုတ္သူေဌးျဖစ္ၿပီးထိုင္းႏိုင္ငံသားတဦးနဲ႔ဖက္စပ္လုပ္ပါတယ္။စက္႐ံုကိုေတာ့အဲဒီတ႐ုတ္သူေဌးကပဲ တိုက္႐ိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။မိန္းကေလးနဲ႔ေယာက်္ားေလးအလုပ္သမားဦးေရ(၁၅၀)ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
စက္႐ံုရဲ႕လုပ္ငန္းခြင္အဆင့္ဆင့္ကိုအနည္းငယ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။အျပားအထူလက္(၄)လံုးေလာက္ရွိၿပီး ထမင္းစား၊စားပဲြ၀ိုင္းနီးပါးေလာက္က်ယ္တဲ့ဓာတုေဗဒေဆးစပ္ၿပီးသားရႊံ႕အျပားႀကီးေတြကိုစက္နဲ႔ အရည္ေဖ်ာ္ရပါတယ္။အရည္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ရံႊ႕ရည္ေတြကိုပိုက္နဲ႔သြယ္ၿပီးမိုလို႔ေခၚတဲ့ပံုစံခြက္ထဲကို ေလာင္းထည့္ရပါတယ္။အ႐ုပ္တ႐ုပ္အတြက္ပံုစံခြက္ႏွစ္ျခမ္းေလာင္းရပါတယ္။အဲဒီလိုေလာင္းၿပီးသား ႏွစ္ျခမ္းကိုျပန္ဆက္ရပါတယ္။ပိုေနတဲ့အစေတြကိုလွီးထုတ္ရပါတယ္။ေရေဆးရပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေရခ်ဳိးတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၿပီးရင္မီးအၾကမ္းဖုတ္ရပါတယ္။မီးဖုတ္တဲ့ေနရာမွာ ဂက္စ္ကိုအသံုးျပဳပါတယ္။မီးဖိုေပၚမွာစင္ေတြနဲ႔ဖုတ္ရပါတယ္။အၾကမ္းမီးဖုတ္ၿပီးသားေတြကို အေခ်ာျပန္ေဆးရပါေသးတယ္။ၿပီးရင္ဖိုႀကီးနဲ႔ျပန္ဖုတ္ရပါတယ္။ဖိုႀကီးဆုိတာကအ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ထည့္ဖုတ္ႏိုင္တဲ့မီးဖိုႀကီးပါ။ဖိုႀကီးနဲ႔ဖုတ္ၿပီးသားေတြကိုေႂကြရည္စိမ္၊ေဆးျခယ္၊စတစ္ကာကပ္ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ မီးျပန္ဖုတ္ရပါေသးတယ္။မီးဖုတ္ၿပီးသားေတြကိုQC(QualityControl)စစ္ၿပီးရင္ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ပါကင္ထုပ္ရပါတယ္။
အဲဒီလိုလုပ္ငန္းေတြအဆင့္ဆင့္ရွိသလိုအလုပ္သမားေတြရဲ႕လုပ္အားခေတြကလည္းမတူၾကပါဘူး။ အားလံုးကေတာ့ေန႔စားအလုပ္သမားေတြပဲျဖစ္ၾကပါတယ္။မီးဖုတ္တဲ့ေနရာကအလုပ္သမားေတြကိုတေန႔ ဘတ္(၈၀)၊(၉၀)အထိေပးထားေပမယ့္က်န္တဲ့ေနရာေတြကအလုပ္သမားအမ်ားစုကေတာ့တေန႔ကိုဘတ္ (၅၀)၊(၆၀)ေလာက္ပဲရၾကပါတယ္။မီးဖုတ္သမားေတြကသူမ်ားေတြထက္ပိုရၾကေပမယ့္အလုပ္မွာတာ၀န္ခံရပါတယ္။ပ်က္ရင္ေလ်ာ္ေပးရပါတယ္။သူ႔ေနရာနဲ႔သူအလုပ္သမားေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့၀ဏၰေတြရွိၾကပါတယ္။၀ဏၰေတြကိုေတာ့တေန႔ဘတ္(၁၀၀)ေပးထားပါတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့တေန႔ကို(၈)နာရီအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။မနက္(၈)နာရီကေနေန႔လယ္(၁၂)နာရီ၊ေန႔လယ္ (၁)နာရီကေနညေန(၅)နာရီထိ။အဲဒီ(၈)နာရီထက္ေက်ာ္သြားရင္အခ်ိန္ပိုေၾကးတနာရီကို(၇)ဘတ္ႏႈန္း ေပးထားပါတယ္။ရႊံ႕ေဖ်ာ္ရတဲ့အလုပ္သမားေတြနဲ႔မီးထိုးအလုပ္သမားေတြအလုပ္ခ်ိန္မမွန္ၾကပါဘူး။ အလုပ္အေရးႀကီးရင္ႀကီးသလိုမနက္(၆)နာရီကေနအလုပ္စ၀င္ရတာရွိသလိုညေန(၃)နာရီတို႔ည(၁၂) နာရီတို႔အခ်ိန္မေတာ္အလုပ္ဆင္းရတာေတြလည္းရွိပါတယ္။အလုပ္သမားအားလံုးလိုလိုကေတာ့ အလုပ္အေရးႀကီးရင္ေန႔ေရာညပါဆင္းရၿပီးအလုပ္ခ်ိန္(၈)နာရီထက္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ပိုသြားတဲ့နာရီေတြကို အခ်ိန္ပိုေၾကးတနာရီ(၇)ဘတ္ႏႈန္းနဲ႔ရၾကေၾကာင္းသိရပါတယ္။
၂၀၀၂ခုႏွစ္ကအလုပ္စ၀င္ခဲ့တဲ့အလုပ္သမတေယာက္ကေတာ့သူအလုပ္စ၀င္တုန္းကတေန႔ကို(၄၅) ဘတ္ရေၾကာင္း၊(၃)လေလာက္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ(၅)ဘတ္တိုးေပးေၾကာင္း၊၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္႐ံုျပႆနာတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ(၆၃)ဘတ္သာရရွိေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြေနဖို႔စက္႐ံုကလိုင္းခန္းေတြထားေပးထားပါတယ္။လိုင္းခန္းခမေပးရေပမယ့္ေရဖုိး၊မီးဖုိး ျဖတ္ပါတယ္။တလကိုေရဖိုး၊မီးဖိုး(၁၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ေပးရပါတယ္။တခ်ဳိ႕မိသားစုေတြမွာ ညီအစ္ကုိုေမာင္ႏွမေတြ၊သားသမီး၊မိဘေတြလာေနတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။အဲဒီလိုစက္႐ံု၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြလာေနတယ္ဆိုရင္အဲဒီအတြက္တေယာက္ကိုအိမ္လခအျဖစ္ဘတ္(၂၀၀)ေပးရပါတယ္။
အဲဒီလိုအလြန္နည္းတဲ့လုပ္အားခေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္လာခဲ့ၾကရာက၂၀၀၆ခုႏွစ္မွာအလုပ္ရွင္-အလုပ္သမားျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။စျဖစ္ပံုကေတာ့စက္႐ံုကအလုပ္သမားတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ဆုိသူကိုအလုပ္ခ်ိန္(၈)နာရီေက်ာ္လို႔ အလုပ္နားေနတဲ့အခ်ိန္မွာအလုပ္ေခၚခိုင္းပါတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ကလည္းသူအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္လို႔မဆင္းႏိုင္ေတာ့တဲ႔အေၾကာင္း၊ အနားယူခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာရာကအလုပ္ရွင္နဲ႔အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီးအလုပ္ထုတ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေန႔မွာေတာ့နဂိုကတည္းကမွလုပ္အားခနည္းလို႔မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကတဲ့အလုပ္သမားေတြဟာ လုပ္အားခတိုးေတာင္းၾကပါေတာ့တယ္။သူတို႔ေတာင္းတဲ့လုပ္အားခေတြကလည္းထိုင္းႏိုင္ငံမွာတရား၀င္ျပ႒ာန္းထားတဲ့ရပိုင္ခြင့္ေတြအတိုင္းေတာင္းဆိုၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။လုပ္အားခတိုးေပးဖို႔၊ ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္တိုးေပးဖို႔၊ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္လာတာနဲ႔အမွ်စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပၾကလို႔ တိုးေတာင္းၾကတာပါ။
အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ေျပာျပခ်က္အရဆုိရင္“အဲဒီအခ်ိန္မွာသူေဌးက(၁၀)ဘတ္ေလာက္ တိုးေပးလိုက္ရင္ေတာင္က်ေနာ္တို႔ေက်နပ္ပါတယ္”လို႔ေျပာပါတယ္။အခုေတာ့သူေဌးကလုပ္အားခလည္း တိုးမေပးႏိုင္ဘူး၊တိုင္ခ်င္တဲ့ေနရာသြားတိုင္လို႔ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြလည္းမေက်နပ္တဲ့အတြက္ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးမွာသြားတိုင္ၾကပါတယ္။အားလံုး(၅၂)ေယာက္ပါ။ ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးကအလုပ္ရွင္သူေဌးနဲ႔ေခၚၿပီးညိႇႏိႈင္းေပးလိုက္ပါတယ္။အလုပ္သမားတေယာက္ကိုတေန႔ အဲဒီအခ်ိန္ကတာ့ခ႐ိုင္မဲေဆာက္ၿမိဳ႕အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္တဲ့(၁၄၃)ဘတ္ေပးရန္၊ အခ်ိန္ပိုဆင္းရပါကတနာရီကို(၂၅)ဘတ္ႏႈန္းနဲ႔ရွင္းေပးရန္ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။သူေဌးေရာ အလုပ္သမားေတြပါစာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။အလုပ္သမားဥပေဒအရသူေဌးက အလုပ္မေပးႏိုင္ရင္လည္းလုပ္အားခရဲ႕တ၀က္ရရွိရမွာျဖစ္ပါတယ္။တနဂၤေႏြဆိုလုပ္အားခရဲ႕ႏွစ္ဆ အလုပ္ရွင္ကေပးရမွာပါ။အလုပ္သမားေတြလည္းဆ၀ါဒီကန္ရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ကိုလက္ခံၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
စက္႐ံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား(အားလံုးလိုလို)ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳအရအဲဒီလိုျပႆနာျဖစ္ၿပီးအလုပ္သမားရဲ႕ လုပ္အားခအျပည့္အ၀ေပးရၿပီဆိုရင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္ကနည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ညစ္ပတ္ေတာ့တာပါပဲ။ အခုလည္းဒီပန္းကန္လံုးစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြကိုဆ၀ါဒီကန္ကလုပ္အားခအျပည္႔အ၀ေပးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ေပမယ့္အျပည့္အ၀ေတာ့ေပးပါတယ္။ဒါေပမယ့္သူေဌးကညစ္ပတ္လာပါတယ္။အခ်ိန္မေတာ္ အလုပ္ဆင္းခိုင္းတယ္။ဥပမာ-ညဘက္အခ်ိန္မေတာ္မွာအလုပ္သမားအားလံုးဆင္းရတာမဟုတ္ဘဲ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းဆင္းခိုင္းတယ္၊တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲဆင္းခိုင္းတယ္။စက္႐ံုထဲကို အလုပ္ဆင္းရတာကလည္းအခါတိုင္းဆိုအလုပ္သမားေတြေနတဲ့တန္းလ်ားနဲ႔စက္႐ံုကပ္ေနတဲ့ အေပါက္ကေန ၀င္လို႔ရတယ္။ အခုေတာ့ စက္႐ံု၀င္ေပါက္ႀကီးကေန ပတ္ၿပီး ၀င္ခိုင္းတယ္။ ၀င္ေပါက္ႀကီးကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကေန ပတ္သြားရပါတယ္။
ညဘက္ဆိုအႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။တခါတေလရဲေတြလိုက္လို႔ေျပးရတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလုပ္သမားေတြေနတဲ့တန္းလ်ားကိုပါရဲေတြ၊ေတာေမာလို႔ေခၚတဲ့လ၀ကေတြနဲ႔စစ္တပ္ေတြ၀ိုင္းၿပီး အလုပ္သမားေတြကိုအလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ၾက၊ဘာညာနဲ႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ၿခိမ္းေျခာက္သြားတာေတြရွိတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားေတြ ေၾကာက္လာၾကပါတယ္။ ညဘက္ အလုပ္မဆင္းဖို႔ သူေဌးဆီမွာေတာင္းဆိုေတာ့လည္း ူေဌးကမလုိက္ေလ်ာႏိုင္ဘူး။ဆင္းခ်င္ဆင္း၊မဆင္းခ်င္ေနဆိုတာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြလည္းအလုပ္သမားေရးကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ေရာင္ျခည္ဦးအလုပ္သမားအဖဲြ႔႐ံုးမွာ သြားအကူအညီ ေတာင္းၿပီး အမႈဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။
တေန႔ကို(၁၄၃)ဘတ္နဲ႔ရက္ေပါင္း(၂၀)ေလာက္ပဲအလုပ္ဆင္းလိုက္ရပါတယ္။ေရာင္ျခည္ဦးနဲ႔ မက္ေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕အကူအညီနဲ႔ပဲဆ၀ါဒီကန္႐ံုးမွာတိုင္ခ်က္ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။အသုတ္လိုက္ခဲြၿပီးဆ၀ါဒီကန္မွာအလုပ္သမားရပိုင္ခြင့္ေတြေဖာင္ျဖည့္ၾကရတယ္။အဲဒီလိုဆ၀ါဒီကန္႐ံုးမွာေဖာင္ျဖည့္ေနတုန္း အဖမ္းခံလိုက္ရတ့ဲအလုပ္သမားတေယာက္အေၾကာင္းကိုအတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္သမတဦးက အခုလိုေျပာျပပါတယ္။
“အဲဒီအလုပ္သမားကဘတ္(အလုပ္သမားလက္မွတ္)မရွိပါဘူး။သူကဆ၀ါဒီကန္႐ံုးထဲမွာသူမ်ားေတြလိုပဲ ေဖာင္ျဖည့္ဖို႔သြားတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္မွာေမာ္ေတာ္ပီကယ္(ယဥ္ထိန္းရဲ)၀တ္စံုနဲ႔ရဲတေယာက္က၀င္လာၿပီး မင္းကိုဖမ္းမွာမေၾကာက္ဖူးလားလို႔ေမးတယ္။အဖမ္းခံရတဲ့သူကလည္းခင္ဗ်ားက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္က်ေနာ့္ကိုဖမ္းမွာမဟုတ္လို႔မေၾကာက္ပါဘူးလို႔ျပန္ေျပာတယ္။ အဲလိုျပန္ေျပာၿပီးဖမ္းသြားတာပါပဲ။ႏွစ္ထပ္ခ်ဳပ္ကိုေရာက္သြားတယ္။အဲဒီမွာတညအိပ္ၿပီးေတာေမာ႐ံုးကို ပို႔လိုက္တယ္။ေတာေမာ႐ံုးကမွဟိုဘက္ကမ္းကိုသြန္မွာေလ”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ေတာေမာ႐ံုး(လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး)ကဖမ္းမိတဲ့အလုပ္သမားေတြကိုျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းကိုသြန္မယ့္ သတင္းၾကားတဲ့ အခ်ိန္မွာစက္႐ံုကလူေတြေကာအကူအညီေပးေနတဲ့အဖဲြ႔ကလူေတြေကာ လိုက္ၾကပါတယ္။ အဖမ္းခံရသူကိုလည္းသြန္မယ့္ကားေပၚမွာေတြ႔ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီလူဟာ ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းမွာလည္းစံုစမ္းလို႔မရဘူး။ဒီဘက္မွာလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ျမန္မာသတင္းစာနဲ႔ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြမွာ အဲဒီလူကို ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ခ်လိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
သူနဲ႔အတူလုပ္ခဲ့တဲ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့“အဲဒီလိုျဖစ္ရတာက်ေနာ္တို႔သူေဌးယုတ္မာလို႔ပါ။ သူကအလုပ္သမားတေယာက္ပါ။ဘာႏိုင္ငံေရးမွလည္းမသိဘူး။ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းအဆက္အသြယ္မရွိပါဘူး။ ႐ိုး႐ိုးသားသားအလုပ္လုပ္စားေနတာပါ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေရာက္ေနတဲ့အလုပ္သမားေတြဟာ မဲေဆာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဘန္ေကာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္အဖမ္းခံရလို႔ျမန္မာျပည္ဘက္ကိုသြန္လိုက္တယ္ဆိုရင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ မဲေဆာက္ဘက္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။
အဲဒီလို အလုပ္သမားတေယာက္ အဖမ္းခံလိုက္ရေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြ အမႈဆက္တိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆ၀ါဒီကန္ကတဆင့္ တရား႐ံုးအထိ ဆက္တက္ရပါတယ္။ အဲဒီၾကားကာလေတြမွာ အမႈတိုင္ထားတဲ့ လူ (၅၀) ေက်ာ္ရဲ႕ဘ၀ေတြကလည္း ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ အ႐ုပ္ေတြကို ေဆးျခယ္တဲ့အလုပ္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာတိုင္းကို ရဲေတြက အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္တာ ခံရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေဆးျခယ္တဲ့ လုပ္ငန္းကိုပဲေနရာေတြေျပာင္းၿပီးလုပ္လာခဲ့ၾကတာေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးအဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ေထာင္(၁၂)ရက္စီ က်သြားပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာလည္း သူတို႔အထဲက ေခါင္းေဆာင္လို႔ယူဆသူေတြရဲ႕အမည္ကိုေမးေၾကာင္း၊ ဓာတ္ပံုေတြထုတ္ျပေၾကာင္း၊ ဓာတ္ပံုေတြက ေကာ္ပီကူးထားတာေတြဆိုေတာ့ သဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရလို႔ ေတာ္ေသးေၾကာင္း၊ အျခားအဖမ္းခံရသူေတြနဲ႔ ေရာေနရေၾကာင္း ေထာင္က်ခဲ့သူက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီး မဲေဆာက္ေရာက္မွ အေၾကာင္းစံုကို သိၾကရေတာ့တယ္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းကန္လုံးစက္႐ံုသူေဌးနဲ႔ ေဆးျခယ္အလုပ္ေပးတဲ့ သူေဌးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း သိရတယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာေတာ့ေရာင္ျခည္ဦးနဲ႔မက္ေဖာင္ေဒးရွင္းတို႔ရဲ႔အကူအညီနဲ႔အထက္ပါ ပန္းကန္လံုးစက္႐ံု အလုပ္သမား (၅၀) ေက်ာ္ဟာ နစ္နာေၾကး (ေလ်ာ္ေၾကး)ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။စက္႐ံုမွာ (၅) ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမတဦးကေတာ့“က်မတို႔ရတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးက (၅)ရာခိုင္ႏႈန္းလို႔ ေျပာပါတယ္။က်မကဘတ္(၈,၀၀၀)ေလာက္ရပါတယ္။ေရွ႕ေနခတေယာက္ကိုဘတ္(၅၀၀)စီ ေပးရပါတယ္။ အဲဒါကလည္း အရင္ကတည္းက ေျပာထားတာပါ။ ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ အခုလို သူေဌးကို အမႈႏိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
(၅)ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုတာကေတာ့အလုပ္သမားတေယာက္ကအလုပ္ရွင္ထံမွာအလုပ္သမားဥပေဒအရ ရစရာရွိတဲ့ နစ္နာေၾကးေငြဟာ ဘတ္ (၁၀၀)ဆိုရင္ (၅) ဘတ္ပဲ ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းကန္လံုးစက္႐ံုဆိုတာ မဲေဆာက္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိတဲ့အတြက္ သိုးေမြးတို႔ အထည္ခ်ဳပ္တို႔က အလုပ္သမားေတြလို အလုပ္ျပန္ရွာရတာ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ပန္းကန္လုံးစက္႐ံုက အလုပ္သမားေတြဟာ အလုပ္သမားတိုက္ပဲြမွာ (၅) ရာခိုင္ႏႈန္း ရခဲ့ၾကေပမယ့္ ဘ၀တိုက္ပဲြေတြကိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူ ေရာင္း၊ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့သူ ျပန္၊ တခ်ဳိ႕လည္း စက္ခ်ဳပ္သင္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု၀င္လုပ္၊ သိုးေမြးစက္ဆဲြ သင္ၿပီး သိုးေမြးစက္႐ံု၀င္လုပ္ၾကရင္း ဆက္လက္ဆင္ႏဲႊေနၾကရပါတယ္။ ။
Geen opmerkingen:
Een reactie posten