ၿငိမ္းေဝ
ေသာၾကာေန႔၊ ဧၿပီလ ၀၉ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၁၈ မိနစ္ .
(က)
ျမန္မာကဗ်ာေတြထဲမွာကဗ်ာသမိုင္းရဲ႕အခ်ဳိးအေကြ႔တခုကိုကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ႔ ခ်ဳိးေကြ႔ သြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစတဲ့့ကဗ်ာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ဆိုလိုတာကအဲဒီကဗ်ာကခင္းလိုက္ေဖာက္လိုက္တဲ့လမ္းသစ္အတိုင္း ေနာက္ပိုင္းကဗ်ာေတြကဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကတဲ့သေဘာကိုက်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ဒီကဗ်ာရဲ႕ အတတ္ပညာနဲ႔အေၾကာင္းအရာဟာသူ႔အရင္ေပၚခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြနဲ႔လံုးဝမတူေတာ့ဘဲ အစဥ္အလာေဟာင္းက ႐ုန္းထြက္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာသစ္အမ်ဳိးအစားသေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အဲသလို ခ်ဳိးႏိုင္ေကြ႔ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္မွာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာရပ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာကလည္းအတတ္ပညာတခုတည္း ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာတခုတည္းသစ္လို႔ေျပာင္းလို႔ခ်ိဳးလို႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။အတတ္ပညာေကာ အေၾကာင္းအရာပါ ေျပာင္းလဲရတဲ့ လကၡဏာရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။အကာနဲ႔အႏွစ္သို႔မဟုတ္ထုနဲ႔ေဇာက္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး ေျပာင္းရတာမ်ိဳးလို႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့အဲဒီေျပာင္းလဲခ်ဳိးေကြ႔လုိက္တယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးမွာသူ႔အေၾကာင္းအရာနဲ႔သူ႔အတတ္ပညာဟာအံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနတာကိုအေသအခ်ာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်က္ကလည္္းတကယ့္ကိုထူးျခားေလးနက္တဲ့ကိစၥပါပဲ။တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြလို အေၾကာင္းအရာသစ္ေပမယ့္ အတတ္ပညာက ေဟာင္းေနျပန္တာမ်ဳိး၊ တခါ အတတ္ပညာက သစ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာက ေဟာင္းေနတာမ်ဳိး။ အဲသလို ‘ပန္းအိုးနဲ႔ ပန္း↓မကိုက္ညီ မလိုက္ဖက္တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔လံုးဝမတူတဲ့ထူးျခားတဲ့လကၡဏာေတြလည္းရွိေနတဲ့ဒီလိုကဗ်ာအမ်ဳိးအစားမ်ဳိးဟာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာကဗ်ာသမိုင္းအသစ္တခုကိုကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ႔ပြင့္ေအာင္ဖြင့္ႏုိင္တဲ့၊ဖြင့္ႏုိင္စြမ္းတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ရွိပါတယ္။အဲဒါကေတာ့ဆရာ“ေဇာ္ဂ်ီ↔ရဲ႕“ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာပါပဲ။ဒီေဆာင္းပါးမွာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႕ အတတ္ပညာအသစ္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာအသစ္ကို ေလ့လာၾကည့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ“ပိေတာက္ပန္း”ကဗ်ာကို၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွာ ေရးပါတယ္။ တကၠသိုလ္က ပညာတတ္ လူငယ္တခ်ဳိ႕အေနာက္တိုင္းစာေပရဲ႕ ေရးပံုဖြဲ႔ပံု၊ခံစားပံုေတြကို ထိေတြ႔ခံစားရင္းက ျမန္မာကဗ်ာနဲ႔ အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကိုစရနယ္ၿပီးကဗ်ာအသစ္စမ္းသပ္ပံုေဖာ္ဖို႔ လုပ္ၾကရင္းက “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ႔ႏုိင္လိုက္တာပဲလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ စရနယ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို ျမန္မာကဗ်ာနဲ႔ ေရာစပ္တဲ့အခါ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုတူကူးခ်တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားဟန္၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကို အေနာက္တိုင္း အတတ္ပညာနဲ႔ တကယ့္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေရာၿပီးနယ္ၿပီး စရနယ္ၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကို ေရးလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ “အ႐ိုးကို အရြက္မဖံုးေစတဲ့နည္း↔ကို အသံုးျပဳၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကို ေရးလိုက္တာပါ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔လိုက္တဲ့ တခ်ိန္ထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ အထူးသျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔အေတာင္တူငွက္မ်ားလို႔ဆိုရမယ့္တကၠသိုလ္ပညာတတ္လူငယ္တခ်ဳိ႕ကလည္း အေနာက္တိုင္းကဗ်ာအေရးအဖြဲ႔နဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြကိုျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္ထဲ စမ္းသပ္ကိုင္းကူးလာေနၾကပါတယ္။အထင္ရွားဆံုးကေတာဆရာ“မင္းသုဝဏ္↔ပါပဲ။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္လိုမွ စိတ္အာသီသ မက်ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ္ေျမေတြဆီ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥပမာ အိမ္မွာေမြးတဲ့ ေၾကာင္၊ ဘဲ အစရွိတဲ့ သတၱဝါေလးေတြကအစ ေခါင္းေပါင္းစ၊ ေရလႈိင္း၊ လတာျပင္၊ ျမက္ရိပ္သမား အစရွိတဲ့ ေလာကအဂၤါရပ္ နယ္ပယ္ထဲက အရာဝတၳဳ အသီးသီးဆီကို အေတြးအျမင္ ခ်ဲ႕ထြင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက အေနာက္တိုင္းမွာ ေရာ္မန္တိက ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ “ယိစ္↔တို႔၊ “ကိစ္↔တို႔၊ “ဘိုင္ရြန္↔တို႔ရဲ႕ ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သဘာဝေလာကထဲ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဝင္ၾကႏႈိက္ၾကတဲ့ သေဘာပါပဲ။ သူတို႔ဆီက နည္းကို ယူသံုးတာပါပဲ။ ဒီလို ရင္ခုန္မႈအသစ္ကို လူငယ္ေတြ ခံစားလာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးတာပါ။
ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာဟုိယခင္တုန္းကေတာ့ “ပိေတာက္ပန္း↔ကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက “ကံ့ေကာ္ပန္း↔ေလာက္ အေလးအနက္မထားခဲ့ပါဘူး။ေခတ္အဆက္ဆက္ ရာသီႏွစ္ကူး တန္ခူးလဘြဲ႔ ကဗ်ာေတြမွာ တရာသီထဲပြင့္တာခ်င္းအတူတူျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြကပိေတာက္ပန္းကိုခ်န္လွပ္ၿပီးကံေကာ္ပန္းကိုပဲ အၿမဲတန္းလိုလိုထည့္ဖြဲ႔သြားၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းၾကီးတခုလံုးေလာက္နီးနီး ပိေတာက္ပန္းကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္မခုန္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝဝ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ကို ရႉ႐ႈိဳက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဂႏၵာ႐ုံအား မေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။ ျမန္မာကဗ်ာထဲမွာ ေသာ္ကပန္းကအစ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းအထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုၾကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ ဘယ္ကဗ်ာထဲမွာမွ မေတြ႔ၾကရပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မေတြ႔ရသေလာက္ပဲလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္က်ကာမွသာ “စံုနံသာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့↔ရဲ႕ “ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႔↔ေလးခ်ဳိးကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ၾကရေတာ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ခံ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဦးေက်ာ့ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ အေမ့ခံရက်ဳိးနပ္တယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမလားပါပဲ။ ဦးေက်ာ့က သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို “ပန္းတကာတို႔ရဲ႕ ဘုရင္↔ ျဖစ္တယ္လို႔ေတာင္မွ ေနရာေပးဖြဲ႔ဆိုလိုက္ပါတယ္။
စံုနံ႔သာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့ရဲ႕လက္ထက္မွာပန္းတကာတို႔ရဲ႕ဘုရင္အျဖစ္လူရာသူရာဝင္လာရတဲ့ပိေတာက္ပြင့္ဟာ သက္မဲ့ကေနၿပီးသက္ရွိ႐ုပ္အျဖစ္တဆင့္တက္ထူးကဲလာတာကိုေနာက္ပိုင္းမွာေတြ႔လာရပါတယ္။ ဒီလို သက္မဲ့ကေနၿပီးသက္ရွိဘဝေရာက္ေအာင္အသက္သြင္းေပးလိုက္သူကေတာ့ေခတ္ဆန္းစာဆိုၾကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါပဲ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီကပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႔တဲ့အခါပိေတာက္ပန္းရဲ႕အလွနဲ႔အနံ႔ေလာက္တင္ရပ္မေနဘဲ ပိေတာက္ပန္းကိုသက္မဲ့ကေနၿပီးသက္ရွိေလာကီသားတဦးအေနနဲ႔တုိက္႐ုိက္ေရးဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးဖြဲ႔တဲ့အခါပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို အေၾကာင္းအရာအရနဲ႔ အတတ္ပညာအရ ႏွစ္ခုစလံုး သစ္ေအာင္ ဖြဲ႔တာေတြ႔ရပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာေခတ္ဆန္းကဗ်ာေခတ္တခုရဲ႕လမ္းမေဟာ္ကို ဖဲၾကိဳးျဖတ္ ဖြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
(ခ)
ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာေနာင္အခါ “သင္ခန္းစာတန္းဝင္ကဗ်ာ↔တပုဒ္ျဖစ္လာေစမယ့္“ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကိုဆရာေဇာ္ဂ်ီေရးဖြဲ႔စဥ္ကဆရာကအသက္၂ဝဝန္းက်င္ပဲရွိပါေသးတယ္။၁၉၂၈ တကၠသိုလ္ ဘီေအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း၆ဝဝေက်ာ္ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြတကံ့ေကာ္ထဲေကာ္ၿပီးကံ့ေကာ္ပန္းမွကံ့ေကာ္ပန္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာကဗ်ာသစ္ကိုခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနတဲ့ဆရာေဇာ္ဂ်ွီကျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ပိေတာက္ပန္းကိုပန္းဘြဲ႔အသစ္စပ္ဆိုဖို႔တမင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပဲလို႔ယူဆလို႔ရေကာင္းရႏုိင္ပါတယ္။ ကဗ်ာအသစ္ကိုပန္းအသစ္နဲ႔ေဖာ္ျပခ်င္တဲ့သေဘာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ေကာင္းပါၿပီ။ ပန္းအသစ္ကိုေတာ့ ေရြးၿပီးၿပီ။ ယခင့္ယခင္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြပန္းဘြဲ႔ေရးသလို ပန္းရဲ႕အလွ၊ ပန္းရဲ႕ရနံ႔၊ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းေလာက္အထိ ျမင္လို႔ထိေတြ႔လို႔ရတဲ့အဆင္းကိုသာဖြဲ႔တဲ့ ပန္းဘြဲ႔ကဗ်ာမ်ိဳး ေရးလို႔ေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ကဗ်ာသစ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။ဒီေတာ့ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပန္းဘြဲ႔အသစ္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ ရင္ခုန္သံလည္း သစ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာသိပါတယ္။ဒီေတာ့ပန္းရဲ႕အဆင္းကို ဖြဲ႔တာထက္ပန္းရဲ႕အခ်င္းကိုအဆင့္တဆင့္တိုးၿပီးဖြဲ႔မွျဖစ္မယ္လို႔ေတြးမိေကာင္းေတြးမိပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲအသက္မဲ့တဲ့ပိေတာက္ပန္းကို “သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမိို႔↔ဆိုတဲ့စာတေၾကာင္းထဲနဲ႔ အဝိညာဏ အေနအထားကေနၿပီး ဝိညာဏ အေနအထားအထိ ပိေတာက္ပန္းကို တင္စားဖြဲ႔ဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာထဲမွာ အသက္မဲ့ရာကေန အသက္ရွိတဲ့ အမ်ဳိးအစား ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို ဖတ္တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းကို သနားစရာ၊ ခ်စ္ခင္စရာ၊ ဂ႐ုဏာသက္စရာ အသက္ရွိတဲ့ ပန္းကေလးအျဖစ္ ရင္ခုန္မႈအသစ္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားမိေစပါေတာ့တယ္။ ပန္းကေလးက လွလိုက္တာ၊ ေမႊးလုိက္တာ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ ရပ္မေနေတာာ့ဘဲ ကိုယ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခံစားယူရတဲ့ သက္ရွိပန္းကေလး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံအသစ္ကို က်ေနာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္းခံစားလို႔ ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႕ အေၾကာင္းအရာအသစ္ကို က်ေနာ္ ေျပာတာပါ။
ေနာက္တခု ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ရွိပါေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႕ အတတ္ပညာအသစ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ပံုသ႑ာန္အသစ္ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ကို လူေတြ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ခံစားနားလည္ႏုိင္ဖို႔ဆိုရင္ လူေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔က်က် ထိကပ္နီးစပ္တဲ့ “ဟန္နဲ႔ သ႑ာန္↔ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သည္ေတာ့ကာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သူေရွ႕က ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ အႏုပညာရွင္ ႐ုပ္ေသးဆရာ “ေမာင္းေထာင္ ဦးေက်ာ္လွ↔ကို သတ္ိထားမိဟန္တူပါတယ္။ လူေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ရွိလာေနတဲ့ သံခ်ဳိဆရာ ေမာင္းေထာင္ ဦးေက်ာ္လွရဲ႕ သံခ်ဳိကဗ်ာေတြကို သတိထားမိဟန္တူတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာ ေမာင္းေထာင္ ဦးေက်ာ္လွက ႐ုပ္ေသးဆရာအျဖစ္နဲ႔ လူထုထဲ ဆင္းတဲ့အခါ လူေတြရဲ႕ နားထဲ အလြယ္တကူနဲ႔ အဆင္ေျပေျပ နားဝင္ေစတဲ့ ခ်ဳိလည္း ခ်ဳိ၊ ျမလည္း ျမတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္တဲ့ သံခ်ဳိစပ္ကဗ်ာေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သတိျပဳမိဟန္တူပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ပဲ ပိေတာက္ပန္းကို လူေတြ စာနာစိတ္ ျဖစ္လာေအာင္ သံခ်ဳိစပ္နည္းကိုသံုးၿပီး ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႔ သံခ်ဳိစပ္ကဗ်ာကို ေရးပါေတာ့တယ္။
တခါ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္သစ္ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။ သံခ်ဳိစပ္ကဗ်ာ ဆိုတာ ဟိုတုန္းက ကဗ်ာဆရာေတြ သူလိုငါလို ေရးႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာက ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႔ကဗ်ာကို ေျခေတြလက္ေတြ တပ္တဲ့အခါ လူေတြနဲ႔လည္း ပိုၿပီးနီးစပ္ေစမယ္၊ ကဗ်ာ့မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကိုလည္း ပိုၿပီး ခ်ဲ႕ထြင္လိုက္ရာ ေရာက္ေစဖို႔ လူေတြ ေန႔စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ “စကားေျပာစာဟန္↔ကို ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႕ ေျခေတြလက္ေတြအျဖစ္ အသံုးျပဳပါေတာ့တယ္။ လူေတြ ေန႔စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ လူထုသံုးစကားေျပာ ေလသံကို ယူသံုးလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ၿပီးရင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီပဲ ဆိုတဲ့ ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္္ေအာင္ ျဖစ္ေစတဲ့ ကဗ်ာအတတ္ပညာ တီထြင္မႈကို ဆရာက ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႕ အဖြင့္နိဒါန္းပါဒျဖစ္တဲ့ “မခူခ်င္စမ္းပါနဲ႔↔ဆိုတဲ့ ပါဒ တခုထဲနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ျမန္မာကဗ်ာ နယ္ပယ္တခုလံုးကို ဂယက္လႈိင္းေတြ တဝုန္းဝုန္း႐ုိက္ခတ္လိုက္သလို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျမန္မာကဗ်ာ အမ်ားစုၾကီးဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာက ခင္းေပးေဖာက္ေပးတဲ့ လမ္းအတိုင္း ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းလာလိုက္တာ “ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္↔ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေခတ္တခု ထူေထာင္ႏုိင္တဲ့အထိ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ရဲ႕ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔ဟာရင္ခုန္သံအသစ္နဲ႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ကို ခူးယူႏုိင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာလည္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ႔ ေခတ္စမ္းေခတ္တခုလံုး ပိေတာက္ပြင့္သစ္ရနံ႔ေတြ ေမႊးျမႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။ ။
ကိုးကား။ ။ (၁) ျမန္မာစာေပ ညြန္႔ေပါင္းက်မ္း (ပ+ဒု)
(၂) ေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္
(၃) ျမန္မာစာ မိတ္ဖြဲ႔ (တိုက္စိုး၊ မင္းယုေဝ)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten